Otton Krzisch

Otton Krzisch (ur. 26 września 1886 w Pruszanku, w pow. lwowskim, zm. 30 maja 1963 w Los Angeles) – generał brygady Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych.

Otton Krzisch

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	26 września 1886 w Pruszanku, w pow. lwowskim, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	30 maja 1963 Los Angeles
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

D-ca 9 pap płk Otton Krzisch w otoczeniu oficerów pułku; 1928

Życiorys

Był synem Fryderyka i Anny z Holanów. Ukończył pięć klas gimnazjum i Korpus Kadetów w Wiedniu. Jesienią 1906 rozpoczął służbę w cesarskiej i królewskiej Armii. Został mianowany na stopień kadeta-zastępcy oficera ze starszeństwem z 1 września 1906 i wcielony do 4 Pułku Artylerii Dywizyjnej w Wiedniu^[1]. W 1907, w związku z utworzeniem pierwszych oddziałów artylerii cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej, został przydzielony z macierzystego pułku do Baterii Armat Nr 1/2 w Wiedniu^[2]. Później awansował na stopień kapitana artylerii.

Od listopada do grudnia 1918 był referentem w dowództwie Artylerii Komendy Naczelnej Wojska Polskiego we Lwowie^[3]. W grudniu 1918 w garnizonie Lwów zorganizował i objął dowództwo nad 5 pułkiem artylerii polowej. Dowództwo jednostki sprawował do czerwca 1919. Następnie (od grudnia 1919) dowodził dywizjonem w 5 pułku artylerii ciężkiej. 1 marca 1920 wyznaczony został na stanowisko dowódcy II dywizjonu 16 pułku artylerii polowej. Do 17 maja 1919, kiedy to przybył etatowy dowódca pułku, kpt. Emil Krukowicz-Przedrzymirski kierował organizacją jednostki^[4]. W 1920 dowodził dywizjonem w czasie wojny z bolszewikami. W 1922 został zastępcą dowódcy 16 pułku artylerii polowej w garnizonie Grudziądz. 1 października 1926 objął dowództwo 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej^[5]. 18 listopada 1935 mianowany został dowódcą 9 Grupy Artylerii w garnizonie Brześć. Od czerwca 1937 do 24 sierpnia 1939 był komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. W kampanii wrześniowej 1939 dowodził artylerią Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”.

We Francji mianowany został szefem artylerii w Sztabie Naczelnego Wodza. Odpowiadał za organizację i wyszkolenie jednostek artylerii Wojska Polskiego we Francji. W lipcu 1940, po ewakuacji na Wyspy Brytyjskie, wyznaczony został na stanowisko dowódcy artylerii w Dowództwie Obozów i Oddziałów Wojska Polskiego w Szkocji. Funkcję tę sprawował krótko, gdyż w tym samym miesiącu zastąpiony został przez gen. bryg. Rudolfa Niemirę^[6] i przeniesiony do Stacji Zbornej dla Oficerów „Rothay” na wyspie Bute^[7]. 24 stycznia 1941 objął stanowisko dowódcy artylerii 3 Brygady Kadrowej Strzelców. 28 lipca 1941 przeniesiony został do dowództwa Odcinka „Angus”^[8]. W sierpniu 1941, po przeformowaniu dowództwa Odcinka „Angus” w dowództwo Brygady Szkolnej, objął w nim stanowisko dowódcy artylerii. W październiku tego roku przeniesiony został na stanowisko komendanta Centrum Wyszkolenia Artylerii. W czerwcu 1942^[9] ponownie znalazł się w dowództwie Brygady Szkolnej, tym razem na stanowisku zastępcy dowódcy brygady. Od września do listopada 1943 przewodniczył Komisji Kwalifikacyjnej Oficerów. W listopadzie 1943 wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii^[10]. W październiku 1945 przeniesiony został do rezerwy personalnej. Po demobilizacji osiedlił się w Stanach Zjednoczonych.

Zmarł 30 maja 1963 w Los Angeles.

Awanse

• podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• pułkownik – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 9 lokatą w korpusie oficerów artylerii^[11]
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939^[12]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[13]