Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Bydgoska Szkoła Pilotów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Remove ads

Bydgoska Szkoła Pilotów (Szkoła Pilotów w Bydgoszczy) – placówka szkolnictwa wojskowego II Rzeczypospolitej, istniejąca w latach 1920–1926 w Bydgoszczy, zajmująca się szkoleniem pilotów dla Wojska Polskiego, przekształcona później w Centralną Szkołę Podoficerów Pilotów Lotnictwa.

Szybkie fakty Państwo, Sformowanie ...
Remove ads

Historia

Podsumowanie
Perspektywa

Zimą 1918 roku w Warszawie utworzono Wojskową Szkołę Lotniczą, w której szkolono pilotów armii rosyjskiej na samolotach austriackich i niemieckich używanych wówczas w Polsce[1]. Latem 1919 przekształcono ją w II Szkołę Pilotów, podczas gdy od maja 1919 w Krakowie działała I Niższa Szkoła Pilotów, której szkolenie oparto na samolotach austriackich typu Hansa-Brandenburg B.I. 9 września 1919 roku obie szkoły połączono w jedną Niższą Szkołę Pilotów w Krakowie[1]. Jednocześnie w maju 1919 w Warszawie utworzono Francuską Szkołę Pilotów, którą przeprowadzono z Armii Polskiej gen. Hallera we Francji. 15 lutego 1920 przekształcono ją w Niższą Szkołę Pilotów w Warszawie, a w maju 1920 przeniesiono do Dęblina, zastępując kadrę francuską polskimi instruktorami[1].

W sierpniu 1920 w obliczu trudnej sytuacji na froncie polsko-bolszewickim, władze wojskowe podjęły decyzję o przeniesieniu szkoły z Dęblina na niedawno odzyskane i niewykorzystane lotnisko w Bydgoszczy. Z podobnych przyczyn we wrześniu 1920 do Bydgoszczy przeniesiono także Krakowską Szkołę Pilotów. W związku z przeniesieniem obu szkół 16 września 1920 zmieniono ich nazwy[1]:

Obie szkoły bazowały na odmiennym sprzęcie i systemie szkolenia: francuskim (I SL) lub austriackim (II SL). 1 grudnia 1920 roku obie szkoły połączono w jedną Szkołę Lotników (zwaną później Szkołą Pilotów) w Bydgoszczy i oparto na jednolitym francuskim systemie szkolenia i sprzęcie pochodzącym z państw Ententy. Komendantem szkoły został ppłk Jan Kieżun, a szefem pilotażu kpt. pil. Jerzy Garbiński[1]. Z ramienia Wojskowej Misji Francuskiej w tworzeniu szkoły uczestniczył mjr. pil. Robert de Chèvre[2]. Rocznie do szkoły przyjmowano 150 uczniów[2]. Program szkolenia oparto na trzech eskadrach szkolnych na bazie samolotów Caudron G.III, Nieuport, Albatros B.II i Hansa-Brandenburg B.I[2]. Zaplecze szkoły stanowiły: park lotniczy z warsztatami i magazynami sprzętu, paliwa i umundurowania, kompania personelu technicznego i obsługi samolotów oraz oddział wartowniczy wraz z personelem pomocniczym[2].

W 1921 w szkole skonstruowano dwa pierwsze doświadczalne szybowce w Polsce według projektów mjr inż. Stefana Malinowskiego („Dziaba”) i kpt. Franciszka Jacha („Żabuś”)[3]. Modele testowano na Czarnej Górze koło Nowego Targu podczas I Polskiego Konkursu Szybowcowego[3]. W 1925 w II Wszechpolskim Konkursie Szybowcowym w Oksywiu koło Gdyni brało udział 15 szybowców, w tym 3 skonstruowane w Bydgoszczy („Bydgoszczanka”, „Bimbuś” i „Żabuś” II, który otrzymał I nagrodę za najdłuższy lot – 560 m)[3]. Dodatkowo w warsztatach szkoły podjęto się budowy pierwszego w Polsce samolotu sportowego na wzór francuskiego Morane-Saulnier MoS.30[2].

W 1922 roku przy szkole powołano Centralną Szkołę Mechaników Lotniczych, której pierwszym komendantem został kpt. inż. Henryk Szpiganowicz i od tej chwili uczniowie Szkoły Pilotów przeszkolenie teoretyczne przechodzili w CSML[2].

Z dniem 2 stycznia 1924 do szkoły z macierzystych pułków zostało odkomenderowanych 21 oficerów w charakterze uczniów (14 piechoty, 2 jazdy, 3 artylerii i 2 aeronautyki). Wśród odkomenderowanych byli m.in. porucznicy: Kazimierz Benz, Arnold Jaskowski, Aleksander Majewski i podporucznik Jan Łukasiewicz[4].

22 września 1925 o godz. 8.30 nad lotniskiem w Bydgoszczy zginęli śmiercią lotnika: porucznik pilot-uczeń Józef Głowski, odznaczony Krzyżem Walecznych, i plutonowy pilot Stanisław Wiktorowski. Pilotowane przez nich samoloty zderzyły się na wysokości 500 m[5][6].

24 lipca 1926 roku Szkoła Pilotów została przemianowana na Centralną Szkołę Podoficerów Pilotów Lotnictwa (CSPPL). Zmiana nazwy wiązała się z projektem scentralizowania całości wyszkolenia oficerów lotnictwa w Dęblinie, a podoficerów lotnictwa w Bydgoszczy[1].

W okresie istnienia szkoły uczniowie i instruktorzy wykonali około 177 tysięcy wzlotów spędzając 26,5 tysiąca godzin w powietrzu. Pilotażu uczyło się 645 uczniów, z czego 12 zostało rannych, a kolejnych 12 poniosło śmierć w wyniku wypadków lotniczych[7][8]. Wśród uczniów, którzy zginęli śmiercią lotnika był por. kaw. Antoni Skarżyński. Pod koniec istnienia placówki zwiększono bezpieczeństwo przez wzrost poziomu wyszkolenia instruktorów i techniczno-teoretycznego kandydatów oraz zmiany w systemie szkolenia[7]. Wypracowany przez lata w Bydgoszczy system szkolenia pilotów uznano za wzorcowy dla wszystkich szkół lotniczych w Polsce[1].

Remove ads

System szkolenia

Podsumowanie
Perspektywa

W szkole uczono podoficerów technicznych, administracji lotnictwa, oficerów i podoficerów innych broni, obserwatorów lotniczych i wyznaczonych przez pułki lotnicze szeregowych[7]. Wiek kandydatów nie mógł przekraczać 26 lat[1]. W pierwszych latach funkcjonowania placówki opracowano tzw. polską szkołę pilotażu, opierającą się na wzorach francuskich. Kurs teoretyczny trwał 3 miesiące i obejmował przedmioty: silniki spalinowe, budowa płatowców, aerodynamika, taktyka lotnicza, kartografia i terenoznawstwo, geografia lotnicza, broń, taktyka broni połączonych, zajęcia praktyczne w warsztatach (rozbieranie i składanie płatowców oraz silników lotniczych), meteorologia, łączność lotnika z artylerią i piechotą, historia lotnictwa, bombardowanie, obrona przeciwlotnicza, wychowanie fizyczne, radiomechanika, aerofotografia, strzelanie naziemne (później także matematyka, fizyka, higiena i alfabet Morse'a)[1]. Praktyczny kurs pilotażu trwał 8 miesięcy i obejmował ćwiczenia w kolejnych eskadrach stopniowanych pod względem trudności poprzedzanych egzaminami warunkowymi[1]. Ćwiczono na samolotach francuskich (Caudron G.III, Nieuport 23, Nieuport 18m, Morane-Saulnier MoS.30) i niemieckich (Brandenburg C.I i Albatros B.II)[7]. Do 1924 roku szkoła uczyła pilotażu na samolotach szkolnych, a od 1925 także na samolotach liniowych Breguet 14 i Potez XV[7], z tym że szkolenie pilotów myśliwskich przekazano do Wyższej Szkoły Pilotów[1]. Po wykonaniu wzlotów warunkowych na samolotach liniowych, uczniowie poznawali podstawowe figury akrobacji na samolotach Morane-Saulnier MS.35 oraz przechodzili kurs strzelania przy pomocy fotokarabinów. Absolwenci otrzymywali tytuł pilota wojskowego z prawem noszenia odznaki i mogli służyć w pułkach lotniczych[1].

Remove ads

Instruktorzy

Instruktorami w Szkole Pilotów byli m.in.: por. pil. Paweł Pischinger, por. pil. Franciszek Żwirko, mjr pil. Jerzy Wieniawa-Długoszowski, por. pil. Janusz Meissner, kpt. pil. Adam Wojtyga, kpt. pil. Henryk Brusch, por. pil. Aleksander Czeczunist i st. sierż. pil. Józef Muślewski[1]. Jako instruktorzy w latach 1921–1922 zatrudnieni byli również lotnicy ukraińscy, przydzieleni z obozu internowania w Strzałkowie[9]: ppłk Aleksander Żachowski, kpt. Siergiej Ostrowidow i kpt. Paweł Zołotow, który szkolił m.in. późniejszych asów polskiego lotnictwa: Bolesława Orlińskiego, Franciszka Żwirkę, Stanisława Skarżyńskiego i Stanisława Płonczyńskiego[1].

Sprzęt

W momencie powstania szkoły dysponowano 29 samolotami austriackimi z Krakowskiej Szkoły Pilotów[1] oraz maszynami francuskimi ze Szkoły Pilotów z Dęblina typu: Caudron G.III, Nieuport 80 E2 i Nieuport 81 D2, Nieuport 83 E2, Morane-Saulnier MS.30[1]. W latach 20. do szkoły trafiły również samoloty Albatros C.XII, brytyjskie Bristol F.2 Fighter, włoskie Ansaldo Balilla 77, szkolne wersje myśliwca Nieuport XXI 78 i francuskie Breguet 14[1].

W latach 1925–1926 z powodu zużycia lub wypadków skasowano 38 samolotów (w tym 12 Albatrosów B.II, 5 Caudronów G.III, 4 Nieuporty 83). Od 1925 roku używano samoloty konstrukcji francuskiej typu Hanriot HD.14 i HD.19. W 1925 roku do użytku wszedł nowy, zakupiony przez Polskę w ilości 70 sztuk, samolot francuski typu Morane-Saulnier MS.35[1].

Remove ads

Struktura organizacyjna

  • Komendant i jego sztab
  • Dział wyszkolenia
    • szef pilotażu
    • eskadry szkolne (do 1925 roku dwie, później trzy)
  • Dział techniczny
  • Dział administracyjny.

Komendanci

Absolwenci

Podsumowanie
Perspektywa

Poniżej kilku znanych absolwentów szkoły[1]:

Remove ads

Przypisy

Bibliografia

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads
Remove ads