Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Męczennicy wczesnochrześcijańscy
lista w projekcie Wikimedia Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Męczennicy wczesnochrześcijańscy – święci i błogosławieni Kościoła katolickiego i prawosławnego, którzy ponieśli męczeńską śmierć jako wyznawcy chrześcijaństwa.
Ten artykuł od 2025-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Poniższy wykaz obejmuje postacie męczenników do czasu schizmy w 1054 roku. Dokładna ich liczba nie jest znana[1][2], stąd spis ten może być niekompletny, tym bardziej, iż obecnie wiarygodność wielu przekazów hagiograficznych wzbudza wątpliwości[3].
Remove ads
Kontekst historyczny
Podsumowanie
Perspektywa
W czasach cesarzy rzymskich chrześcijaństwo było religią rozwijającą się. Ze względu jednak na monoteistyczny charakter tej religii, jej dynamiczną ekspansję oraz odcinanie się od oficjalnych obrzędów[1], niektórzy z cesarzy, zwłaszcza ci upatrujący w rzymskiej mitologii uniwersalny rdzeń jedności państwa, wydawali edykty uderzające w chrześcijan. Tak stanowione prawo spowodowało powstanie kilku okresów prześladowań, nazywanych zwyczajowo od imion cesarzy wówczas panujących. Między głównymi okresami prześladowań chrześcijanie sporadycznie ponosili śmierć na podstawie praw ustanowionych wcześniej[1]. W czasach prześladowań rzymskich niektórzy wcześni chrześcijanie uważali za niewłaściwe ukrywanie się przed zagrożeniem; uważali, że właśnie należy ujawnić się prześladowcom[4].
Henryk Pietras wymienia następujące powody prześladowań chrześcijan w pierwszych wiekach:
- nieskładanie ofiar bogom Cesarstwa – anarchiczna postawa chrześcijan
- chrześcijanie zmieniali obyczaje, co było niezrozumiałe dla pogan
- podejrzenia o kazirodztwo, dzieciobójstwo, itp.
- język Ewangelii wydawał się być prymitywny i obcy
- zdaniem Rzymian można się modlić jedynie wyuczonymi formułami, gdyż improwizacja ściągała gniew bogów
- idea Boga, który daje się zabić nie mieściła się w klasycznym kanonie nieśmiertelności bogów
- chrześcijanie uchodzili za żydowską sektę[5]
W 313 wydany został Edykt mediolański, który gwarantował w Cesarstwie tolerancję religijną, w tym dla chrześcijan. Od tej pory, z wyjątkiem czasów panowania Licyniusza (od czasu konfliktu z Konstantynem w latach 320–324) i Juliana Apostaty (361–363), męczeństwa zdarzały się przede wszystkim w działalności misyjnej.
Remove ads
Męczennicy czasów apostolskich
Wg chrześcijańskiej tradycji wszyscy apostołowie (oprócz Jana Ewangelisty) i niektórzy ich bezpośredni uczniowie zginęli śmiercią męczeńską.
Remove ads
Okres prześladowań rzymskich
Za panowania Nerona (54–68)
Za panowania Domicjana (81–96)
Za panowania Trajana (98–117)
Za panowania Hadriana (117–138)
Za panowania Antonina Piusa (138–161)
Za panowania Marka Aureliusza (161–180)
Za panowania Septymiusza Sewera (193–211)
Za panowania Aleksandra Sewera (222–235)
Za panowania Decjusza (249–251)
Za panowania Waleriana (253–260)
Za panowania Klaudiusza II Gockiego (268–270)
Za panowania Aureliana (270–275)
Za panowania Probusa (276–282)
Za panowania Dioklecjana (284–305) i Maksymiana (286–305)
Za panowania Galeriusza (305–311) i Maksymina Dai (305–313)
Remove ads
Po edykcie mediolańskim
Remove ads
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads