Hydrofobowość

Hydrofobowość (gr. hydro – woda, phobos – strach) – skłonność cząsteczek chemicznych do odpychania od siebie cząsteczek wody. Jest to szczególny przypadek solwofobowości, gdy rozpuszczalnikiem jest woda. W ujęciu makroskopowym hydrofobowość to właściwość powierzchni materiału polegająca na niezwilżalności przez wodę.

Kropla rosy na powierzchni liścia

Krople wody na hydrofobowej powierzchni trawy

Hydrofobowe są zwykle cząsteczki nie mające momentu dipolowego (są apolarne). Typowym przykładem związków hydrofobowych są węglowodory. Istnieją cząsteczki, które są jednocześnie hydrofilowe i hydrofobowe, gdyż na jednym końcu posiadają grupy polarne, a na drugim niepolarne. Taka właściwość nazywa się amfifilowością.

Podział minerałów ze względu na hydrofobowość:

• silnie hydrofobowe (np. parafina, siarka, rtęć, talk)
• średnio hydrofobowe (np. siarczki, węgiel kamienny, kasyteryt, ilmenit)
• słabo hydrofobowe (np. fluoryt, szelit, diament, złoto)
• hydrofilowe (np. gips, kwarc, kalcyt, dolomit, anhydryt, magnetyt, hematyt, halit)

Zobacz też

• hydrofilowość

Encyklopedie internetowe (substancja chemiczna):

• Britannica: science/hydrophobicity
• SNL: hydrofob
• DSDE: hydrofob