Kazimierz Śliwa

Kazimierz Śliwa vel Kazimierz Greczyk, vel Kazimierz Bystrzycki pseud.: Strażak 2, Łom 2, Ziuk (ur. 22 listopada 1925 w Katowicach, zm. 23 października 2015 w Gdańsku) – żołnierz Armii Andersa, podoficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej, major^[1] łączności rezerwy, najmłodszy cichociemny, honorowy prezes Okręgu Pomorskiego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

Kazimierz Śliwa

Kazimierz Greczyk
Kazimierz Bystrzycki

Strażak 2, Łom 2, Ziuk

Kazimierz Śliwa (ze zbiorów NAC)
major
Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1925 Katowice
Data śmierci	23 października 2015
Przebieg służby
Lata służby	1942–1945
Siły zbrojne	Polskie Siły Zbrojne w ZSRR (1941–1942) Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Jednostki	15 Pułk Piechoty (PSZ), 5 Wileńska Dywizja Piechoty, 7 Dywizja Piechoty Armii Krajowej, 3 Pułk Piechoty Legionów AK
Stanowiska	radiotelegrafista
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	elektromonter, kierownik warsztatów elektrycznych, dyrektor zakładu
Odznaczenia

Życiorys

Mieszkał wraz z rodziną w Katowicach, od 1929 do 1935 w Kielcach, później w Kaliszu^[2]. W czerwcu 1940 roku wywieziony z rodziną ze Lwowa w głąb ZSRR (zob. Represje ZSRR wobec Polaków i obywateli polskich 1939–1946). Tam, w obwodzie archangielskim niewolniczo pracował przy wyrębie lasu. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski 22 lipca 1942 roku wstąpił do 15 pułku piechoty. Po przejściu pod dowództwo brytyjskie w Iranie został w Iraku ponownie przydzielony do 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty. W pierwszym kwartale 1943 roku został przerzucony do Wielkiej Brytanii.

Zgłosił się do służby w kraju. Przeszkolony na kursach dla kandydatów na cichociemnych, m.in. w dywersji, radiotelegrafii (Ośrodek Wyszkoleniowy Sekcji Dyspozycyjnej, Auchtetool, Polmont). Od października 1943 jako instruktor łączności radiowej w Ośrodku Wyszkoleniowym nr 10 w Ostuni we Włoszech^[2]. Tam został zaprzysiężony na Rotę Armii Krajowej 12 maja 1944 roku.

Skoczył ze spadochronem do Polski w nocy 21/22 września 1944 z samolotu Liberator KG-834 „U” (1586 Eskadra PAF), w operacji lotniczej „Przemek 1” dowodzonej przez por. naw. Stanisława Kleybora. Razem z nim skoczyli: ppor. Marian Leśkiewicz ps. Wygoda, płk Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowski ps. Kruk 2, ppor. Zenon Sikorski ps. Pożar, por. Tadeusz Sokół ps. Bug 2, mjr Aleksander Stpiczyński ps. Klara.

Ekipa została zrzucona na placówkę odbiorczą „Rozmaryn” w okolicy wsi Czaryż. Skoczkowie przerzucili 303 tys. dolarów w banknotach, 3,6 tys. dolarów w złocie oraz 3 miliony złotych na potrzeby AK. Zrzucono także wraz ze skoczkami, w czterech nalotach, dwanaście zasobników i dwie paczki. Po aklimatyzacji dostał przydział do Okręgu Radom-Kielce AK na stanowisko radiotelegrafisty radiostacji „Wanda 46" przy 7 Dywizji Piechoty AK „Orzeł”. Od 7 października służył w 3 pułku piechoty Legionów AK, a od 15 grudnia pracował przy radiostacji pułkowej, utrzymując łączność pomiędzy komendą okręgu a Główną Bazą Przerzutową w Latiano pod Brindisi.

Po rozwiązaniu AK pozostał w konspiracji. Na początku marca dostał rozkaz zaprzestania łączności i ukrycia radiostacji. 22 marca został aresztowany przez UB na stacji kolejowej Skarżysko-Kamienna. Był więziony w więzieniu w Kielcach. Wyrokiem z 23 maja 1945 roku został skazany na karę śmierci za przynależność do AK. Mimo rozbicia więzienia przez oddział Antoniego Hedy „Szarego” w nocy z 4 na 5 sierpnia 1945 roku, pozostał w nieotwartej celi. Dowódca Okręgu Wojskowego w Łodzi gen. Bolesław Zarako-Zarakowski zamienił mu karę śmierci na 10 lat więzienia. Po amnestii karę złagodzono do 5 lat i Śliwa wyszedł z więzienia 1 czerwca 1948 roku. 24 czerwca 1969 roku Sąd Najwyższy – Izba Wojskowa zatarła skazanie.

Od 1949 roku Śliwa mieszkał w Gdańsku, nie mogąc znaleźć zatrudnienia z powodu prześladowania przez władze. Od 1950 roku pracował jako elektromonter w firmie budowlanej, następnie od 1952 roku – w biurze projektowym. Od 1964 roku był kierownikiem warsztatów elektrycznych w Okręgowych Zakładach gazownictwa w Gdańsku. W 1981 roku został dyrektorem Zakładu Gazyfikacji Bezprzewodowej w Gdyni. Od 1 stycznia 1986 roku przebywał na emeryturze.

W 1949 roku uzyskał małą maturę, a po kursach wieczorowych dla dorosłych ukończył w 1952 roku Liceum Techniczne, zdał maturę i uzyskał tytuł technika elektryka. W latach 1958–1964 studiował wieczorowo na Politechnice Gdańskiej, uzyskując tytuł inżyniera elektryka.

Uproszczony diagram szkolenia Cichociemnych

Kazimierz Śliwa był członkiem założycielem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i od 1989 do 1997 roku prezesem Zarządu Okręgu Pomorskiego ŚZŻAK. W roku 2008 otrzymał tytuł Honorowego Prezesa Zarządu Okręgu Pomorskiego ŚZŻAK^[1]. Został pochowany na Cmentarzu Łostowickim w Gdańsku, w kwaterze żołnierzy Armii Krajowej.

Awanse

• kapral – 8 kwietnia 1944 roku
• plutonowy – ze starszeństwem od 22 września 1944 roku
• sierżant – przed 1994 rokiem
• podporucznik –
• porucznik –
• kapitan –
• major –

Grób mjra Kazimierza Śliwy na cmentarzu Łostowickim

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – 1 stycznia 1945 roku
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski^[1]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Armii Krajowej
• Medal Wojska
• Medal „Pro Memoria”
• Medal „Pro Patria”
• Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej
• Złota Odznaka Zasługi Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej
• War Medal 1939–1945 (Wielka Brytania)
• Defence Medal (Wielka Brytania).

Życie rodzinne

Był synem Andrzeja, urzędnika bankowego, i Katarzyny z domu Regner. W 1953 roku ożenił się z Marią Malinowską (ur. w 1931 roku), z którą mieli córkę Aleksandrę zamężną Drygas (ur. w 1953 roku).