Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Jan Ciałowicz

oficer Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Jan Ciałowicz
Remove ads

Jan Andrzej Ciałowicz (ur. 5 lutego 1895 w Rymanowie, zm. 3 października 1967 w Krakowie) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, doktor.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...
Remove ads

Życiorys

Podsumowanie
Perspektywa

Jan Andrzej Ciałowicz urodził się 5 lutego 1895 w Rymanowie[1][2]. Był jednym z ośmiorga dzieci Adolfa (1863–1919, leśniczy[3], zarządca dóbr) i Marii z domu Tomkiewicz (1875–1922)[2][4][5]. Jego rodzeństwem byli: Stanisław (ur. 1904)[6], Kazimierz (1906–1944, oficer Wojska Polskiego, nauczyciel), Antoni (ur. 1897)[3][7], Stefania, Maria, Helena, Tadeusz (1910–2004, oficer Wojska Polskiego[8][9][10])[5]. Rodzina Ciałowiczów zamieszkiwała w Kalnicy[7] w domu niegdyś zajmowanym przez Wincentego Pola[5].

W 1913 zdał egzamin dojrzałości w C.K. Gimnazjum w Sanoku (w jego klasie byli m.in. Jan Kuźnar, Włodzimierz Mozołowski, Franciszek Prochaska, Klemens Remer, Michał Terlecki – wszyscy także późniejsi oficerowie Wojska Polskiego)[1][11][12][13]. W sanockim gimnazjum był sekretarzem kółka literacko-artystycznego (prezesem tegoż był Julian Krzyżanowski)[14]. W czasie nauki w Sanoku rozwijał swoje pasje w zakresie historii, literatury i filozofii[15]. Od 1910 do 1913 należał do tajnej organizacji młodzieży niepodległościowej „Promień”[16]. W Sanoku należał też do VII Drużyny Strzeleckiej od września 1912 do 13 września 1914[17]. Po złożeniu matury pierwotnie miał podjąć studia na akademii górniczej[1]. Został słuchaczem studiów agronomii (rolnictwo)[18].

Odbył służbę w C.K. Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika. Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 wstąpił do formowanego we Lwowie Legionu Wschodniego. Po likwidacji tej jednostki został wcielony został do armii austriackiej 13 września 1914 i przydzielony do 30 pułku armat polowych[16]. W 1914 przebywał na ziemi węgierskiej[19]. W kwietniu 1915 ukończył oficerską szkołę artylerii dla oficerów rezerwy i w miesiąc później trafił na front rosyjski[16]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916 w korpusie oficerów rezerwy artylerii polowej i górskiej[16]. Jego macierzysty Pułk Armat Polowych Nr 30 w 1916 został przemianowany na Pułk Armat Polowych Nr 24, a dwa lata później na Pułk Artylerii Polowej Nr 24[20][21]. Do maja 1918 przebywał na froncie rosyjskim i rumuńskim[16]. W 1918 awansowany na porucznika[16]. W armii austriackiej pozostawał do 1 listopada 1918[17].

17 stycznia 1919 wstąpił do Wojska Polskiego[16]. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej na obszarze Małopolski Wschodniej w walkach grupy płk. Minkiewicza, 4 Dywizji Piechoty i 10 Dywizji Piechoty gen. Żeligowskiego[16]. Z ramienia Naczelnego Dowództwa WP we wrześniu 1919 w Kamieńcu Podolskim prowadził rokowania z Symonem Petlurą[16]. Wojnę z bolszewikami odbył w składzie 5 Lwowskiego pułku artylerii polowej. 2 stycznia 1920 rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego[22]. W połowie kwietnia 1920 skierowany został na front celem odbycia praktyki sztabowej na froncie poleskim i przydzielony do dowództwa 9 Dywizji Piechoty dowodzonej przez generała Władysława Sikorskiego[16]. Brał udział w walkach nad Dnieprem, a potem w odwrocie na Polesiu, pod Brześciem i Białą Podlaską[16]. W sierpniu 1920 został kwatermistrzem w 5 Armii[16]. 26 sierpnia tego roku został szefem sztabu 9 Dywizji Piechoty i w jej szeregach walczył na Wołyniu przeciw armii Budionnego[16]. Został awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[23].

W okresie od stycznia do września 1921 kontynuował naukę w Wyższej Szkole Wojennej, a po ukończeniu nauki w tymże roku otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydział na poprzednio zajmowane stanowisko szefa sztabu 9 DP w Siedlcach, pozostając nadal oficerem nadetatowym 5 pułku artylerii polowej[24][25][26][27]. Szefem sztabu 9 DP był od 1921 do 1925[16]. 29 kwietnia 1924 ogłoszono jego przydział do Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie na stanowisko asystenta taktyki[28], lecz w czerwcu przydział ten został anulowany[29]. 1 grudnia 1924 został awansowany na stopień majora artylerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[30][31][16]. W październiku 1925 został przeniesiony do 9 pułku artylerii ciężkiej w Siedlcach na stanowisko dowódcy II dywizjonu[32][33][16]. Z dniem 24 października 1926 został przeniesiony z 9 pułku artylerii polowej do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem służbowym do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych na stanowisko oficera sztabu inspektora armii, generała dywizji Edwarda Śmigłego-Rydza z siedzibą w Wilnie[34][16]. Służąc tamże w 1928 był oficerem nadetatowym 9 pułku artylerii ciężkiej[35]. Od 1928 do 1932 pracował na stanowisku wykładowcy taktyki artylerii w Wyższej Szkole Wojennej[36][16][37][38]. Od 2 kwietnia 1932 był słuchaczem pięciomiesięcznego II Kursu Doskonalącego Oficerów Artylerii w Szkole Strzelania Artylerii w Toruniu. We wrześniu 1932 roku, po ukończeniu kursu, przeniesiony został do 13 pułku artylerii lekkiej w Równem na stanowisko dowódcy I dywizjonu[39][40][18]. 27 czerwca 1935 został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 1. lokatą w korpusie oficerów artylerii[41][42][43]. Następnie był zastępcą dowódcy 13 pal w Równem. W maju 1937 wyznaczony został na stanowisko I oficera sztabu generała do prac artyleryjskich przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, generała brygady Stanisława Millera. Praktykę dowódczą odbył na stanowisku dowódcy 5 Lwowskiego pułku artylerii lekkiej. Według stanu z marca 1939 nadal był oficerem w GISZ[42].

Był osadnikiem wojskowym, posiadając 11-hektarową działkę osadniczą w Wierzchowie (powiat zdołbunowski)[27]. W latach 30. w Równem był prezesem Towarzystwa Wiedzy Wojskowej, a w Łucku był członkiem zarządu i członkiem rady naukowej Wołyńskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk[44][45][46].

W sierpniu 1939 objął stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 5 Dywizji Piechoty, które pełnił także po wybuchu II wojny światowej podczas kampanii wrześniowej[38]. W jej trakcie powierzono mu dowodzenie artylerią Odcinka „Wschód” Obrony Warszawy. Dostał się do niewoli niemieckiej i został osadzony w Oflagu II C Woldenberg[38]. W obozie sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Kulturalno-Oświatowej[47] od 1942 do 1945[48], której nadawał kierunek prawicowy[49]. Ponadto działał jako szef sztabu tajnej komórki pozostającej z ZWZ–AK działających na terenach okupowanych polskich[50].

Awansowany na pułkownika[38]. Był autorem prac naukowych, publikacji i artykułów z zakresu taktyki artylerii i historii wojskowości, także tłumaczonych na język niemiecki i rosyjski. Uzyskał stopień naukowy doktora[38]. Od 1945 był konserwatorem zabytków na Śląsku[51]. Po wojnie należał do „Klubu Woldenberczyków” przy Zarządzie Okręgowym ZBoWiD w Krakowie[38].

Thumb
Grobowiec Jana Ciałowicza

Zamieszkiwał przy ulicy Daszyńskiego w Krakowie[52][53]. Zmarł nagle 3 października 1967 w Krakowie[38][54]. Został pochowany 7 października 1967 na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera T delta płd.-przedostatni)[38][54]. Jego żoną była Janina z domu Rolecka (ur. 4 czerwca 1900 w Jaśle, zm. 10 grudnia 1966 w Krakowie), z którą miał syna[55][56] Andrzeja Jana (ur. 31 marca 1924 w Siedlcach, zm. 17 stycznia 2016)[57][27].

Remove ads

Publikacje

  • Manewr na Mozyrz i Kalinkowicze (1925)
  • Bibliografia wojny polsko-ros., 1918–1920 (dołączona do książki Nad Wisłą i Wkrą. Studium do polsko-rosyjskiej wojny 1920 roku autorstwa Władysława Sikorskiego z 1928)
  • Rozwój sprzętu artyl., 1914–1929 (1930)
  • Rola artylerii w nowoczesnej walce (1937)
  • Nowe idee obrony i artyleria (1939)
  • Artyleria w natarciu na pozycję umocnioną (1938)
  • Taktyka artylerii [w:] Wykłady dla słuchaczy Wyższej Szkoły Woj. (1930, 2 tomy)
Remove ads

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads
Remove ads