Cezary Niewęgłowski

Cezary Henryk Niewęgłowski (ur. 22 sierpnia 1893, zm. 7 września 1939 w Osuchowie) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Cezary Niewęgłowski

Cezary Niewęgłowski (Rzym, 1937)
major dyplomowany artylerii
Data urodzenia	22 sierpnia 1893
Data i miejsce śmierci	7 września 1939 Osuchów
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	2 Pułk Artylerii Polowej Legionów, Szkoła Podoficerów Zawodowych Artylerii, O.II SGWP, Grupa Operacyjna „Piotrków”
Stanowiska	dowódca baterii, adiutant pułku, kierownik referatu, attaché wojskowy
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa (kampania wrześniowa)
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 22 sierpnia 1893^[1] w rodzinie Wiktora, właściciela dóbr Ciotusza Stara. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, jako były oficer armii rosyjskiej, został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika^[2][1]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, służąc jako referent Inspektoratu Armii, oficer łączności, dowódca oddziału sztabu dywizjonu artylerii oraz oficer baterii artylerii^[1]. Został awansowany na stopień kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3][4][5]. Został oficerem 2 pułku artylerii polowej Legionów w Kielcach^[1]. Jako oficer nadetatowy tej jednostki w 1923, 1924 był przydzielony do Szkoły Podoficerów Zawodowych Artylerii w Toruniu^[6][7][1]. Służył jako dowódca baterii, adiutant pułku, dowódca baterii szkolnej^[1]. Od 1925 do 1927 odbył kurs w Wyższej Szkole Wojennej w ramach VI promocji, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego^[1]. W 1928 był oficerem Oddziału II Generalnego Sztabu Wojska Polskiego^[8], gdzie pełnił funkcję referenta oraz kierownika samodzielnego referatu^[1]. Został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930^[9]. W 1932 pozostawał oficerem Sztabu Generalnego^[10]. Pod koniec lipca 1932 został wybrany członkiem zarządu Towarzystwa Polsko-Japońskiego^[11]. Później działał w służbie dyplomatycznej, pracując jako zastępca attaché wojskowego w Paryżu płk. dypl. Jerzego Błeszyńskiego-Fereka (1933/1935)^[12][13][14] oraz etatowy attaché wojskowy w Rzymie (od 1936 do kwietnia 1938)^{[15][16][17][1]}.

Po wybuchu II wojny światowej na początku kampanii wrześniowej był pierwszym oficerem informacyjnym Grupy Operacyjnej „Piotrków” w składzie Armii „Łódź”^[1]. W tym czasie został wysłany przez dowódcę Grupy, gen. Wiktora Thommée, do sztabu kierowanej przez gen. Juliusza Rómmla Armii „Łódź” w parku Julianowskim^[1]. Nie zastawszy tam dowództwa Armii, w drodze powrotnej popełnił samobójstwo, pozostawiając list, w którym swój czyn umotywował rozczarowaniem sposobem prowadzenia polskiej wojny obronnej^[18][1]. Został pochowany na cmentarzu parafialnym w Osuchowie^[1].

Był żonaty z Haliną z Szartowskich. Dzieci nie mieli^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12210^[19] (pośmiertnie, 29 września 1939)^[1]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[1]
• Medal Niepodległości (29 grudnia 1933)^[20]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[21][1]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[22]
• Krzyż Zasługi Wojskowej II klasy (Hiszpania, zezwolenie 1934)^[23]
• Krzyż Komandorski Orderu Leopolda (Belgia, zezwolenie 1935)^[24]
• Order Krzyża Orła IV klasy (Estonia, zezwolenie 1934)^[23]
• Krzyż Oficerski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, zezwolenie 1934)^[23]
• Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia, zezwolenie 1929)^[25]
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)^[1]