Lucjan Stanek

Lucjan Piotr Stanek (ur. 18 października 1893 w Będzinie, zm. 22 października 1975 w Częstochowie^[1][2]) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Lucjan Stanek

podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	18 października 1893 Będzin
Data i miejsce śmierci	22 października 1975 Częstochowa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	O. IV MSWoj., 11 Pułk Piechoty, 3 Pułk Piechoty Legionów 7 Dywizja Piechoty Sztab Główny, 33 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca batalionu piechoty szef sztabu dywizji dowódca pułku piechoty
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (kampania wrześniowa, bitwa pod Łomżą, bitwa pod Nowogrodem, bitwa pod Łętownicą i Andrzejewem)
Odznaczenia

Lucjan Stanek w 1973 z miniaturą orderów VM i KN na klapie marynarki

Życiorys

Urodził się 18 października 1893 w Będzinie jako syn Wojciecha^[3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 8 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4], a następnie na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924^[5][6]. W 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w Armii Ochotniczej^[7]. W 1923, 1924 służył w Oddziale IV Ministerstwa Spraw Wojskowych, w tym w 1923 w Służbie Transportowo-Kolejowej^[8][9]. Pozostawał wówczas oficerem nadetatowym 11 pułku piechoty w garnizonie Tarnowskie Góry^[10][11]. 1 kwietnia 1924 został przydzielony z Oddziału IV SG do macierzystego 11 pp^[12]. Ukończył VI Kurs Normalny od 1 listopada 1925 do 28 października 1927 w Wyższej Szkole Wojennej. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W 1928 jako oficer Sztabu Generalnego pełnił funkcję dowódcy I batalionu w 3 pułku piechoty Legionów w garnizonie Jarosław^[13]. W lipcu 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do dowództwa 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie na stanowisko szefa sztabu^[14]. 23 października 1931 roku otrzymał przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu^[15]. Został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku. W marcu 1932 został przydzielony do Szefostwa Komunikacji Wojskowych Sztabu Głównego na stanowisko szefa wydziału^[16][17]. W lipcu 1938 roku został dowódcą 33 pułku piechoty w Łomży.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 w okresie kampanii wrześniowej pełnił funkcję dowódcy 33 pp^[18][19], w tym czasie powierzona została mu obrona środkowego biegu rzeki Narew^[20]. Dowodził siłami polskimi w bitwie pod Łomżą (7–10 września), w bitwie pod Nowogrodem (8–10 września), bitwie o Zambrów (11 września) i bitwie pod Łętownicą i Andrzejewem (12–13 września) zakończonych niepowodzeniem. Wzięty do niewoli niemieckiej, do 1945 przetrzymywany był w obozie jenieckim.

Był mężem Janiny z Korzeniowskich (1896–1997), z którą miał córkę Hannę Danutę po mężu Krajewską (1923–1967).

Zmarł 22 października 1975 w Częstochowie^[1]. Został pochowany na Cmentarzu Kule (sektor 35-Z-7)^[21].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (16 marca 1937)^[22]
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935)^[23]
• Srebrny Krzyż Zasługi (15 grudnia 1925)^[24]