Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Paleocen
epoka paleogenu Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Paleocen (ang. Paleocene)
- w sensie geochronologicznym: najstarsza epoka paleogenu, trwająca około 10 milionów lat (od 66,0 do 56,0 mln lat temu). Paleocen jest młodszy od późnej kredy a starszy od eocenu. Dzieli się na trzy wieki: dan, zeland i tanet.
- w sensie chronostratygraficznym: najniższy oddział paleogenu, wyższy od górnej kredy a niższy od eocenu. Dzieli się na trzy piętra: dan, zeland i tanet.
Nazwa pochodzi z połączenia słów gr. παλαιός (palaios – stary) i καινός (kainos – nowy).
Remove ads
Ogólna charakterystyka
Na granicy kredy i paleocenu miało miejsce wymieranie kredowe[1]. Paleocen jest okresem odradzania się (radiacji) wielu grup organizmów żywych po tym wymieraniu[2]. Pod koniec paleocenu miało natomiast miejsce paleoceńsko-eoceńskie maksimum termiczne[3].
Fauna
- rozpoczyna się ewolucja koniowatych (Hyracotherium)
- wyewoluowały pierwsze sowy (Ogygoptynx)[4].
Paleocen w Polsce
Osady paleocenu występują w Polsce w dwóch obszarach: na Niżu Polskim i w Karpatach.
Na Niżu współczesny zasięg paleocenu wynosi ok. 54,5 tys. km². Granice tego zasięgu mają charakter erozyjny.
W obrębie utworów niżowego paleocenu wyróżniono następujące formacje:
- formacja sochaczewska
- formacja puławska
- formacja odrzańska
- formacja goleniowska
Przypisy
Bibliografia
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads