Franciszek Waniołka

Franciszek Waniołka (ur. 2 września 1912 w Cieszynie, zm. 16 kwietnia 1971 w Warszawie) – polski inżynier technolog i polityk, poseł na Sejm PRL I, II, III, IV i V kadencji. Minister górnictwa węglowego (1956–1957), minister energetyki (1957), minister górnictwa i energetyki (1957–1959) oraz minister przemysłu ciężkiego (1959–1962), członek Biura Politycznego KC PZPR (1964–1968), wiceprezes Rady Ministrów (1962–1968).

Franciszek Waniołka

Data i miejsce urodzenia	2 września 1912 Cieszyn
Data i miejsce śmierci	16 kwietnia 1971 Warszawa
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 28 lipca 1962 do 22 grudnia 1968
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Minister przemysłu ciężkiego
Okres	od 27 lipca 1959 do 28 lipca 1962
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Kiejstut Żemaitis
Następca	Zygmunt Ostrowski
Minister górnictwa i energetyki
Okres	od 5 kwietnia 1957 do 27 lipca 1959
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Następca	Jan Mitręga
Minister energetyki
Okres	od 27 lutego 1957 do 5 kwietnia 1957
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Bolesław Jaszczuk
Minister górnictwa węglowego
Okres	od 23 marca 1956 do 5 kwietnia 1957
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Piotr Jaroszewicz
Odznaczenia

Franciszek Waniołka (z lewej) i Franciszek Szlachcic w kuluarach III Zjazdu PZPR, 1959

Grób Franciszka Waniołki na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

Syn Józefa i Marii. W II Rzeczypospolitej pracował jako ślusarz, w czasie II wojny światowej wywieziony na roboty przymusowe w Niemczech. W 1942 został członkiem Armii Ludowej. W 1951 ukończył studia na Politechnice Śląskiej.

Należał do Komunistycznej Partii Polski, od 1933 do 1938 do Komunistycznej Partii Czechosłowacji, a następnie od 1945 do Polskiej Partii Robotniczej, z którą w 1948 przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Był sekretarzem (1946–1948) i kierownikiem wydziału ekonomicznego komitetu wojewódzkiego PPR w Krakowie (1948). Instruktor wydziału przemysłu KW PPR w Katowicach (1946–1948) oraz sekretarz ds. ekonomicznych katowickiego KW PZPR (1949–1952). Instruktor wydziału ekonomicznego Komitetu Centralnego PZPR (1948–1949), w latach 1959–1971 członek KC, od 1964 do 1968 członek Biura Politycznego KC PZPR.

W latach 1952–1954 prezes Centralnego Urzędu Gospodarki Materiałowej oraz zastępca przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Następnie podsekretarz stanu w Ministerstwie Górnictwa i Ministerstwie Górnictwa Węglowego. Od 1956 do 1957 minister tego resortu, w 1957 minister energetyki, od 1957 do 1959 minister górnictwa węglowego, do 1962 minister przemysłu ciężkiego, a od 1962 do 1968 wiceprezes Rady Ministrów.

Pełnił mandat poselski na Sejm PRL I, II, III, IV i V kadencji.

Żonaty z Gertrudą (1919–1972), miał syna Jerzego i córkę Lidię. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kw. A 28 rz. Tuje m. 14)^[1].

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie: 1959^[2] i 1964^[3])
• Order Odrodzenia Polski III klasy
• Złoty Krzyż Zasługi^[4]
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)^[5]
• Odznaka „Za Zasługi dla Kielecczyzny” (1967)^[6]
• Honorowa odznaka „Zasłużonym – Celma” (od zakładu Celma Cieszyn, 1970)^[7]
• Tytuł „Honorowego Górnika Kopalni Węgla Kamiennego Zabrze” (1959)^[8]
• Order Czerwonego Sztandaru Pracy (1967)^[9]