Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Juan Carlos Ferrero
tenisista hiszpański Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Juan Carlos Ferrero Donat (ur. 12 lutego 1980 w Ontinyencie) – hiszpański tenisista i trener tenisa.
W zawodowym gronie tenisistów zadebiutował w 1998 roku. Ostatni mecz w karierze rozegrał 22 października 2012 roku w Walencji przegrywając w 1 rundzie z Nicolásem Almagro.
Hiszpan jest zwycięzcą French Open 2003 w grze pojedynczej. W tym samym roku został ponadto finalistą US Open, a rok wcześniej Tennis Masters Cup. W pozostałych turniejach wielkoszlemowych dochodził co najmniej do ćwierćfinału. Łącznie w singlu zwyciężył w 16 zawodach rangi ATP World Tour i 18 razy był uczestnikiem finałów.
W latach 2000, 2004 i 2009 zdobył wraz z reprezentacją Hiszpanii Puchar Davisa, a podczas edycji rozgrywek z 2003 i 2012 osiągał finał.
Dnia 8 września 2003 roku został sklasyfikowany na 1. miejscu w rankingu ATP. Na szczycie listy utrzymywał się w sumie przez 8 tygodni.
Remove ads
Kariera tenisowa
Podsumowanie
Perspektywa
W gronie juniorów doszedł w 1998 do finału French Open, ulegając 6:4, 4:6, 3:6 Fernando Gonzálezowi. W tym samym roku rozpoczął zawodowe występy w tenisie.
W 1999 otrzymał nagrodę Newcomer of the Year, za awans w ciągu roku o 302. pozycję, na miejsce nr 42. Wygrał swój pierwszy singlowy tytuł rangi ATP World Tour, na Majorce po pokonaniu w finale Àlexa Corretji.
Podczas sezonu 2000 osiągnął 2 finały, w Dubaju i Barcelonie. W imprezach wielkoszlemowych doszedł do półfinału French Open, eliminując m.in. w ćwierćfinale Àlexa Corretję. We wrześniu zagrał na igrzyskach olimpijskich w Sydney, gdzie awansował do ćwierćfinału, w którym poniósł porażkę z Arnaudem Di Pasquale[1]. Ferrero zadebiutował również w reprezentacji Hiszpanii w Pucharze Davisa przyczyniając się do zdobycia pierwszego dla kraju tytułu[2]. Wystąpił w ćwierćfinale przeciwko Rosji, w półfinale ze Stanami Zjednoczonymi oraz w finale z Australią. Zagrał w tej edycji w 5 meczach, wszystkie wygrywając.
Kolejne 4 tytuły wygrał w 2001, a także uczestniczył w 2 finałach. Jednym ze zwycięstw Ferrera jest impreza ATP Masters Series w Rzymie. Podczas sezonu gry na kortach ziemnych miał serię 16 meczów bez porażki, którą zakończył Albert Portas w finale turnieju ATP Masters Series w Hamburgu[3]. Ponownie Ferrero osiągnął półfinał French Open, a na koniec roku zakwalifikował się do zawodów Tennis Masters Cup, z których odpadł w półfinale. Sezon zakończył jako 5. tenisista w rankingu ATP.
W 2002 roku tenisista hiszpański został mistrzem 2 turniejów, w tym zawodów ATP Masters Series w Monte Carlo. Największy w sezonie sukces odniósł w Paryżu podczas French Open, docierając do finału po pokonaniu m.in. Andre Agassiego i Marata Safina. Spotkanie o tytuł przegrał 1:6, 0:6, 6:4, 3:6 z Albertem Costą[4]. W listopadzie został finalistą Tennis Masters Cup ulegając 5:7, 5:7, 6:2, 6:2, 4:6 Lleyonowi Hewittowi[5]. Ferrero ukończył 2002 rok jako 4. tenisista na świecie.
Największy w karierze sukces Ferrero odniósł w czerwcu 2003 triumfując we French Open. W półfinale wyeliminował broniącego tytuł Alberta Costę, a w finale wynikiem 6:1, 6:3, 6:2 Martina Verkerka[6][7]. Hiszpan został także wicemistrzem US Open, w ćwierćfinale pokonując mistrza z 2002, Lleytona Hewitta, i w półfinale Andre Agassiego[8]. Pojedynek finałowy przegrał z Andym Roddickiem. Ferrero został także ćwierćfinalistą Australian Open i doszedł do 4 rundy Wimbledonu, ustanawiając swój najlepszy wynik 20 zwycięstw w zawodach wielkoszlemowych w karierze[9]. Oprócz sukcesu we French Open został zwycięzcą 3 innych imprez, w tym ATP Masters Series w Monte Carlo i Madrycie (korty twarde w hali). Z turnieju Tennis Masters Cup odpadł po meczach grupowych. Po zakończeniu US Open Hiszpan został liderem rankingu zajmując tę pozycję przez 8 tygodni, natomiast sezon zakończył jako nr 3. w klasyfikacji ATP z 67 zwycięskimi meczami na koncie[9]. Reprezentując swój kraj w Pucharze Davisa awansował z zespołem do finału, w którym Hiszpanie przegrali 1:3 z Australią. Ferrero poniósł 5–setowe porażki z Lleytonem Hewittem i Markiem Philippoussisem.
Najlepszy wielkoszlemowy rezultat w sezonie 2004 Ferrero ustanowił podczas Australian Open, awansując do półfinału, w którym uległ Rogerowi Federerowi. Został finalistą 1 turnieju, halowej imprezy w Rotterdamie. Kilkakrotnie w ciągu roku leczył kontuzje, np. przed French Open urazy nadgarstka i żeber[9]. W paryskim turnieju startował nie w pełni przygotowany, przez co odpadł z rywalizacji w 2 rundzie[10]. Hiszpan zagrał na igrzyskach olimpijskich w Atenach, ponosząc porażkę w 2 rundzie. Na koniec roku sklasyfikowano go na 31. miejscu rankingu ATP. W sezonie tym po raz drugi w karierze zdobył z reprezentacją Puchar Davisa. Hiszpanie triumfowali 3:2 ze Stanami Zjednoczonymi w finale, a Ferrero przegrał mecz deblowy partnerując Tommyemu Robredo. W ćwierćfinałowej rywalizacji z Holandią Frerrero wywalczył 2 punkty, a w półfinale przeciwko Francji 1 punkt.
Rok 2005 Hiszpan zakończył na 17. miejscu w rankingu, zostając finalistą turniejów w Barcelonie i Wiedniu. Awansował także do półfinału zawodów ATP Masters Series w Monte Carlo. Pomógł także reprezentacji narodowej pozostać w najwyższej klasie rozgrywkowej Pucharu Davisa, wygrywając decydujący punkt w barażach przeciwko Włochom[11].
Swój najlepszy wynik w 2006 roku tenisista hiszpański ustanowił latem podczas turnieju ATP Masters Series w Cincinnati, osiągając finał. Wyeliminował 3 tenisistów z czołowej dziesiątki rankingu, Jamesa Blake (nr 5.), Rafaela Nadala (wicelider), Tommyego Robredo (nr 7.)[9]. Pojedynek o tytuł przegrał 3:6, 4:6 z Andym Roddickiem.
W sezonie 2007 najlepsze wyniki Ferrero osiągnął na kortach ziemnych, awansując w lutym do finału w Costa do Sauípe i półfinału w Acapulco. W kwietniu dotarł do półfinału ATP Masters Series w Monte Carlo. Po raz pierwszy w karierze awansował do ćwierćfinału Wimbledonu, ulegając w 4 setach Rogerowi Federerowi[12].
W 2008 roku awansował na początku sezonu do finału w Auckland i 4 rundy Australian Open. Potem u Hiszpana pojawiły się problemy zdrowotne. Ze względu na uraz nogi poddał mecz 1 rundy French Open, a na Wimbledonie przez kontuzję ścięgna udowego pojedynek 2 rundy[13][14]. Na US Open nie wystartował przez problemy z ramieniem[9]. Powrócił do rywalizacji pod koniec września, do końca roku dochodząc do ćwierćfinałów w Pekinie i Lyonie.
W kwietniu 2009 roku Hiszpan zwyciężył w Casablance, triumfując w imprezie ATP World Tour po raz pierwszy od października 2003, gdy był najlepszy w Madrycie[15]. Ponadto został finalistą zawodów w Umagu. W czerwcu wygrał 400 mecz w karierze, na trawiastych kortach w Londynie[9]. Doszedł również po raz drugi do ćwierćfinału Wimbledonu, ulegając Andyemu Murrayowi. Wspólnie z reprezentacją odniósł zwycięstwo w Pucharze Davisa, mimo że w finałowej rundzie z Czechami nie zagrał. Wywalczył za to decydujący punkt w ćwierćfinale z Niemcami i wygrał 1 punkt w półfinale z Izraelem[16].
Ferrero w 2010 roku został mistrzem 3 turniejów, w lutym w Costa do Sauípe i Buenos Aires i w sierpniu w Umagu. Zagrał jeszcze przegrany finał w Acapulco. W zawodach ATP World Tour Masters 1000 w Monte Carlo doszedł do ćwierćfinału. Osiągnął też serię 14 meczów bez porażki, na podłożu ziemnym[9]. W październiku poddał się operacji lewego kolana i prawego nadgarstka[9].
Przedłużająca się rehabilitacja sprawiła, że Hiszpan do gry wrócił w kwietniu na turniej w Barcelonie, gdzie doszedł do ćwierćfinału. Na początku maja zagrał w Madrycie, odpadając w 1 rundzie, a potem nie grał przez 2 miesiące przez odnowione urazy z sezonu 2010[17]. Powrócił w lipcu na zawody w Stuttgarcie odnosząc tam końcowe zwycięstwo, po finale z Pablem Andújarem. W sierpniu doszedł do półfinału w Umagu. Ponadto zagrał na US Open docierając do 4 rundy, w której uległ Janko Tipsareviciowi.
W roku 2012 został finalistą Pucharu Davisa. W finale nie zagrał, jednak zdobył punkt dla reprezentacji w 1 rundzie z Kazachstanem. We wrześniu Ferrero poinformował, że sezon 2012 to ostatni w jego karierze, a finałowym turniejem jaki rozegra będą październikowe zawody w Walencji[18]. Z imprezy tej odpadł w 1 rundzie pokonany przez Nicolása Almagro[19].
Styl gry Ferrero opierał się na mocnych uderzeniach z linii końcowej, rzadziej decydował się na atak przy siatce. Szczupły, o dobrej kondycji, szybko poruszał się po korcie, a także dysponował bardzo mocnym forhendem[20]. Najsłabszym elementem w grze Hiszpana był return.
Finały w turniejach ATP World Tour
Gra pojedyncza (16–18)
Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)
Legenda
W, wygrał turniej
F, przegrał w finale
SF, przegrał w półfinale
QF, przegrał w ćwierćfinale
4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie
RR, odpadł w fazie grupowej
–, nie startował w turnieju głównym
Remove ads
Kariera trenerska
Od lipca 2017 do lutego 2018 Ferrero był trenerem Alexandra Zvereva, który w tym czasie wygrał jeden tytuł ATP World Tour Masters 1000 oraz sezon 2017 zakończył na 4. miejscu w rankingu ATP[21]. Od września 2018 jest trenerem Carlosa Alcaraza[22]. Ferrero prowadzi również własną akademię JC Ferrero Tennis Academy.
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads