Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Michael Chang
tenisista amerykański Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Michaell Te-Pei Chang (chiń. upr. 张德培; chiń. trad. 張德培; pinyin Zhāng Dépéi; ur. 22 lutego 1972 w Hoboken) – amerykański tenisista pochodzenia chińskiego, zwycięzca French Open 1989 w grze pojedynczej, zdobywca Pucharu Davisa, olimpijczyk.
_(23820155713).jpg)
Jest synem Joe i Betty z domu Tung, emigrantów tajwańskich, po matce wnukiem dyplomaty Michaela Tunga (m.in. ambasadora Tajwanu w Indiach). Uczęszczał do szkoły w Kalifornii, ale przerwał edukację w stosunkowo młodym wieku, by poświęcić się karierze zawodowego tenisisty.
W 2001 roku uczestniczył w kampanii na rzecz przyznania organizacji igrzysk olimpijskich 2008 Pekinowi jako ambasador dobrej woli. Jest zaangażowany w działalność charytatywną i religijną (chrześcijańską). W 2002 opublikował autobiografię Holding Serve: Persevering On and Off the Court[1].
Remove ads
Kariera tenisowa
Podsumowanie
Perspektywa
Odniósł wiele sukcesów w amerykańskich rozgrywkach juniorskich (regularnie pokonywał w tym czasie starszego o rok Pete'a Samprasa), zdobywając m.in. tytuł mistrza kraju do lat 18. W 1987 roku debiutował w gronie seniorów, stając się w wieku 16 lat najmłodszym zwycięzcą meczu w turnieju głównym US Open, kiedy pokonał Paula McNamee'a w 4 setach. Również w 1987 jako najmłodszy zawodnik w historii osiągnął półfinał turnieju ATP World Tour w Scottsdale oraz wygrał turniej ATP Challenger Tour w Las Vegas.
W 1988 roku oficjalnie przyjął status zawodowca. Wygrał wtedy swój pierwszy turniej ATP World Tour, pokonując w finale w San Francisco Johana Krieka; miał wówczas 16 lat i 7 miesięcy. Dzięki temu wynikowi, a także m.in. osiągnięciu 4 rundy na US Open (pokonał Jonasa Svenssona, przegrał z Andre Agassim), sezon 1988 zakończył w czołowej trzydziestce na świecie.
W 1989 osiągnął największy sukces w swojej karierze. Jako pierwszy od ponad 30 lat Amerykanin, wygrał wielkoszlemowy turniej na kortach im. Rolanda Garrosa, pokonując po drodze m.in. Samprasa (6:1, 6:1, 6:1), Ivana Lendla (po 5−setowym pojedynku, w którym faworyzowany czeski lider rankingu nie wykorzystał prowadzenia 2:0 w setach, a Chang zmagał się z kurczami mięśni), Ronalda Agénora, Andrieja Czesnokowa, w finale Stefana Edberga (ponownie w 5 setach)[2]. Chang przeszedł do historii tenisa nie tylko jako najmłodszy zwycięzca French Open (17 lat i 3 miesiące), ale także dzięki wielu nietypowym zachowaniom (piłki grane niezwykle wysoko, co pozwalało mu na odpoczynek, serwis z dołu, próby odbioru drugiego podania przeciwnika zaraz za karem serwisowym, co prowokowało do ryzykownych serwisów, a w efekcie często do podwójnych błędów serwisowych).
Sukces Changa w Paryżu dał mu awans na pozycję nr 6. w rankingu światowym, a dalsze starty (m.in. 4 runda Wimbledonu i US Open, wygrana w Wembley, finał w San Francisco) pozwoliły mu awansować o jeszcze jedno miejsce w sierpniu 1989, dzięki czemu stał się również najmłodszym tenisistą w historii notowanym w najlepszej "piątce" na świecie. Pod koniec sezonu debiutował w turnieju Tennis Masters Cup.
W 1990 roku nie obronił tytułu wielkoszlemowego we Francji (odpadł w ćwierćfinale), ale wygrał zawody w Toronto. Do 1999 roku nieprzerwanie wygrywał przynajmniej 1 turniej rocznie, chociaż w imprezach wielkoszlemowych nie udało mu się już triumfować. Był natomiast w finałach French Open 1995 (pokonał m.in. Michaela Sticha i obrońcę tytułu Sergiego Bruguerę, przegrał z Thomasem Musterem), Australian Open 1996 (pokonał w półfinale broniącego tytułu Andre Agassiego, w finale uległ Borisowi Beckerowi) i US Open 1996 (w półfinale ponownie lepszy od Agassiego, przegrał decydujący mecz z Pete'em Samprasem). Miejsce w rankingu, które Chang zajmował we wrześniu 1996 po turnieju US Open − nr 2. na świecie − pozostało najwyższym w jego karierze.
W 1992 roku wygrał 3 turnieje (w tym imprezy w Key Biscayne i Indian Wells), w 1993 5 turniejów, w 1994 odniósł 6 triumfów. W Indian Wells wygrywał również w 1996 i 1997. Regularnie uczestniczył w turnieju Tennis Masters Cup, w 1995 osiągając finał (przegrał z Borisem Beckerem). Był również w finale Pucharu Wielkiego Szlema w 1991 (przegrał z Davidem Wheatonem) i 1992 (przegrał ze Michaelem Stichem). Ostatnie zwycięstwo turniejowe odniósł w sezonie 2000; wygrywając turniej w Los Angeles (w finale z Janem-Michaelem Gambillem) stał się drugim obok Agassiego aktywnym zawodnikiem z wygranymi turniejowymi w trzech kolejnych dekadach[3]. Był to jednak już schyłek kariery Changa. Rok wcześniej nie wygrał imprezy ATP World Tour i zakończył rok poza najlepszą "czterdziestką" rankingu światowego, a w 2001 wypadł z "pięćdziesiątki". W tym samym roku po raz pierwszy w 15 startach został wyeliminowany z US Open w 1 rundzie. Również pierwszy raz w ciągu długiej kariery został zmuszony do poddania meczu z powodu kontuzji (podczas turnieju w Hongkongu).
Po kolejnym sezonie 2002, kiedy w rankingu obsunął się poza pierwszą "setkę" i występował nawet na poziomie ATP Challenger Tour, zdecydował się zakończyć karierę sportową. Pożegnał się ze światowymi kortami w sierpniu 2003 roku na US Open, odpadając w 1 rundzie z Fernandem Gonzálezem[4]. W czasie tego samego turnieju zakończenie kariery ogłosił jego wieloletni rywal, Pete Sampras. Chang wystąpił łącznie w 57 turniejach wielkoszlemowych, wygrał 34 turnieje ATP World Tour, w dalszych 24 osiągnął finały. Jego zarobki na korcie przekroczyły 19 milionów dolarów amerykańskich.
W deblu Chang występował sporadycznie, głównie w parze ze starszym bratem i swoim wieloletnim trenerem Carlem Changiem. W kwietniu 1993 został sklasyfikowany na pozycji nr 199. w rankingu światowym deblistów.
Reprezentował barwy narodowe w Pucharze Davisa. Debiutował w lutym 1989 w meczu z Paragwajem, po raz ostatni wystąpił w listopadzie 1997, w przegranym finale ze Szwecją. Bilans jego występów (grał wyłącznie jako singlista) zamknął się 8 wygranymi i 4 porażkami. Miał swój udział w zdobyciu Pucharu Davisa przez USA w 1990, kiedy pokonał w finale Australijczyka Darrena Cahilla. Przyczynił się także do awansu do finału w 1997, ale w decydującym meczu nie sprostał ani Jonasowi Björkmanowi, ani Magnusowi Larssonowi. W 1993 był liderem reprezentacji amerykańskiej, która sięgnęła po Drużynowy Puchar Świata. Startował również na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie (1992) i igrzyskach olimpijskich w Sydney (2000), odpadając najpierw w 2 rundzie, a w Australii w 1 rundzie[5].
Michael Chang cieszył się szczególną popularnością − ze względu na swoje pochodzenie − wśród kibiców w Azji; był jednym z najskuteczniejszych graczy w turniejach na tym kontynencie. Jego gra opierała się na doskonałym przygotowaniu fizycznym, wybieganiu, umiejętności przebicia niemal każdej piłki. Był mistrzem loba i returnu. Zaliczał się do najniższych zawodników w gronie tenisistów zawodowych. Bekhend grał oburącz.
W lipcu 2008 roku został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[6].
Począwszy od 2014 roku Amerykanin został włączony do sztabu trenerskiego Japończyka Kei'ego Nishikoriego[7].
Finały w turniejach ATP World Tour
Gra pojedyncza (34–24)
Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)
Legenda
W, wygrał turniej
F, przegrał w finale
SF, przegrał w półfinale
QF, przegrał w ćwierćfinale
4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie
–, nie startował w turnieju głównym
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads