Jan Rotkiewicz

Jan Rotkiewicz, ros. Иван Адамович Роткевич (ur. 8 czerwca^?/20 czerwca 1898 w Borysowie, zm. 17 maja 1962 w Moskwie) – generał dywizji Wojska Polskiego (ludowego) i działacz sportowy, poseł na Sejm PRL I kadencji z okręgu wyborczego Olsztyn.

Jan Rotkiewicz

Иван Адамович Роткевич

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	20 czerwca 1898 Borysów
Data i miejsce śmierci	17 maja 1962 Moskwa
Przebieg służby
Lata służby	1918–1957
Siły zbrojne	Armia Czerwona ludowe Wojsko Polskie
Stanowiska	dowódca 2 Dywizji Piechoty, Pomorskiego Okręgu Wojskowego, Warszawskiego Okręgu Wojskowego.
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: walki o Warszawę (1945) przełamanie Wału Pomorskiego zwalczanie podziemia antykomunistycznego w Polsce
Odznaczenia

Jan Rotkiewicz podczas służby w Armii Czerwonej

Wykształcenie wojskowe

• Kurs Inżynieryjno-Wojskowy w Kazaniu (1919–1924)
• Akademia Wojskowa im. K. Woroszyłowa w Moskwie (1953–1956)

Służba w wojsku

W 1918 rozpoczął służbę wojskową w Armii Czerwonej. Po ukończeniu Kursu Inżynieryjno-Wojskowego dowodził plutonem, kompanią i batalionem w 4 Kazańskiej Szkole Inżynieryjnej. W 1938 zwolniony do rezerwy.

W 1941 ponownie powołany do służby wojskowej w Armii Czerwonej. Dowodził batalionem, pułkiem i dywizją.

23 lipca 1944 roku odkomenderowany w stopniu pułkownika do Wojska Polskiego. Był szefem sztabu, a później dowódcą 2 Dywizji Piechoty, z którą uczestniczył w walkach o Warszawę i Wał Pomorski. Szef sztabu 1 Armii Wojska Polskiego od marca do maja 1945 roku.

Był przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Bezpieczeństwa w Rzeszowie^[1].

Od 5 kwietnia 1946 w ramach akcji repatriacyjnej dowodził Grupą Operacyjną „Rzeszów”. Wraz z G.O. Rzeszów brał udział w walkach z partyzantką poakowską.

Był dowódcą Pomorskiego Okręgu Wojskowego (od 26 czerwca do 15 października 1947, jako generał brygady i ponownie pomiędzy 1 stycznia 1955 a wrześniem 1956, będąc już w stopniu generała dywizji). Dowodził również Lubelskim i Poznańskim Okręgiem Wojskowym. Najdłużej pełnił funkcję dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego (od 7 marca 1949 do 28 kwietnia 1953)

W styczniu 1957 zakończył służbę w Wojsku Polskim i powrócił do ZSRR^[2].

Działalność społeczna

Od 8 lutego 1953 do 20 lutego 1954 był przewodniczącym Sekcji Piłki Nożnej Głównego Komitetu Kultury Fizycznej – organu funkcjonującego czasowo w latach 1951–1956 w miejsce Polskiego Związku Piłki Nożnej. Jako dowódca Pomorskiego Okręgu Wojskowego przyczynił się do budowy Stadionu „Zawiszy” w Bydgoszczy.

Życie prywatne

Podczas służby w WP używał imienia Jan. Był dwukrotnie żonaty. Druga żona Janina zmarła przedwcześnie w Bydgoszczy. Miał córkę i dwóch synów^[3].

Ordery i odznaczenia

• Order Lenina (ZSRR)^[4]
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR, czterokrotnie: 26 lipca 1943, 19 kwietnia 1944, 3 listopada 1944, 1951)^[5]
• Order Kutuzowa I klasy (ZSRR, 1945)^[6]
• Order Kutuzowa II klasy (ZSRR, 1945)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (ZSRR, 6 listopada 1943)
• Order Czerwonej Gwiazdy (ZSRR, 19 kwietnia 1943)
• Medal za Zasługi Bojowe (ZSRR, 31 stycznia 1943)
• Medal „Za obronę Kaukazu” (ZSRR)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal „Za Wyzwolenie Warszawy” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” (ZSRR, 1938)
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1954)
• Order Krzyża Grunwaldu II klasy (1945)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1956)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (11 maja 1945)^[7]
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1946)
• Krzyż Walecznych (1946)^[8]
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1960)^[9]