Paul-Henri Mathieu

Paul-Henri Mathieu (ur. 12 stycznia 1982 w Strasburgu) – francuski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Pekinu (2008).

Paul-Henri Mathieu

Państwo	Francja
Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1982 Strasburg
Wzrost	185 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	1999
Zakończenie kariery	październik 2017
Trener	Olivier Malcor
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	4
Najwyżej w rankingu	12 (7 kwietnia 2008)
Australian Open	4R (2006, 2008)
Roland Garros	4R (2002, 2008)
Wimbledon	4R (2007, 2010)
US Open	3R (2004, 2010)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	1
Najwyżej w rankingu	93 (1 lutego 2016)
Australian Open	1R (2005, 2009, 2017)
Roland Garros	2R (2002)
Wimbledon	1R (2003, 2007, 2016)
US Open	1R (2004, 2007–2009, 2016)

Kariera tenisowa

Jako junior Mathieu wygrał w 2000 roku Rolanda Garrosa w grze pojedynczej chłopców, gdzie w finale pokonał Tommy'ego Robredo.

W gronie zawodowców Francuz pierwsze sukcesy zaczął odnosić w 2002 roku, wygrywając dwa turnieje kategorii ATP World Tour, najpierw w Moskwie, a potem w Lyonie oraz osiągając IV rundę Rolanda Garrosa. Dzięki tym wynikom oraz ukończeniu sezonu na 36. miejscu w rankingu ATP otrzymał miano „debiutanta roku” (ATP Newcomer of the Year)^[1]. W grudniu tegoż sezonu Mathieu został powołany do reprezentacji Francji na finał Pucharu Davisa przeciwko Rosji. Mathieu oba pojedynki singlowe przegrał, najpierw z Maratem Safinem, a następnie z Michaiłem Jużnym. Ostatecznie Rosjanie wygrali rywalizację 3:2.

Rok 2003 Francuz ukończył pod koniec czołowej setki rankingu, na 83. miejscu dochodząc do jednego finału, w Palermo. Finałowe spotkanie przegrał z Nicolásem Massú. W kolejnym sezonie Mathieu zmagał się głównie z kontuzjami, natomiast w 2005 roku powrócił na korty osiągając m.in. półfinał rozgrywek ATP Masters Series w Montrealu.

Podczas Australian Open z 2006 roku Mathieu awansował do IV rundy, ponosząc porażkę ze Sébastienem Grosjeanem. W maju, na kortach Rolanda Garrosa Francuz w pojedynku III rundy stoczył blisko pięciogodzinny mecz z Rafaelem Nadalem zakończony wynikiem 5:7, 6:4, 6:4, 6:4 dla Hiszpana. Po spotkaniu stacje telewizyjne, jak i komentatorzy stwierdzili, że był to klasyk tenisa^[2].

Trzecie singlowe zwycięstwo Mathieu wywalczył w kwietniu 2007 roku w Casablance. Finałowy pojedynek wygrał z Albertem Montañésem. W sierpniu Francuz triumfował w Gstaad, pokonując w spotkaniu o tytuł Andreasa Seppiego. W tym samym sezonie Mathieu doszedł ponadto do finału w Moskwie oraz IV rundy Wimbledonu. Rok zakończył na 25. miejscu w zestawieniu ATP.

Na początku 2008 roku Mathieu osiągnął IV rundę Australian Open. Dnia 7 kwietnia tego roku został sklasyfikowany na najwyższej pozycji w swojej karierze, na 12. miejscu. W czerwcu dotarł do IV rundy Rolanda Garrosa. Podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie awansował do ćwierćfinału, eliminując m.in. Nikołaja Dawydienkę. Spotkanie o awans do półfinału zakończyło się porażką Francuza z Fernando Gonzálezem. W połowie września Mathieu wygrał swój pierwszy deblowy turniej, w Bukareszcie. Wspólnie z Nicolasem Devilderem pokonali w finale Mariusza Fyrstenberga i Marcina Matkowskiego. W następnym miesiącu Mathieu doszedł do finału singla w Metzu pokonany przez Dmitrija Tursunowa. Sezon ukończył na 31. pozycji w rankingu gry pojedynczej.

W 2009 roku Mathieu dotarł do jednego singlowego finału, w Hamburgu, w którym uległ Nikołajowi Dawydience, a sezon ukończył jako 33. tenisista na świecie. W 2010 roku Mathieu awansował w lipcu do IV rundy Wimbledonu. W tym samym miesiącu dotarł również do finału debla w Hamburgu, partnerując Jérémy'emu Chardy'emu. Finałowy mecz francuska para przegrała z duetem Marc López-David Marrero. Do marca tego roku Mathieu nie wystąpił w żadnym turnieju z powodu urazu. W 2011 roku Francuz nie rozegrał ani jednego meczu, zmagając się z przewlekłą kontuzją kolana.

Na początku sierpnia 2015 roku, po sześciu latach, Mathieu awansował do finału zawodów ATP World Tour, w Kitzbühel. Do turnieju dostał się przez kwalifikacje, jednak spotkanie o tytuł przegrał 6:2, 2:6, 2:6 z Philippem Kohlschreiberem. Sześć miesięcy później, w sezonie 2016 Francuz zagrał w finale zawodów w Montpellier, lecz uległ Richardowi Gasquetowi.

Ostatni mecz w karierze Francuz rozegrał podczas finałowej rundy eliminacji do turnieju ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu w październiku 2017, przegrywając 3:6, 4:6 z Vaskiem Pospisilem^[3].

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (4–6)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	6 października 2002	Moskwa	Dywanowa (hala)	Sjeng Schalken	4:6, 6:2, 6:0
Zwycięzca	2.	13 października 2002	Lyon	Dywanowa (hala)	Gustavo Kuerten	4:6, 6:3, 6:1
Finalista	1.	28 września 2003	Palermo	Ceglana	Nicolás Massú	6:1, 2:6, 6:7(0)
Zwycięzca	3.	29 kwietnia 2007	Casablanca	Ceglana	Albert Montañés	6:1, 6:1
Zwycięzca	4.	15 lipca 2007	Gstaad	Ceglana	Andreas Seppi	6:7(1), 6:4, 7:5
Finalista	2.	14 października 2007	Moskwa	Twarda (hala)	Nikołaj Dawydienko	5:7, 6:7(9)
Finalista	3.	5 października 2008	Metz	Twarda (hala)	Dmitrij Tursunow	6:7(6), 6:1, 4:6
Finalista	4.	26 lipca 2009	Hamburg	Ceglana	Nikołaj Dawydienko	4:6, 2:6
Finalista	5.	8 sierpnia 2015	Kitzbühel	Ceglana	Philipp Kohlschreiber	6:2, 2:6, 2:6
Finalista	6.	7 lutego 2016	Montpellier	Twarda (hala)	Richard Gasquet	5:7, 4:6

Gra podwójna (1–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	14 września 2008	Bukareszt	Ceglana	Nicolas Devilder	Mariusz Fyrstenberg Marcin Matkowski	7:6(4), 6:7(9), 22–20
Finalista	1.	6 lutego 2016	Hamburg	Ceglana	Jérémy Chardy	Marc López David Marrero	3:6, 6:2, 8–10