Kulon plażowy

Kulon plażowy^[4] (Esacus magnirostris) – gatunek dużego ptaka z rodziny kulonów (Burhinidae). Występuje na wybrzeżach wschodniej i północnej Australii, w Indonezji, na Półwyspie Malajskim, Andamanach, Filipinach, Nowej Gwinei i innych wyspach południowo-zachodniego Pacyfiku. Nie wyróżnia się podgatunków^[5][6].

Kulon plażowy

Esacus magnirostris[1]
(Vieillot, 1818)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	siewkowe
Podrząd	siewkowce
Rodzina	kulony
Rodzaj	Esacus
Gatunek	kulon plażowy
Synonimy
Œdicnemus magnirostris Vieillot, 1818 Burhinus magnirostris (Vieillot, 1818)[1] Esacus giganteus (Wagler, 1829)[2] Burhinus giganteus (Wagler, 1829)[1] Esacus neglectus (Mathews, 1912)[3] Burhinus neglectus (Mathews, 1912)[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]
bliski zagrożenia
Zasięg występowania
Jasnozielone pola są zasiedlane przez kulona plażowego, ciemnozielone przez kulona wielkodziobego

Morfologia

Wygląd

Nie występuje dymorfizm płciowy. Ma duży i dość gruby dziób z żółtym początkiem i czarnym końcem. Na głowie kontrastowy rysunek. Przez oko przebiega czarny pas, nad nim biały, jednakże kantarek i czoło są normalne (brudnobiałe). Od kącików dzioba biegnie czarna plamka. Beżowy wierzch głowy jak i skrzydła oraz ogon. Na skrzydle dwa paski: biały i czarny. Lotki są ciemniejsze. Dosyć długie, żółte nogi zakończone czarnymi pazurkami.

Wymiary

• długość ciała: 51–57 cm^[5]
• rozpiętość skrzydeł: 89–109 cm
• masa ciała: samce 870–1130 g, samice 980–1020 g^[5]

Ekologia i zachowanie

Biotop

Spokojne plaże, terasy zalewowe, przybrzeżne zatoki i namorzyny.

Zachowanie

Powoli chodzi po plaży, trochę jak czapla, a czasami biegnie na krótkim odcinku.

Głos

Ostre „uiir-lu”.

Pożywienie

Głównie kraby, poza tym inne skorupiaki oraz nadmorskie bezkręgowce.

Lęgi

Wyprowadza jeden lęg. Gniazdo to zagłębienie w ziemi, czasami wyściela je roślinnością. Składa 1 jajo wysiadywane przez minimum 30 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo chwilę po wykluciu. Są zagniazdownikami.

Status

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody został zaliczony do kategorii NT (bliski zagrożenia). Liczebność światowej populacji szacuje się na co najmniej 6000 osobników. Trend liczebności uznawany jest za spadkowy z powodu niepokojenia przez ludzi i drapieżnictwa inwazyjnych ssaków (np. psów)^[2].