Franciszek Talarczyk

Franciszek Talarczyk (ur. 2 stycznia 1897 w Budach, zm. 5 kwietnia 1951 w Poznaniu) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski.

Franciszek Talarczyk

pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1897 Budy
Data i miejsce śmierci	5 kwietnia 1951 Poznań
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	12 Pułk Strzelców Wielkopolskich, 23 Pułk Artylerii Lekkiej, 65 Pułk Artylerii Lekkiej, 1 Armia Wojska Polskiego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, powstanie wielkopolskie, II wojna światowa
Odznaczenia

Grób na Cytadeli w Poznaniu

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa i Elżbiety. Ukończył gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim. Pobierał stypendium Towarzystwa Naukowej Pomocy dla Młodzieży Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Udzielał też korepetycji. Był członkiem podziemnego Towarzystwa Tomasza Zana. 4 marca 1916 wzięty z poboru do wojska pruskiego – walczył na obu frontach I wojny światowej. W październiku 1918 zdezerterował. Do 20 stycznia 1919 służył ochotniczo w Straży Ludowej w Rozdrażewie. Potem, w stopniu sierżanta, dowodził ochotniczą kompanią rozdrażewską 12 pułku Strzelców Wielkopolskich (walki pod Krotoszynem, Zdunami, Borownicą i Chachalnią, a potem pod Lwówkiem, Kwilczem i Międzychodem). W 1919 zdał spóźnioną maturę w Ostrowie Wielkopolskim. W 1920 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1925 ożenił się z Marią Kluczyńską. Od 1930 nauczał w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim^[1]. W sierpniu 1935 roku został przeniesiony do 23 pułku artylerii lekkiej w Będzinie na stanowisko kwatermistrza^[2].

31 sierpnia 1939 dowodził II dywizjonem 65 pułku artylerii lekkiej. 19 września raniono go w nogę (rejon Rawy Ruskiej). 29 września Niemcy wzięli go do niewoli. Cały okres okupacji niemieckiej przebywał w oflagach II B Arnswalde oraz II D Gross-Born, gdzie nauczał tajnie sztuki artyleryjskiej. 5 lutego 1945 wstąpił do 1. Armii Wojska Polskiego, która oswobodziła obóz. Doszedł do stopnia pułkownika^[3].

Pochowany na cmentarzu garnizonowym na poznańskiej Cytadeli^[4].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych^[5]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Niepodległości (20 lipca 1932)^[6]
• Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[7][5]
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy (pośmiertnie, 18 grudnia 1968)
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939” (pośmiertnie)^[3]