Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Michał Dworczyk
polski polityk, poseł do Parlamentu Europejskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Michał Paweł Dworczyk (ur. 22 lipca 1975 w Warszawie) – polski polityk, z wykształcenia historyk, instruktor harcerski, samorządowiec, poseł na Sejm VII, VIII, IX i X kadencji (2015–2024), sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej (2017), szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2017–2022), minister-członek Rady Ministrów (2019–2023), poseł do Parlamentu Europejskiego X kadencji (od 2024).
.jpg)
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Młodość i wykształcenie
Pochodzi z rodziny o patriotycznych tradycjach. Obydwaj dziadkowie – rotmistrz Kazimierz Lenartowicz i kpt. lekarz Marian Dworczyk – byli uczestnikami wojny polsko-bolszewickiej, ojciec Jan Dworczyk był harcerzem Szarych Szeregów ps. „Michał”, natomiast matka Alina Lenartowicz-Dworczyk była członkiem „Solidarności”[1].
W 1994 ukończył Liceum Ogólnokształcące Społeczne nr 17 w Warszawie, a w latach 1994–2000 studiował w Instytucie Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, studia ukończył w 2001. Odbył również specjalistyczne studia wschodnie w Studium Europy Wschodniej UW[2]. Po zakończeniu studiów zgłosił się do odbycia służby wojskowej. W Szkole Podchorążych Rezerwy w Zegrzu odbył trzymiesięczne szkolenie, a następnie służył w kompanii rozpoznania Warszawskiej Brygady Pancernej. Jest starszym kapralem podchorążym rezerwy[3].
Harcerstwo i działalność w organizacjach pozarządowych
.jpg)
W 1985 wstąpił do harcerstwa. W 1989 szczep Hawrań Wielki, do którego należał Michał Dworczyk, włączył się w tworzenie niezależnego Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej[4]. Michał Dworczyk był kolejno zastępowym, drużynowym, komendantem szczepu i hufcowym. Z jego inicjatywy Hufiec Centrum otrzymał imię Obrońców Kresów Wschodnich. W latach 2001–2006 pełnił funkcje szefa Głównej Kwatery Organizacji Harcerzy, szefa Referatu Wschód oraz członka Naczelnictwa ZHR[5]. W czasie studiów jako instruktor (w stopniu harcmistrza), szef Głównej Kwatery OH ZHR oraz szef Referatu Wschód angażował harcerzy w pomoc Kresom, organizując m.in. obozy, szkolenia dla polskich instruktorów z Kresów czy Akcję „Paczka” – Pomoc Polakom na Kresach[4]. W latach 2003–2005 jako członek Naczelnictwa ZHR był odpowiedzialny za pomoc i współpracę ZHR z polskimi środowiskami i organizacjami harcerskimi poza granicami kraju – w szczególności na Litwie, Łotwie, Białorusi i Ukrainie[6].
Od połowy lat 90. angażował się w działalność w Stowarzyszeniu „Wspólnota Polska” – w latach 2000–2006 był wiceprezesem Zarządu Oddziału Warszawskiego oraz członkiem Rady Krajowej, w 2008 zasiadł w Zarządzie Krajowym tej organizacji. Działał również w Towarzystwie Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich. W 2005 wraz ze Stanisławem Kostrzewskim założył i został członkiem Rady Programowej Fundacji „Wolność i Demokracja” celem pomocy Polakom na Białorusi, kultywowania pamięci o polskiej historii i dziedzictwie oraz wspierania działań organizacji prodemokratycznych na terenach byłego ZSRR, a później objął funkcję prezesa tej organizacji[7].
Działalność zawodowa i polityczna
W latach 2001–2005 prowadził własną działalność gospodarczą – był współwłaścicielem biura podróży „Pogranicze”[2].
W 2001 wstąpił do Przymierza Prawicy, a w 2002 został członkiem Prawa i Sprawiedliwości. W wyborach samorządowych w 2006 został radnym dzielnicy Warszawa-Śródmieście[8]. W 2007[9] i w 2011[10] kandydował w wyborach do Sejmu w okręgu warszawskim, ale nie uzyskał mandatu. W 2010 został wybrany do Rady m.st. Warszawy[11]. W latach 2012–2015 pracował w PKO BP. W 2014 uzyskał mandat radnego Sejmiku Województwa Mazowieckiego V kadencji[12].
W latach 2005–2007 pełnił funkcję głównego doradcy Prezesa Rady Ministrów Kazimierza Marcinkiewicza. Był wiceprzewodniczącym Międzyresortowego Zespołu ds. Wspierania Przemian Demokratycznych w Europie Środkowo-Wschodniej, sekretarzem Międzyresortowego Zespołu ds. Polonii i Polaków za Granicą. Koordynował prace nad tzw. pakietem ustaw polonijnych. Wśród nich były: nowa ustawa o repatriacji, ustawa o obywatelstwie, ustawa o ordynacji wyborczej (przewidująca wybór parlamentarzystów reprezentujących Polaków mieszkających za granicą). Współautor uchwalonej jesienią 2007 ustawy „o Karcie Polaka”. Był współautorem i redaktorem rządowego raportu „Polityka Państwa Polskiego wobec Polonii i Polaków za Granicą”, inicjatorem i współautorem przyjętego przez Radę Ministrów w 2007 rządowego „Programu Współpracy z Polonią i Polakami za Granicą”. Współautor programu stypendialnego im. Konstantego Kalinowskiego oraz umowy międzyrządowej powołującej Polsko-Litewski Fundusz Wymiany Młodzieży.
W latach 2008–2010 był doradcą Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego ds. Polonii i Polaków za Granicą, zajmując się m.in. polityką odznaczeniową Polaków na byłych Kresach oraz wspieraniem środowisk polskich na Wschodzie[2].
.jpg)
W latach 2010–2015 współpracował z Jarosławem Kaczyńskim. Działania te skupiały się na wspieraniu i współpracy Prawa i Sprawiedliwości ze środowiskami Polaków na Kresach[13].
W sierpniu 2015, na kilka miesięcy przed zakończeniem VII kadencji Sejmu, zastąpił posła Adama Kwiatkowskiego[14], który został powołany na stanowisko doradcy Prezydenta RP. W październiku został wybrany do Sejmu RP, kandydując z listy wyborczej PiS w okręgu wałbrzyskim[15].
Był autorem ustawy o ustanowieniu Krzyża Wschodniego oraz uchwały sejmowej o ustanowieniu 11 lipca Narodowym Dniem Pamięci Ofiar Ludobójstwa dokonanego przez OUN-UPA na obywatelach polskich Kresów Wschodnich II Rzeczypospolitej Polskiej[16].
1 marca 2017 został sekretarzem stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej. Do jego obowiązków należało kształtowanie procesu wychowawczego w Siłach Zbrojnych RP, polityka historyczna MON, współpraca z organizacjami proobronnymi i pozarządowymi dla wspierania procesu budowy Wojsk Obrony Terytorialnej.
19 grudnia 2017 premier Mateusz Morawiecki powołał go na Szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w randze sekretarza stanu w KPRM[17][18]. 4 czerwca 2019 powołany na urząd ministra-członka Rady Ministrów.
12 czerwca 2019 został powołany na pełnomocnika Prawa i Sprawiedliwości w okręgu wałbrzyskim. Obowiązki Przewodniczącego Dolnośląskiej Rady Regionalnej przejął od Adama Lipińskiego 29 listopada 2019. Wszedł także w skład komitetu politycznego PiS[19].
W wyborach w 2019 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję, otrzymując 58 426 głosów[20]. 15 listopada 2019 ponownie został ministrem bez teki, dołączając do drugiego gabinetu Mateusza Morawieckiego[21].
Na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 8 grudnia 2020 został mianowany na stanowisko Pełnomocnika Rządu ds. Narodowego Programu Szczepień Ochronnych Przeciwko Wirusowi SARS-CoV-2[22]. 15 maja 2022, w związku z wprowadzeniem stanu zagrożenia epidemicznego został odwołany z tego stanowiska z mocą od dnia 16 maja 2022[23].
13 października 2022 został odwołany ze stanowiska szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów[24][25], pozostając ministrem-członkiem Rady Ministrów. W 2023 został ponownie wybrany do Sejmu, uzyskując 40 264 głosy[26]. 27 listopada tego samego roku zakończył pełnienie funkcji ministra.
W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2024 r. uzyskał mandat europosła X kadencji z poparciem 123 908 wyborców (10,82%)[27]. Zasiadł w Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów oraz Podkomisji Bezpieczeństwa i Obrony[28].
Remove ads
Życie prywatne
W 2002 poślubił Agnieszkę, którą poznał w harcerstwie. Wspólnie wychowują czwórkę dzieci: Marię, Zofię, Antoniego i Jana[6].
Odznaczenia i wyróżnienia
- medal "Pro Patria" (2016)[29]
- Order „Za zasługi” II klasy (Ukraina, 2022)[30]
- Honorowe obywatelstwo Bystrzycy Kłodzkiej (2020)[31]
- Honorowe obywatelstwo Kamieńca Ząbkowickiego (2021)[32]
- Zasłużony dla Gminy Jaworzyna Śląska (2022)[33]
- Honorowe obywatelstwo Barda (2023)[34]
Kontrowersje
Podsumowanie
Perspektywa
W 1999 został zatrzymany pod zarzutem nielegalnego posiadania broni[35], a następnie sąd skazał go za nielegalne posiadanie amunicji z okresu II wojny światowej (przechowywał pociski artyleryjskie w piwnicy 9-piętrowego bloku mieszkalnego) na karę 1,5 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat próby[36].
W maju 2021 Najwyższa Izba Kontroli złożyła do prokuratury zawiadomienie o możliwości popełnienia przestępstwa nadużycia uprawnień przez ministra Michała Dworczyka w związku z przygotowaniami do przeprowadzenia wyborów prezydenckich w 2020 roku[37].
W 2021 portal Onet.pl i tygodnik "Newsweek" opisały kontrowersje wokół dotacji rządowych przekazanych założonej przez Michała Dworczyka Fundacji "Wolność i Demokracja"[38][39].
W czerwcu 2021 anonimowe kanały na platformie Telegram zaczęły publikowanie listów e-maili pochodzących z prywatnej skrzynki e-mail Michała Dworczyka, która była wykorzystywana do celów służbowo-partyjnych ministra. W wyniku nacisków polskiego rządu Telegram usunął kanały[40], ale nowe maile sygnowane przez Dworczyka wciąż trafiają do sieci[41]. Przez charakter listów pojawiających się na platformie, wydarzenie zostało nazwane przez publicystów aferą mailową[42][43]. Dziennikarz portalu internetowego Wirtualna Polska Szymon Jadczak na jej łamach opublikował 30 lipca 2021 artykuł nt. serwisu internetowego "Poufna Rozmowa" gdzie na ich profilu w komunikatorze internetowym Telegram pojawiły się pierwsze maile ze skrzynki Michała Dworczyka w aferze mailowej, w którym opisuje, że osoby stojącymi za tym kanałem są osobami rosyjskojęzycznymi a w artykule były szef Służby Kontrwywiadu Wojskowego (SKW) w latach 2014–2015 Piotr Pytel stwierdza, że wiele wskazuje, że za tą operacją stoją wojskowe służby rosyjskie[44].
Remove ads
Wyniki w wyborach ogólnopolskich
Remove ads
Uwagi
- Mandat posła VII kadencji objął w 2015.
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads