Richard Gasquet

Richard Gasquet (ur. 18 czerwca 1986 w Béziers) – francuski tenisista, brązowy medalista igrzysk olimpijskich z Londynu z 2012 roku w grze podwójnej, zdobywca Puchar Hopmana 2017 i Pucharu Davisa 2017.

Richard Gasquet

Państwo	Francja
Data i miejsce urodzenia	18 czerwca 1986 Béziers
Wzrost	183 cm
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	2002
Zakończenie kariery	29 maja 2025[1]
Trener	Julien Cassaigne
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	16
Najwyżej w rankingu	7 (9 lipca 2007)
Australian Open	4R (2007, 2008, 2012, 2013)
Roland Garros	QF (2016)
Wimbledon	SF (2007, 2015)
US Open	SF (2013)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	2
Najwyżej w rankingu	45 (7 kwietnia 2008)
Australian Open	1R (2006)
Roland Garros	1R (2002, 2003, 2005)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja Igrzyska olimpijskie brąz Londyn 2012 tenis ziemny (gra podwójna)
Strona internetowa

Kariera tenisowa

Ma za sobą bogatą karierę juniorską; sezon 2002 zakończył jako najlepszy junior na świecie, wygrał wielkoszlemowe turnieje French Open i US Open oraz był w półfinale Australian Open. W tym samym roku zadebiutował w gronie seniorów; wystąpił we French Open dzięki dzikiej karcie (przegrał w I rundzie z obrońcą tytułu Albertem Costą w czterech setach), stając się jednym z najmłodszych uczestników turnieju wielkoszlemowego w historii. W 2003 roku był najmłodszym zawodnikiem w czołowej setce rankingu światowego, ale występował przede wszystkim w turniejach niższej rangi, ATP Challenger Tour.

W 2004 roku zagrał w swoim pierwszym finale w turnieju rangi ATP World Tour; przegrał w Metzu w decydującym meczu z rodakiem, Jérôme Haehnelem. Osiągnął duży sukces w turnieju French Open – w parze z Tatianą Golovin wygrał konkurencję mikście; w finale pokonali parę Cara Black-Wayne Black. W 2005 dotarł do finału turnieju z cyklu ATP Masters Series w Hamburgu (przegrał ten mecz z Rogerem Federerem), a w czerwcu tegoż roku odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe – na kortach trawiastych w Nottingham; w finale pokonał Maksa Mirnego.

W czerwcu 2006 roku obronił tytuł w Nottingham, a miesiąc później triumfował w szwajcarskim Gstaad, gdzie wygrał w finale z Hiszpanem Feliciano Lópezem. W dalszych miesiącach odniósł swój trzeci zawodowy triumf w Lyonie oraz awansował do finału zawodów Masters Series w Toronto; ostatecznie przegrał z Federerem.

Pod koniec września 2007 roku wygrał rozgrywki w Mumbaju. Gasquet przez cały turniej nie stracił seta, a w finale pokonał Belga Oliviera Rochusa. Do końca sezonu zagrał również w finale turnieju w Tokio, w którym przegrał z Davidem Ferrerem.

W roku 2008 Francuz doszedł do jednego turniejowego finału, na kortach ziemnych w Stuttgarcie, jednak w finale nie sprostał Juanowi Martínowi del Potro.

W marcu 2009 roku został oskarżony o spożycie niedozwolonych środków dopingowych; efektem było roczne zawieszenie, obniżone później do 2,5 miesiąca.

Rok 2010 rozpoczął od finału w Sydney (porażka z Markosem Pagdatisem). W maju wygrał szósty turniej ATP World Tour, w Nicei, pokonując w meczu o tytuł Hiszpana Fernando Verdasco w trzech setach. Pod koniec lipca zaliczył swój trzeci w sezonie finał, na kortach w Gstaad. Francuz przegrał jednak spotkanie finałowe w dwóch setach z Nicolásem Almagro.

W sezonie 2012 doszedł do finału turnieju w Estoril. Przegrał w nim z Juanem Martínem del Potro 4:6, 2:6. Na przełomie lipca i sierpnia 2012 roku wspólnie z Julienem Benneteau zdobył brązowy medal XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich w grze podwójnej. W meczu o trzecie miejsce pokonali debel David Ferrer-Feliciano López 7:6(4), 6:2. W połowie sierpnia Gasquet po sześciu latach awansował do finału rozgrywek ATP World Tour Masters 1000, w Toronto. Wyeliminował m.in. po drodze Tomáša Berdycha oraz Mardy’ego Fisha, jednak decydujący o tytule pojedynek przegrał z Novakiem Đokoviciem. Pod koniec września, po dwóch i pół roku, Gasquet wygrał kolejny tytuł w grze pojedynczej, w halowym turnieju w Bangkoku. Finałowy pojedynek zakończył się zwycięstwem Gasqueta 6:2, 6:1 z Gilles’em Simonem.

Na początku sezonu 2013 Francuz zwyciężył w turnieju rozgrywanym w Dosze, po wygranej w finale 3:6, 7:6(4), 6:3 z Nikołajem Dawydienką. Miesiąc później Gasquet triumfował w Montpellier, gdzie w finale pokonał 6:2, 6:3 Benoît Paire’a. Dwudziesty finał w zawodowej karierze Gasquet osiągnął w październiku, w Moskwie. O tytuł zmierzył się z Michaiłem Kukuszkinem, którego pokonał 4:6, 6:4, 6:4.

W 2014 roku pierwszy finał Gasquet osiągnął w lutym podczas rywalizacji w Montpellier, gdzie pojedynek o tytuł przegrał z Gaëlem Monfilsem. W czerwcu Gasquet awansował do finału w Eastbourne, jednak poniósł porażkę w decydującym spotkaniu z Feliciano Lópezem.

W sezonie 2015 pierwszy tytuł Gasquet wygrał w lutym, w Montpellier po finale z Jerzym Janowiczem. Trzy miesiące później pokonując Nicka Kyrgiosa został mistrzem zawodów w Estoril.

Na krótko przed rozpoczęciem Australian Open 2016 Francuza z gry w wielkoszlemowym turnieju wyeliminowała kontuzja pleców^[2]. W lutym obronił tytuł wywalczony w Montpellier, pokonując Paula-Henriego Mathieu 7:5, 6:4. W październiku został mistrzem zawodów halowych w Antwerpii po finale z Diegiem Schwartzmanem. Gasquet w sezonie 2016 został również finalistą w Shenzhen ponosząc porażkę z Tomášem Berdychem.

Sezon 2017 zakończył bez zwycięstwa w cyklu ATP World Tour, był natomiast w jednym finale, w Montpellier ponosząc porażkę z Alexandrem Zverevem. W listopadzie przyczynił się do pierwszego od 2001 roku triumfu Francji w Pucharze Davisa wygrywając w finale przeciwko Belgii mecz gry podwójnej wspólnie z Pierre-Huguesem Herbertem z parą Ruben Bemelmans–Joris De Loore^[3]. Końcowy wynik rywalizacji to 3:2 dla Francji.

W roku 2018 Francuz wygrał jeden tytuł, w Rosmalen na nawierzchni trawiastej, oraz został finalistą w Montpellier i Båstad.

W sezonie 2019 najdalej awansował do półfinałów w Rosmalen i turnieju ATP Tour Masters 1000 w Cincinnati. Jedynym występem Francuza w półfinale w 2020 roku były zawody w Sofii.

W 2021 roku Gasquet osiągnął finał rozgrywek w Umagu, w którym przegrał z Carlosem Alcarazem.

W sezonie 2023 zwyciężył w zawodach w Auckland, w których pokonał w finale Camerona Norrie’ego.

W grze podwójnej Gasquet wygrał dwa turnieje, najpierw w roku 2006 w Metzu w parze z Fabrice’em Santoro, a potem w 2008 roku w Sydney, wspólnie z Jo-Wilfriedem Tsongą. Ponadto był uczestnikiem dwóch deblowych finałów, w Monte Carlo (sezon 2007 z Julienem Benneteau) oraz Petersburgu (sezon 2009 z Jérémym Chardym).

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 7. miejscu w lipcu 2007 roku, natomiast w zestawieniu deblistów w kwietniu 2008 roku zajmował 45. pozycję.

Finały w turniejach ATP Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup / ATP Finals
ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold / ATP Tour 500
ATP International Series / ATP Tour 250

Gra pojedyncza (16–17)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	17 października 2004	Metz	Twarda (hala)	Jérôme Haehnel	6:7(9), 4:6
Finalista	2.	15 maja 2005	Hamburg	Ceglana	Roger Federer	3:6, 5:7, 6:7(4)
Zwycięzca	1.	19 czerwca 2005	Nottingham	Trawiasta	Maks Mirny	6:2, 6:3
Zwycięzca	2.	25 czerwca 2006	Nottingham	Trawiasta	Jonas Björkman	6:4, 6:3
Zwycięzca	3.	16 lipca 2006	Gstaad	Ceglana	Feliciano López	7:6(4), 6:7(3), 6:3, 6:3
Finalista	3.	13 sierpnia 2006	Toronto	Twarda	Roger Federer	6:2, 3:6, 2:6
Zwycięzca	4.	29 października 2006	Lyon	Dywanowa (hala)	Marc Gicquel	6:3, 6:1
Finalista	4.	6 maja 2007	Estoril	Ceglana	Novak Đoković	6:7(7), 6:0, 1:6
Zwycięzca	5.	30 września 2007	Mumbaj	Twarda	Olivier Rochus	6:3, 6:4
Finalista	5.	7 października 2007	Tokio	Twarda	David Ferrer	1:6, 2:6
Finalista	6.	13 lipca 2008	Stuttgart	Ceglana	Juan Martín del Potro	4:6, 5:7
Finalista	7.	16 stycznia 2010	Sydney	Twarda	Markos Pagdatis	4:6, 6:7(2)
Zwycięzca	6.	22 maja 2010	Nicea	Ceglana	Fernando Verdasco	6:3, 5:7, 7:6(5)
Finalista	8.	1 sierpnia 2010	Gstaad	Ceglana	Nicolás Almagro	5:7, 1:6
Finalista	9.	6 maja 2012	Estoril	Ceglana	Juan Martín del Potro	4:6, 2:6
Finalista	10.	12 sierpnia 2012	Toronto	Twarda	Novak Đoković	3:6, 2:6
Zwycięzca	7.	30 września 2012	Bangkok	Twarda (hala)	Gilles Simon	6:2, 6:1
Zwycięzca	8.	6 stycznia 2013	Doha	Twarda	Nikołaj Dawydienko	3:6, 7:6(4), 6:3
Zwycięzca	9.	10 lutego 2013	Montpellier	Twarda (hala)	Benoît Paire	6:2, 6:3
Zwycięzca	10.	20 października 2013	Moskwa	Twarda (hala)	Michaił Kukuszkin	4:6, 6:4, 6:4
Finalista	11.	9 lutego 2014	Montpellier	Twarda (hala)	Gaël Monfils	4:6, 4:6
Finalista	12.	21 czerwca 2014	Eastbourne	Trawiasta	Feliciano López	6:3, 6:7(5), 7:5
Zwycięzca	11.	8 lutego 2015	Montpellier	Twarda (hala)	Jerzy Janowicz	3:0 krecz
Zwycięzca	12.	3 maja 2015	Estoril	Ceglana	Nick Kyrgios	6:3, 6:2
Zwycięzca	13.	7 lutego 2016	Montpellier	Twarda (hala)	Paul-Henri Mathieu	7:5, 6:4
Finalista	13.	2 października 2016	Shenzhen	Twarda	Tomáš Berdych	6:7(5), 7:6(2), 3:6
Zwycięzca	14.	23 października 2016	Antwerpia	Twarda (hala)	Diego Schwartzman	7:6(4), 6:1
Finalista	14.	12 lutego 2017	Montpellier	Twarda (hala)	Alexander Zverev	6:7(4), 3:6
Finalista	15.	11 lutego 2018	Montpellier	Twarda (hala)	Lucas Pouille	6:7(2), 4:6
Zwycięzca	15.	17 czerwca 2018	Rosmalen	Trawiasta	Jérémy Chardy	6:3, 7:6(5)
Finalista	16.	22 lipca 2018	Båstad	Ceglana	Fabio Fognini	3:6, 6:3, 1:6
Finalista	17.	25 lipca 2021	Umag	Ceglana	Carlos Alcaraz	2:6, 2:6
Zwycięzca	16.	14 stycznia 2023	Auckland	Twarda	Cameron Norrie	4:6, 6:4, 6:4

Gra podwójna (2–2)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	8 października 2006	Metz	Twarda (hala)	Fabrice Santoro	Julian Knowle Jürgen Melzer	3:6, 6:1, 11–9
Finalista	1.	22 kwietnia 2007	Monte Carlo	Ceglana	Julien Benneteau	Bob Bryan Mike Bryan	2:6, 1:6
Zwycięzca	2.	12 stycznia 2008	Sydney	Twarda	Jo-Wilfried Tsonga	Bob Bryan Mike Bryan	4:6, 6:4, 11–9
Finalista	2.	1 listopada 2009	Petersburg	Twarda (hala)	Jérémy Chardy	Colin Fleming Ken Skupski	6:2, 5:7, 4–10

Gra mieszana (1–0)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	6 czerwca 2004	French Open, Paryż	Ceglana	Tatiana Golovin	Cara Black Wayne Black	6:3, 6:4

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)

Turniej	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017	2018	2019	2020	2021	2022	2023	2024	2025	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Australian Open	–	1R	1R	–	1R	4R	4R	3R	1R	3R	4R	4R	3R	3R	–	3R	3R	–	–	–	2R	1R	1R	–	0 / 17	25–17
French Open	1R	1R	1R	3R	2R	2R	–	–	1R	4R	4R	4R	3R	4R	QF	3R	3R	2R	1R	2R	2R	1R	2R	2R	0 / 22	31–22
Wimbledon	–	–	1R	4R	1R	SF	4R	–	–	4R	4R	3R	2R	SF	4R	1R	1R	1R	NH	2R	3R	1R	–	–	0 / 17	31–17
US Open	–	–	–	4R	4R	2R	1R	1R	4R	2R	4R	SF	3R	QF	1R	1R	3R	1R	2R	1R	3R	1R	–	–	0 / 19	30–18
Bilans spotkań	0–1	0–2	0–3	8–3	4–4	10–3	6–3	2–2	3–3	9–4	12–4	13–4	7–4	14–4	7–3	4–4	6–4	1–3	1–2	2–3	6–4	0–4	1-2	1-1	0 / 75	117–74