Bolesław Mirgałowski

Bolesław Mirgałowski (ur. 15 kwietnia 1889 w Rakowszczyźnie, zm. 20 marca 1983 w Krakowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Bolesław Mirgałowski

pułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1889 Rakowszczyzna
Data i miejsce śmierci	20 marca 1983 Kraków
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	59 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

W składzie delegacji 15 Dywizji Piechoty u Prezydenta RP Ignacego Mościckiego w maju 1935 (stoi pierwszy z prawej)

Życiorys

Urodził się 15 kwietnia 1889 we wsi Rakowszczyzna, w ówczesnym powiecie sieńskim guberni mohylewskiej, w rodzinie Floriana i Marii z domu Bury^[1][2][3]. W 1909, po ukończeniu sześciu klas gimnazjum w Sewastopolu i wstąpił do Szkoły Wojskowej w Odessie^[4].

W czasie I wojny światowej jako podporucznik walczył w szeregach Armii Imperium Rosyjskiego^[5] . Jego oddziałem macierzystym był 317 Dryski pułk piechoty (ros. 317-й пехотный Дрисский полк) należący do 80 Dywizji Piechoty^[5] . 17 grudnia 1914 został ranny^[5] .

27 grudnia 1918 wstąpił do Wojska Polskiego^[6]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 15 pułku piechoty „Wilków”, dowodząc II batalionem^[7].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku jako oficer zawodowy i kontynuował służbę w macierzystym pułku, który stacjonował w Dęblinie^[8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 465. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9]. 10 lipca 1922 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy II batalionu^[10][11]. Z dniem 3 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 1 batalionu granicznego w Budsławiu^[12][13][14], pozostając w ewidencji 15 pp^[15]. 23 stycznia 1928 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1928 w korpusie oficerów piechoty i 40. lokatą^[16]. W listopadzie 1928 został przeniesiony z KOP do 75 pułku piechoty w Chorzowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[17]. W lutym 1932 został przeniesiony do 59 pułku piechoty w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy pułku^[18][19]. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 5. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[20][21].

Na stanowisku dowódcy 59 pp pozostał do 1939 i dowodził nim w kampanii wrześniowej^[22][23]. 22 września w Puszczy Kampinoskiej został ranny i wzięty do niemieckiej niewoli^[24]. Przebywał w Oflagu VII A Murnau^[25]. 21 lipca 1945, po uwolnieniu z niewoli, przybył do 2 Korpusu Polskiego we Włoszech i został przydzielony do Rezerwy Oficerów 7 Dywizji Piechoty.

25 czerwca 1947 wrócił do kraju^{[1][26][3][27]}. W latach 1947–1956 był poddany kontroli operacyjnej przez funkcjonariuszy Wojewódzkiego Urzędu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w Krakowie. W Oddziałowym Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie przechowywane są materiały sprawy ewidencyjno-obserwacyjnej o kryptonimie „Bolek”, dotyczące Bolesława Mirgałowskiego s. Floriana ur. 15 kwietnia 1889^[28].

Bolesław Mirgałowski zmarł 20 marca 1983 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim^[29]. Był żonaty z Kazimierą z Krogulskich (1899–1981), z którą miał syna Zbigniewa ps. „Kamień” (1923–1995), strzelca w Oddziale Osłony Kwatery Głównej Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej^[26], i córkę Marię Danutę ps. „Mada” (1924–2016), sanitariuszkę Zgrupowania „Róg”, architekta, kapitana Wojska Polskiego^[30].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 28 lutego 1921^[31][32]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1935 „za zasługi w służbie wojskowej”^[33]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[34][35] (po raz drugi i trzeci^[36])
• Srebrny Krzyż Zasługi – 29 października 1926 „za zasługi położone około zabezpieczenia granic Państwa”^[37][38]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Zwycięstwa^[39]
• Broń Świętego Jerzego – 7 lutego 1916^[5] [40]
• Order Świętej Anny 3 stopnia z mieczami i kokardą – 2 października 1915^[5] 
• Order Świętego Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą – 2 października 1915^[5] 
• Order Świętej Anny 4 stopnia z napisem „Za odwagę” – 21 września 1915^[5]