Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Masters 2009
turniej snookera Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Nierankingowy turniej snookerowy Masters był rozgrywany w dniach 11–18 stycznia 2009 roku w hali widowiskowej Wembley Arena w Londynie.
W turnieju tradycyjnie udział brało najlepszych szesnastu snookerzystów według oficjalnej listy rankingowej oraz dwóch dodatkowych (zwycięzca eliminacji i zawodnik wskazany przez organizatorów).
Zwycięzcą turnieju – po raz czwarty w swojej karierze – został Ronnie O’Sullivan, który w finale pokonał broniącego tytułu mistrzowskiego Marka Selby 10:8. Po meczu O’Sullivan przyznał, że takie zwycięstwo z nowym kijem to jego „największe osiągnięcie w snookerze”[1].
W Polsce turniej transmitowała stacja Eurosport.
Remove ads
Nagrody
'
Wydarzenia związane z turniejem
- Ronnie O’Sullivan grał w turnieju nowym kijem. Poprzedni – za pomocą którego zdobył m.in. swój trzeci tytuł mistrza świata – złamał z premedytacją dwa dni przed rozpoczęciem zmagań[3].
- Stephen Maguire oraz Neil Robertson w swoim meczu ćwierćfinałowym wbili pięć kolejnych breaków stupunktowych, czym wyrównali rekordowe pod tym względem osiągnięcie Stephena Hendry’ego oraz Ronniego O’Sullivana z finału British Open z 2003 roku.
- Łącznie w turnieju padło 31 breaków stupunktowych, co jest rekordem Masters.
- Ronnie O’Sullivan został rekordzistą turnieju pod względem liczby breaków stupunktowych. Od swojego debiutu w 1995 roku uzyskał ich 44.
Remove ads
Zawodnicy
W turnieju Masters udział wzięło 16 zawodników zajmujących pierwsze 16 pozycji w światowym rankingu snookerowym. Zawodnicy z miejsc 15. i 16. wzięli udział w „rundzie dzikich kart” rozgrywając mecze ze zwycięzcą kwalifikacji i obdarowanego przez organizatorów dziką kartą.
W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej (w nawiasie podano miejsce zajmowane na liście rankingowej):
Mark Selby (4)- Ronnie O’Sullivan (1)
Stephen Maguire (2)- Shaun Murphy (3)
- John Higgins (5)
- Stephen Hendry (6)
- Allister Carter (7)
Ryan Day (8)- Peter Ebdon (9)
Neil Robertson (10)
Ding Junhui (11)- Joe Perry (12)
- Graeme Dott (13)
Marco Fu (14)
Mark Allen (16)- Ricky Walden (35)
Runda dzikich kart
Zwycięzca eliminacji Judd Trump oraz Ricky Walden, który otrzymał „dziką kartę” od organizatora turnieju, zmierzyli się z rywalami zajmującymi 15. i 16. miejsce na oficjalnej liście rankingowej.
Drabinka turniejowa
| 1/8 finału (Do 6 frame’ów) | Ćwierćfinały (Do 6 frame’ów) | Półfinały (Do 6 frame’ów) | Finał (Do 10 frame’ów) | |||||||||||||||
 | Mark Selby | 6 | ||||||||||||||||
| Ricky Walden | 5 | ||||||||||||||||
| Mark Selby | 6 | ||||||||||||||||
 | Mark Allen | 5 | ||||||||||||||||
 | Ryan Day | 1 | ||||||||||||||||
| Mark Allen | 6 | ||||||||||||||||
| Mark Selby | 6 | ||||||||||||||||
 | John Higgins | 2 | ||||||||||||||||
| John Higgins | 6 | ||||||||||||||||
 | Marco Fu | 4 | ||||||||||||||||
| John Higgins | 6 | ||||||||||||||||
 | Ding Junhui | 4 | ||||||||||||||||
| Shaun Murphy | 4 | ||||||||||||||||
| Ding Junhui | 6 | ||||||||||||||||
| Mark Selby | 8 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 10 | ||||||||||||||||
| Stephen Maguire | 6 | ||||||||||||||||
| Graeme Dott | 5 | ||||||||||||||||
| Stephen Maguire | 6 | ||||||||||||||||
 | Neil Robertson | 3 | ||||||||||||||||
| Stephen Hendry | 4 | ||||||||||||||||
| Neil Robertson | 6 | ||||||||||||||||
| Stephen Maguire | 1 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 6 | ||||||||||||||||
| Allister Carter | 6 | ||||||||||||||||
| Peter Ebdon | 0 | ||||||||||||||||
| Allister Carter | 2 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 6 | ||||||||||||||||
| Ronnie O’Sullivan | 6 | ||||||||||||||||
| Joe Perry | 5 | ||||||||||||||||
Remove ads
Finał
| Finał: Do 10 wygranych frame’ów Wembley Arena, Londyn, Anglia, 18 stycznia 2009Sędzia:  Jan Verhaas | ||
| Mark Selby |
8 – 10 | Ronnie O’Sullivan |
| Sesja popołudniowa: 28-69 (68), 0-88, 97-4 (82), 1-114 (101), 59-54, 80-0 (76), 69-43 (50), 58 (53)-64 Sesja wieczorna: 62-63, 109-29 (101), 93-0 (89), 114-19 (114), 9-69 (53), 65 (55)-70, 0-110 (110), 76-0 (69), 50-51, 16-71 (55) | ||
| 114 | Najwyższy break | 110 |
| 2 | Breaki stupunktowe | 2 |
| 9 | Breaki notowane | 5 |
Remove ads
Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego
- 140, 127, 100 John Higgins
- 136, 128, 118, 115, 110, 102, 101, 100 Ronnie O’Sullivan
- 130, 124 Allister Carter
- 128, 114, 113, 105 Stephen Maguire
- 123 Judd Trump
- 122, 100 Neil Robertson
- 120, 114, 104, 102, 101, 100 Mark Selby
- 119, 104 Mark Allen
- 115 Mark King
- 106 Graeme Dott
- 105 Joe Perry
Statystyki turnieju
Podsumowanie
Perspektywa
Statystyki pierwszej rundy
- Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 15
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 8
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 76 (88)
- Średnia liczba partii w meczu: 9,50
- Najwyższe zwycięstwo: 6:0
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 3
Statystyki ćwierćfinałów
- Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 8
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 4
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 38 (44)
- Średnia liczba partii w meczu: 9,50
- Najwyższe zwycięstwo: 6:2
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1
Statystyki półfinałów
- Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
- Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 4
- Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 0
- Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 2
- Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 0
- Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 15 (22)
- Średnia liczba partii w meczu: 7,50
- Najwyższe zwycięstwo: 6:1
- Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0
Remove ads
Kwalifikacje
Pomiędzy 21 a 29 listopada 2008 roku zostały rozegrane kwalifikacje. Spośród 48 zawodników najlepszym okazał się Judd Trump, który pokonał w finale kwalifikacji Marka Joyce’a 6:1. Trump tym samym awansował do rundy dzikich kart, w której przegrał z Markiem Allenem[4].
Zawodnikiem, który od organizatorów turnieju dostał dziką kartę, był Ricky Walden.
Drabinka kwalifikacji
Remove ads
Breaki stupunktowe kwalifikacji
- 138, 129, 120 Judd Trump
- 136 Ricky Walden
- 132 Andrew Higginson
- 125 Mark Joyce
- 125 Jin Long
- 124, 120, 100 Jamie Cope
- 121 Kuldesh Johal
- 118 Ian McCulloch
- 115, 101 Matthew Stevens
- 114 David Roe
- 109 Matthew Selt
- 109 Joe Swail
- 100 Andy Hicks
Linki zewnętrzne
- 2009 Masters. World Snooker Tour. [dostęp 2025-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
- Masters 2009 – wyniki i komentarze na Global Cue Sport Center. globalsnookercentre.co.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-16)].
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads