Edward Ekert

Edward Ludwik Ekert (Eckert, Ekiert) (ur. 12 stycznia 1889 we Krośnie, zm. wiosną 1940 na Ukrainie) – polski nauczyciel, działacz społeczny i samorządowy, polityk, poseł na Sejm IV i V kadencji w II RP, ofiara zbrodni katyńskiej.

Edward Ekert

Edward Ekert w 1935
Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1889 Krosno
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Ukraina
Poseł na Sejm IV i V kadencji (II RP)
Okres	od 1935 do 1939
Odznaczenia

Życiorys

Był synem Aleksandra i Zofii z domu Zygmunt. Uczył się w gimnazjum w Kołomyi, następnie w C. K. VI Gimnazjum we Lwowie, gdzie zdał maturę w 1907 roku. Ukończył studia na Wydziale Filozoficznym (w 1912 roku) i studia uzupełniające (1923–1926) na Uniwersytecie we Lwowie. Po studiach od września 1912 do 1914 pracował jako zastępca nauczyciela w Filii C. K. Gimnazjum w Samborze, ucząc tam języka łacińskiego i języka greckiego^[1].

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. W latach 1914–1917 służył w 1 pułku piechoty (był ranny). Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej i walczył na froncie włoskim. W latach 1918–1920 walczył ochotniczo w Wojsku Polskim (w stopniu podporucznika).

Po wojnie powrócił do pracy w macierzystej szkole, przemianowanej na II Państwowe Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Samborze, ucząc w nim historii w latach 1923–1926 oraz w latach 30. jako nauczyciel stały^[2]. Podczas choroby dyrektora gimnazjum, Wawrzyńca Borka, pełnił obowiązki kierownika szkoły od 3 lutego do 1 kwietnia 1932, a po śmierci dyrektora, był kierownikiem gimnazjum od 5 kwietnia^[3], w lipcu tego roku został przydzielony do pracy w Radzie Szkolnej Powiatowej, a w grudniu tego roku przywrócony do służby w II Gimnazjum w Samborze z jednoczesnym przeniesieniem na urlop celem poratowania zdrowia od 1 grudnia 1932 do końca roku szkolnego 1932/1933^[4]. W roku szkolnym 1933/1934 ponownie uczył w Gimnazjum^[5]. Pełnił szereg funkcji społecznych, m.in.: prezesa okręgowego Związku Legionistów, przez wiele lat prezesa Zarządu Powiatowego Związku Strzeleckiego, członka Rady Miejskiej w Samborze, sekretarza rady powiatowej BBWR, prezesa oddziału Związku Legionistów Polskich^[6]. oraz Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny w Samborze, członka Związku Zawodowego Nauczycieli Szkół Średnich.

W wyborach parlamentarnych w 1935 roku został wybrany posłem na Sejm IV kadencji (1935–1938) 45 378 głosami z listy państwowej z okręgu nr 76, obejmującego powiaty: samborski, dobromilski i turczański. Pracował w komisjach: oświatowej i wojskowej. W wyborach parlamentarnych w 1938 roku został ponownie wybrany posłem na Sejm V kadencji (1938–1939) z tego samego okręgu (nr 76). W kadencji tej należał do klubu OZN. Pracował w komisjach: oświatowej (której był przewodniczącym) i wojskowej^[7][8][9].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez NKWD jesienią 1939. Został uwięziony w więzieniu „Brygidki” we Lwowie. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/2-29 oznaczony numerem 3355)^[10][11]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)^[12]
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1931)^[13]
• Krzyż Walecznych (1921)^[9]
• Złoty Krzyż Zasługi (1938)^[14][15]

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani z Ukraińskiej Listy Katyńskiej
• kampania wrześniowa