Tommy Robredo

Treningi tenisowe rozpoczął jako pięciolatek pod kierunkiem ojca. W 1998 roku wygrał nieoficjalne mistrzostwa świata juniorów Orange Bowl na Florydzie (w kategorii do lat 16), a w 2000 roku był najlepszym juniorem w Hiszpanii oraz finalistą gry pojedynczej juniorów French Open (przegrał z Paulem-Henrim Mathieu). Również jako junior odniósł w 2000 dwa zwycięstwa wielkoszlemowe w deblu, najpierw w Australian Open (w parze z Nicolasem Mahutem) oraz French Open (z Marcem Lópezem).

Oficjalnie jako zawodowiec Robredo debiutował w 1998, rok później zaliczając pierwszy występ w turnieju rangi ATP World Tour – doszedł do III rundy imprezy w Barcelonie, eliminując dwóch znanych rywali, Włocha Sanguinettiego i Rosjanina Safina. W 2000 roku rywalizował głównie w rozgrywkach ATP Challenger Tour.

W 2001 roku był w IV rundzie Rolanda Garrosa, gdzie przegrał z Kafielnikowem i US Open, pokonując wcześniej Juana Carlosa Ferrero; odpadł z Roddickiem. W kwietniu po raz pierwszy w karierze doszedł do finału zawodów ATP World Tour, podczas rywalizacji w Casablance, ale finałowe spotkanie przegrał z Guillermo Cañasem, natomiast w lipcu zwyciężył w Sopocie, zdobywając tym samym swój pierwszy tytuł ATP World Tour. W finale pokonał swojego rodaka Alberta Portasa 1:6, 7:5, 7:6. Tegoż samego sezonu awansował jeszcze do finału debla w Barcelonie, jednak wspólnie z Fernando Vicente nie sprostał Amerykanom Johnsonowi i Palmerowi. Sezon 2001 zakończył w czołowej trzydziestce rankingu światowego.

Rok 2002 Robredo rozpoczął w zwycięstwa w Pucharze Hopmana grając razem z Arantxą Sánchez Vicario. W finale hiszpańska para pokonała 2:1 zespół USA, a Robredo zdobył najpierw singlowy punkt pokonując Jana-Michaela Gambilla oraz z Vicario wygrywając z parą Monica Seles-Gambill. Trzeci singlowy finał Robredo rozegrał w połowie lipca 2003 w Stuttgarcie. Mecz o tytuł przegrał z Guillermo Corią. Tegoż samego roku osiągnął ćwierćfinał wielkoszlemowego Rolanda Garrosa, eliminując po drodze lidera światowego rankingu Lleytona Hewitta oraz trzykrotnego triumfatora tych zawodów Gustavo Kuertena. Pojedynek o dalszą fazę zakończył się porażką Robredo z Albertem Costą.

Na początku roku 2004 Hiszpan odniósł zwycięstwo w deblowych zmaganiach w Ćennaju, partnerując Rafaelowi Nadalowi. W finale wygrał z duetem Jonatan Erlich-Andy Ram. Drugi singlowy tytuł Robredo wywalczył w Barcelonie po wygranej w pięciosetowym meczu w fazie finałowej nad Gastónem Gaudio. Sezon 2004 zakończył na 13. miejscu w rankingu światowym.

W 2005 Robredo na początku maja awansował do finału singla i debla w portugalskim Estoril. W finale gry pojedynczej tym razem przegrał z Gastónem Gaudio, a w deblu wraz z Juanem Ignacio Chelą uległ parze František Čermák-Leoš Friedl. Kolejny finał deblowy z udziałem Robredo odbył się w Stuttgarcie, gdzie ponownie decydujący pojedynek zakończył się przegraną Hiszpana, tym razem z duetem José Acasuso-Sebastián Prieto. Partnerem Robredo był wówczas Mariano Hood. Ponadto w tym roku Robredo po raz drugi uzyskał ćwierćfinał Rolanda Garrosa, eliminując m.in. Marata Safina (wówczas nr 3. w rankingu). Spotkanie o półfinał imprezy przegrał z Nikołajem Dawydienką.

W sezonie 2006 Robredo swój pierwszy finał zagrał na początku maja w Barcelonie. Mecz finałowy przegrał z Rafaelem Nadalem. W tym samym miesiącu wygrał turniej rangi ATP Masters Series w Hamburgu. Po drodze pokonał m.in. Davida Ferrera, Mario Ančicia, a w finale wynikiem 6:1, 6:3, 6:3 Radka Štěpánka. Dwa miesiące później Hiszpan odniósł kolejne zwycięstwo, w szwedzkim Båstad, po wygranej w decydującym meczu z Nikołajem Dawydienką. Dnia 28 sierpnia Robredo osiągnął 5. pozycję w rankingu – najwyższą w karierze, natomiast sezon ukończył na 7. miejscu dzięki czemu zakwalifikował się do turnieju Tennis Masters Cup. W fazie grupowej Hiszpan przegrał dwa spotkania, z Dawydienką i Nadalem, a na koniec pokonał Jamesa Blake’a, jednak to nie wystarczyło, aby awansował do dalszej rundy rozgrywek.

Sezon 2007 Robredo zainaugurował od finału w Auckland, lecz w finale nie sprostał Ferrerowi. Następnie osiągnął ćwierćfinał Australian Open, w którym przegrał z Rogerem Federerem. W maju już po raz trzeci doszedł do ćwierćfinału Rolanda Garrosa (porażka ponownie z Federerem), a w sierpniu zwyciężył w Sopocie, po wygranej w finale nad José Acasuso. Jesienią Hiszpan dotarł jeszcze do dwóch finałów, w Pekinie (porażka z Fernando Gonzálezem), a potem w Metzu, gdzie wygrał cały turniej. Sezon Robredo zakończył na 10. miejscu w światowym rankingu ATP.

Rok 2008 ukończył mając na koncie jeden singlowy tytuł, w Båstad, po zwycięstwie w finale nad Tomášem Berdychem oraz finałem w Warszawie, gdzie przegrał z Dawydienką. Ponadto Hiszpan odniósł deblowy triumf w Monte Carlo, turnieju rangi ATP Masters Series. Spotkanie finałowe (w parze z Nadalem) wygrał z Maheshem Bhupathim i Markiem Knowlesem.

Na początku 2009 roku Robredo wystartował w południowoamerykańskim tournée, najpierw w Costa do Sauipe, a potem w Buenos Aires. W Costa do Sauipe rozgrywki zakończyły się podwójnym triumfem Hiszpana; w singlu zdobył tytuł po zwycięstwie w finale nad Thomazem Belluccim, a w deblu razem z Marcelem Granollersem pokonał w decydującym meczu Lucasa Arnolda Kera i Juana Mónaco. W Buenos Aires Robredo zdobył mistrzostwo w singlu po wygranej w finale nad Mónaco. W maju Hiszpan dotarł po raz czwarty w karierze do ćwierćfinału Rolanda Garrosa. Do końca sezonu osiągnął jeszcze dwa finały deblowe (grając w parze z Granollersem), zwyciężając wpierw w Walencji, a następnie przegrywając w finale imprezy ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu.

Sezon 2010 rozpoczął od wygranej w po raz drugi w karierze w Pucharze Hopmana, partnerując tym razem Maríi José Martínez Sánchez. Robredo nie przegrał w zawodach meczu, zarówno w singlu oraz deblu. W finale Hiszpanie pokonali Wielką Brytanię, a Robredo pokonał w tej rundzie Andy’ego Murraya.

W połowie stycznia 2011 roku Hiszpan zatriumfował w zmaganiach deblowych w Auckland razem z Marcelem Granollersem. Hiszpańska para, grająca z nr 2. pokonała w finale duet Johan Brunström-Stephen Huss. Dziesiąty zawodowy turniej w singlu Robredo wywalczył w lutym podczas rywalizacji w Santiago. Mecz finałowy zakończył się wygraną Hiszpana nad Santiago Giraldo.

W 2012 roku Hiszpan zmagał się głównie z kontuzjami. W sezonie 2013, na początku stycznia, Robredo wywalczył piąty tytuł w grze podwójnej, a dokonał tego w Brisbane. Będąc w parze z Marcelo Melo odniósł finałowe zwycięstwo z Erikiem Butorakiem i Paulem Hanleyem. W połowie kwietnia, po ponad dwóch latach, Hiszpan ponownie wygrał singlowy turniej ATP World Tour, w Casablance. Robredo wyeliminował m.in. Stanislasa Wawrinkę, a w finale rezultatem 7:6(6), 4:6, 6:3 Kevina Andersona. Pod koniec lipca hiszpański tenisista zatriumfował w Umagu, gdzie w finale pokonał Fabio Fogniniego.

Pierwszy finał do jakiego Robredo awansował w sezonie 2014 miał miejsce pod koniec lipca w Umagu, gdzie poniósł porażkę z Pablo Cuevasem. Był to zarazem dwudziesty finał singlowy w karierze Hiszpana. Pod koniec września zawodnik z Hiszpanii dotarł do finału w Shenzhen, w którym przegrał z Andym Murrayem 7:5, 6:7(9), 1:6, nie wykorzystując w drugim secie pięciu piłek meczowych. Miesiąc później Robredo i Murray zmierzyli się w finale w Walencji. Mecz ponownie wygrał Murray, który po raz kolejny wybronił pięć meczboli, triumfując ostatecznie 3:6, 7:6(7), 7:6(8).

Ostatni singlowy finał Robredo zanotował w lipcu 2015 roku w Båstad. Przegrał w nim z Benoîtem Pairem 6:7(7), 3:6. Po kilku latach słabszych występów, na krótko przed ukończeniem 40 lat, zakończył karierę zawodniczą w kwietniu 2022 na turnieju w Barcelonie – tym samym, w którym odnotował pierwszy wygrany pojedynek w ATP Tour oraz w którym sam triumfował w 2004^[1].

W Pucharze Davisa debiutował w 2002 roku, w ćwierćfinale z USA ulegając Roddickowi (mecz z Jamesem Blakiem nie został dokończony). W 2004 roku miał udział w zdobyciu Pucharu Davisa przez Hiszpanię, zdobywając m.in. punkt singlowy w I rundzie z Czechami (pokonał Štěpánka). W finale Pucharu Davisa 2004 został wystawiony do debla z Juanem Carlosem Ferrero; Hiszpanie przegrali ten mecz z Bobem i Mikiem Bryanami, ale trofeum i tak przypadło ekipie europejskiej, dla której punkty zdobywali Rafael Nadal i Carlos Moyá. W 2008 i 2009 roku również był w reprezentacji (pomimo braku występów w finałach) która zdobyła trofeum. Ostatni raz w reprezentacji pucharowej grał w 2015, zdobywając jeden punkt w przegranym spotkaniu z Rosjanami. Bilans Hiszpana w tych rozgrywkach wyniósł sześć zwycięstw i osiem porażek w singlu oraz trzy wygrane i cztery przegrane w deblu.

W 2004 i 2008 roku Robredo uczestniczył w igrzyskach olimpijskich. W Atenach doszedł do III rundy gry pojedynczej, natomiast w deblu poniósł porażkę w I rundzie w parze z Feliciano Lópezem. W Pekinie z kolei doznał porażki w singlu w I rundzie, a w deblu awansował do II rundy, wspólnie z Rafaelem Nadalem.

Finały w turniejach ATP World Tour

Gra pojedyncza (12–11)

Legenda
Wielki Szlem (0–0)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup / ATP World Tour Finals (0–0)
ATP Masters Series / ATP World Tour Masters 1000 (1–0)
ATP International Series Gold / ATP World Tour 500 (1–3)
ATP International Series / ATP World Tour 250 (10–8)

Wygrane według nawierzchni
Twarda (1–4)
Ceglana (11–7)
Trawiasta (0–0)
Dywanowa (0–0)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	15 kwietnia 2001	Casablanca	Ceglana	Guillermo Cañas	5:7, 2:6
Zwycięzca	1.	29 lipca 2001	Sopot	Ceglana	Albert Portas	1:6, 7:5, 7:6(2)
Finalista	2.	20 lipca 2003	Stuttgart	Ceglana	Guillermo Coria	2:6, 2:6, 1:6
Zwycięzca	2.	2 maja 2004	Barcelona	Ceglana	Gastón Gaudio	6:3, 4:6, 6:2, 3:6, 6:3
Finalista	3.	1 maja 2005	Estoril	Ceglana	Gastón Gaudio	1:6, 6:2, 1:6
Finalista	4.	30 kwietnia 2006	Barcelona	Ceglana	Rafael Nadal	4:6, 4:6, 0:6
Zwycięzca	3.	21 maja 2006	Hamburg	Ceglana	Radek Štěpánek	6:1, 6:3, 6:3
Zwycięzca	4.	16 lipca 2006	Båstad	Ceglana	Nikołaj Dawydienko	6:2, 6:1
Finalista	5.	13 stycznia 2007	Auckland	Twarda	David Ferrer	4:6, 2:6
Zwycięzca	5.	5 sierpnia 2007	Sopot	Ceglana	José Acasuso	7:5, 6:0
Finalista	6.	16 września 2007	Pekin	Twarda	Fernando González	1:6, 6:3, 1:6
Zwycięzca	6.	7 października 2007	Metz	Twarda (hala)	Andy Murray	0:6, 6:2, 6:3
Finalista	7.	15 czerwca 2008	Warszawa	Ceglana	Nikołaj Dawydienko	3:6, 3:6
Zwycięzca	7.	13 lipca 2008	Båstad	Ceglana	Tomáš Berdych	6:4, 6:1
Zwycięzca	8.	15 lutego 2009	Costa do Sauipe	Ceglana	Thomaz Bellucci	6:3, 3:6, 6:4
Zwycięzca	9.	22 lutego 2009	Buenos Aires	Ceglana	Juan Mónaco	7:5, 2:6, 7:6(5)
Zwycięzca	10.	6 lutego 2011	Santiago	Ceglana	Santiago Giraldo	6:2, 2:6, 7:6(5)
Zwycięzca	11.	14 kwietnia 2013	Casablanca	Ceglana	Kevin Anderson	7:6(6), 4:6, 6:3
Zwycięzca	12.	28 lipca 2013	Umag	Ceglana	Fabio Fognini	6:0, 6:3
Finalista	8.	27 lipca 2014	Umag	Ceglana	Pablo Cuevas	3:6, 4:6
Finalista	9.	28 września 2014	Shenzhen	Twarda	Andy Murray	7:5, 6:7(9), 1:6
Finalista	10.	26 października 2014	Walencja	Twarda (hala)	Andy Murray	6:3, 6:7(7), 6:7(8)
Finalista	11.	26 lipca 2015	Båstad	Ceglana	Benoît Paire	6:7(7), 3:6

Gra podwójna (5–6)

Legenda
Wielki Szlem (0–0)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup / ATP World Tour Finals (0–0)
ATP Masters Series / ATP World Tour Masters 1000 (1–1)
ATP International Series Gold / ATP World Tour 500 (0–3)
ATP International Series / ATP World Tour 250 (4–2)

Wygrane według nawierzchni
Twarda (3–2)
Ceglana (2–4)
Trawiasta (0–0)
Dywanowa (0–0)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik finału
Finalista	1.	29 kwietnia 2001	Barcelona	Ceglana	Fernando Vicente	Donald Johnson Jared Palmer	6:7(2), 4:6
Zwycięzca	1.	11 stycznia 2004	Ćennaj	Twarda	Rafael Nadal	Jonatan Erlich Andy Ram	7:6(3), 4:6, 6:3
Finalista	2.	1 maja 2005	Estoril	Ceglana	Juan Ignacio Chela	František Čermák Leoš Friedl	3:6, 4:6
Finalista	3.	24 lipca 2005	Stuttgart	Ceglana	Mariano Hood	Sebastián Prieto José Acasuso	6:7(4), 3:6
Zwycięzca	2.	27 kwietnia 2008	Monte Carlo	Ceglana	Rafael Nadal	Mahesh Bhupathi Mark Knowles	6:3, 6:3
Zwycięzca	3.	15 lutego 2009	Costa do Sauipe	Ceglana	Marcel Granollers	Lucas Arnold Ker Juan Mónaco	6:4, 7:5
Finalista	4.	8 listopada 2009	Walencja	Twarda (hala)	Marcel Granollers	František Čermák Michal Mertiňák	4:6, 3:6
Finalista	5.	15 listopada 2009	Paryż	Twarda (hala)	Marcel Granollers	Daniel Nestor Nenad Zimonjić	3:6, 4:6
Zwycięzca	4.	15 stycznia 2011	Auckland	Twarda	Marcel Granollers	Johan Brunström Stephen Huss	6:4, 7:6(6)
Zwycięzca	5.	6 stycznia 2013	Brisbane	Twarda	Marcelo Melo	Eric Butorac Paul Hanley	4:6, 6:1, 10–5
Finalista	6.	7 maja 2017	Estoril	Ceglana	David Marrero	Ryan Harrison Michael Venus	5:7, 2:6

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Więcej informacji Turniej, Wygrane turnieje ...

Turniej	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open	1R	2R	1R	1R	3R	4R	QF	2R	4R	1R	4R	–	1R	4R	1R	2R	–	–	–	–	–	0 / 15	21–15
French Open	4R	3R	QF	4R	QF	4R	QF	3R	QF	1R	–	–	QF	3R	2R	–	2R	–	–	–	–	0 / 14	37–14
Wimbledon	2R	1R	3R	2R	1R	2R	2R	2R	3R	1R	1R	–	3R	4R	1R	–	–	–	–	NH	–	0 / 14	14–14
US Open	4R	3R	1R	4R	4R	4R	3R	4R	4R	4R	–	2R	QF	4R	3R	–	–	1R	–	–		0 / 15	35–15
Wygrane turnieje	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 2	0 / 1	0 / 4	0 / 4	0 / 4	0 / 1	0 / 1	0 / 1	0 / 0	0 / 0	0 / 0	0 / 58	N/A
Bilans spotkań	7–4	5–4	6–4	7–4	9–4	10–4	11–4	7–4	12–4	3–4	3–2	1–1	10–4	11–4	3–4	1–1	1–1	0–1	0–0	0–0	0–0	N/A	106–57
ATP Finals
ATP Finals	–	–	–	–	–	RR	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–	–		0 / 1	1–2
ATP Tour Masters 1000
Indian Wells	–	1R	3R	2R	4R	3R	2R	3R	4R	QF	QF	–	1R	3R	4R	–	1R	–	–	NH		0 / 14	17–13
Miami	–	2R	2R	4R	3R	2R	QF	2R	3R	3R	–	–	–	4R	2R	–	2R	–	–	NH	–	0 / 12	12–11
Monte Carlo	–	1R	3R	1R	–	QF	3R	3R	2R	3R	3R	–	–	3R	3R	–	1R	–	–	NH	–	0 / 12	17–12
Madryt	–	2R	2R	QF	3R	3R	2R	2R	3R	–	–	–	2R	1R	–	–	1R	–	–	NH	–	0 / 11	9–11
Rzym	–	QF	3R	2R	1R	1R	QF	QF	3R	–	–	–	–	2R	–	–	–	–	–	–	–	0 / 9	14–9
Montreal/Toronto	–	2R	3R	2R	3R	2R	2R	2R	2R	2R	–	–	–	3R	2R	–	–	–	–	NH		0 / 11	13–11
Cincinnati	–	3R	1R	SF	2R	SF	2R	2R	1R	1R	–	–	3R	QF	3R	–	–	–	–	–		0 / 12	19–12
Szanghaj	Nie ATP Tour Masters 1000								3R	2R	2R	2R	2R	1R	1R	–	–	–	–	NH		0 / 7	6–7
Paryż	1R	2R	3R	2R	QF	SF	QF	2R	3R	–	–	–	–	2R	–	–	–	–	–	–		0 / 10	12–10
Hamburg	–	SF	2R	3R	3R	W	2R	2R	Nie ATP Tour Masters 1000													1 / 7	16–6
Wygrane turnieje	0 / 1	0 / 9	0 / 9	0 / 9	0 / 8	1 / 9	0 / 9	0 / 9	0 / 9	0 / 6	0 / 3	0 / 1	0 / 4	0 / 9	0 / 6	0 / 0	0 / 4	0 / 0	0 / 0	0 / 0	0 / 0	1 / 105	N/A
Bilans spotkań	0–1	13–9	10–9	12–9	11–7	19–8	8–9	11–9	12–9	8–6	6–2	1–1	4–4	12–9	7–6	0–0	1–4	0–0	0–0	0–0	0–0	N/A	135–103
Ranking na koniec sezonu
	30	30	21	13	19	7	10	21	16	50	51	114	18	17	42	358	164	201	205	224		N/A

Legenda

W, wygrał turniej

F, przegrał w finale

SF, przegrał w półfinale

QF, przegrał w ćwierćfinale

4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

RR, odpadł w fazie grupowej

–, nie startował w turnieju głównym

NH, turniej nie odbył się

Kariera tenisowa

Finały w turniejach ATP World Tour

Gra pojedyncza (12–11)

Gra podwójna (5–6)

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Przypisy

Bibliografia

Wikiwand - on