Franciszek Sobolta

Franciszek Hugo Sobolta^[1] (ur. 1 kwietnia 1898 w Krakowie, zm. 21 czerwca 1963 w Heidelbergu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Franciszek Sobolta

Franciszek Sobolta (przed 1934)
podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1898 Kraków
Data i miejsce śmierci	21 czerwca 1963 Heidelberg
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	61 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 1 kwietnia 1898 w Krakowie, w rodzinie Józefa i Janiny z Paszkowskich^[2][3]. Uczył się w gimnazjum w Chyrowie, szkole realnej w Krakowie. Podczas I wojny światowej służył w Legionach Polskich w szeregach 1 pułku piechoty w składzie I Brygady. Był dowódcą plutonu. Po kryzysie przysięgowym wcielony do c. i k. armii.

U kresu wojny i odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej oraz w III powstaniu śląskim. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4][5]. W 1923, 1924 był oficerem 1 pułku piechoty Legionów, pełniąc funkcję komendanta składnicy wojskowej^[6][7], a także dowódcy II batalionu w kolejnych latach. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928^[8]. W 1928 był dowódcą II batalionu w 21 pułku piechoty^[9]. Od 1930 do 1933 służył jako oficer do zleceń ministra spraw wojskowych oraz pełnił funkcję szefa samodzielnego referatu personalnego w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych^[10]. W tym czasie został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932^[11]. Sprawował stanowisko szefa Biura Kapituły Orderu Wojennego „Virtuti Militari”. Od 1 stycznia 1934 był zastępcą dowódcy 36 pułku piechoty. Później był dowódcą 61 pułku piechoty w Bydgoszczy.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej dowodził bydgoskim pułkiem. 15 września 1939 został ranny i wzięty przez Niemców do niewoli. Był osadzony w obozie jenieckim Murnau. U kresu wojny odzyskał wolność. Od 1 sierpnia 1945, działając w strukturze Polskiej Misji Wojskowej w Niemczech, był komendantem obozu byłych jeńców polskich w Stuttgarcie. Pod koniec 1945 przeniesiony do Polskiego Ośrodka Wojskowego w Mannheim-Käfertal, gdzie organizował Polskie Kompanie Wartownicze przy 7 Armii amerykańskiej. Pełnił stanowiska dowódcy batalionu, szefa Polskiej Sekcji Łącznikowej, szefa Głównej Sekcji Łącznikowej. Od 1 marca 1947 służył w stopniu pułkownika funkcyjnego po mianowaniu władz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Później kierował zarządem Związku Byłych Wartowników.

Zmarł 21 czerwca 1963 w Heidelbergu. Został pochowany w kwaterze polskiej na cmentarzu w Mannheim.

Od 3 grudnia 1930 jego żoną była Zofia Maria Saba z Wendrowskich 1° v. Soboltowa, 2° v. Rachwalska (1914–1974), rzeźbiarka, scenograf^[12], z którą miał syna Rafała (ur. 16 stycznia 1934)^[13].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 886^[2]
• Krzyż Niepodległości – 7 lipca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[14]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1928 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej i około przyłączenia Górnego Śląska do Państwa Polskiego”^[15][16]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie
• Srebrny Krzyż Zasługi – 16 marca 1928 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”^[17]
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[18]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[18]
• Odznaka za Rany i Kontuzje^[18]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[18]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929^[19]