Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Mark J. Williams
snookerzysta walijski Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Mark James Williams MBE (ur. 21 marca 1975) – walijski snookerzysta, trzykrotny mistrz świata, zwycięzca 26 turniejów rankingowych oraz dwóch turniejów Masters, były numer 1 światowej listy rankingowej.
Jest jednym z trzech snookerzystów, którzy zdobyli tzw. Potrójną Koronę, czyli zwycięstwa w trzech najbardziej prestiżowych turniejach (UK Championship, Masters i Mistrzostwach Świata), w ciągu jednego sezonu. Ta sztuka udała się Williamsowi w sezonie 2002/2003. Pozostali zawodnicy to Stephen Hendry i Steve Davis. Plasuje się na 9. miejscu pod względem zdobytych setek w profesjonalnych turniejach, w sierpniu 2025 miał ich łącznie 670[1].
Remove ads
Kariera zawodowa
Podsumowanie
Perspektywa
Profesjonalny snookerzysta od 1992, jeden z najbardziej utytułowanych zawodników przełomu XX i XXI wieku. Trzykrotnie zdobył mistrzostwo świata (w 2000 pokonał w finale Matthew Stevensa 18:16, w 2003 Kena Doherty’ego 18:16, a w 2018 Johna Higginsa również 18:16; w 1999 przegrał w finale mistrzostw świata ze Stephenem Hendrym), był także liderem rankingu światowego. Na mistrzostwach świata 2005 osiągnął po raz pierwszy w karierze maksymalny break snookerowy (147 punktów). Jest pierwszym w historii leworęcznym snookerzystą, który zdobył mistrzostwo świata.
Pierwszego breaka maksymalnego wbił podczas Mistrzostw Świata w 2005 roku[2][3]
23 października 2010 w trzecim turnieju Euro Players Tour Championship w Rüsselsheim am Main wbił swojego drugiego oficjalnego breaka maksymalnego[4]. Jest to pierwszy w historii oficjalny break maksymalny wbity kobiecie – jego przeciwnikiem była Niemka Diana Schuler, oraz pierwszy oficjalny break maksymalny w meczu, w którym sędzią był Polak – Tomasz Jaskuła[5].
Trzeci break maksymalny wbił w ćwierćfinale turnieju English Open 2022 przeciwko Neilowi Robertsonowi[3].
W lutym 2011 wygrał turniej German Masters, pokonawszy w finale Marka Selby’ego 9-7. 15 kwietnia 2014 przegrał w kwalifikacjach do mistrzostw świata 8:10 z Alanem McManusem, tym samym zakończył passę występów w Crucible Theatre rozpoczętą w 1997 roku (17 występów z rzędu).
Remove ads
Styl gry
Williams preferuje agresywny, ofensywny styl gry. Przez wielu jest uważany za jednego z najlepszych wbijających w historii dyscypliny, skąd wziął się przydomek Welsh Potting Machine. Charakterystyczną cechą jego gry jest częste niedbałe pozycjonowanie białej bili oraz widowiskowa gra przy czyszczeniu stołu po zapewnieniu zwycięstwa w partii. Chętnie wówczas się popisuje bardzo trudnymi wbiciami oraz niekonwencjonalnym prowadzeniem białej bili. Inna wyjątkowa cecha Walijczyka to umiejętność zagrywania białej bili kijem prowadzonym pod tułowiem, co wykorzystuje w przypadku niezbyt dogodnej pozycji lub konieczności użycia przyrządu. Jest także znany ze względu na wyjątkową ekspresję w czasie meczów. Zdarza mu się zażartować bądź wyładować gniew poprzez różne gesty, z reguły odbierane jako żartobliwe. Wśród takich zachowań są m.in. uderzenie w stół w czasie ustawiania bili przez sędziego, by go wystraszyć[6], zamachnięcie się kijem nad stołem po nieudanym zagraniu, żartowanie z innymi zawodnikami w czasie przerw czy prześmiewcze komentowanie gry swojej i rywala w czasie przerwy za pośrednictwem Twittera[7].
Remove ads
Zestawienie osiągnięć
Pozycja w rankingu światowym
Williams 4 razy zajmował pierwsze miejsce w rankingu.
Porównanie z innymi mistrzami świata
Występy w turniejach w karierze
Turnieje rankingowe
Turnieje nierankingowe
Byłe turnieje rankingowe
Byłe turnieje nierankingowe
Remove ads
Finały w karierze
Podsumowanie
Perspektywa
Finały rankingowe: 43 (26-17)
Finały rangi niższej: 3 (2 tytuły)
Finały nierankingowe: 25 (10-15)
Finały Pro-am: 7 (4-3)
Finały drużynowe: 4 (2 tytuły)
Finały amatorskie: 1
Remove ads
Przypisy
Linki zewnętrzne
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads