Paleogen

Paleogen (z gr. παλαιός 'stary' i γένος 'ród') – najstarszy okres ery kenozoicznej, trwający od 66,0 mln do 23,03 mln lat temu. Dzieli się na następujące epoki/oddziały^[1]:

• paleocen od 66,0 do 56,0 mln lat temu,
• eocen od 56,0 do 33,9 mln lat temu,
• oligocen od 33,9 do 23,03 mln lat temu.

Paleogen

66–23,04 mln lat temu

PreꞒ Ꞓ O S D C P T J K Pg N Q
Średnia objętość w atmosferze
Tlenu	ok. 26% obj.[a]
Dwutlenku węgla	ok. 500 ppm[b]
Inne uśrednione dane
Temperatura	ok. 18 °C[c]
Tabela stratygraficzna
poprzedni okres kreda następny okres neogen
130% obecnej. Zobacz też: Zawartość tlenu w atmosferze w fanerozoiku 2 × poziom przed rewolucją przemysłową. Zobacz też: Zawartość dwutlenku węgla w atmosferze w fanerozoiku 4 °C różnicy w stosunku do obecnej. Zobacz też: Średnie temperatury w fanerozoiku

W paleogenie życie odradzało się po wielkim wymieraniu kończącym kredę. Z fauny zniknęły m.in. nieptasie dinozaury, pterozaury i gady morskie, a także pospolite morskie głowonogi, belemnity i amonity (nieliczni przedstawiciele amonitów wymarli dopiero na początku paleocenu). W okresie tym znacznie rozwinęły się i zróżnicowały ssaki, uzyskując dominującą pozycję wśród fauny lądowej, oraz ptaki.

Dawny podział

Współczesny podział ery kenozoicznej został dokonany przez Międzynarodową Unię Nauk Geologicznych w 2004 r. (z późniejszymi poprawkami). W dawniejszej periodyzacji był to okres tzw. starszego trzeciorzędu, trwający od 65 do 24 mln lat temu; w nowym podziale pojęcie trzeciorzędu zostało zniesione.