Rafał Hadziewicz

Rafał Hadziewicz herbu Wieniawa - (ur. 13 października 1803 w Zamchu, zm. 7 września 1886 w Kielcach) – polski malarz, pochodzący z rodziny polskich Ormian^[1].

Rafał Hadziewicz

Autoportret w czerwonej czapce
Data i miejsce urodzenia	13 października 1803 Zamch
Data i miejsce śmierci	7 września 1886 Kielce
Narodowość	polska
Dziedzina sztuki	malarstwo

Śmierć generała Henryka Kamieńskiego pod Ostrołęką z 1837 roku

Portret żony w stroju ślubnym

Portret matki z około 1860 roku

Rafał Hadziewicz na litografii Maksymiliana Fajansa

Grób Rafała Hadziewicza na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

Uczęszczał w latach 1816–1822 do Szkoły Zamoyskich w Szczebrzeszynie. Studiował od 1822 r. w Oddziale Sztuk Pięknych Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego w Warszawie u Antoniego Brodowskiego i Antoniego Blanka. Otrzymawszy stypendium Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, w 1829 r. wyjechał do Drezna, później do Paryża, gdzie uczył się we francuskiej École des Beaux-Arts u Antoine’a-Jeana Grosa. Następnie studiował i rysował w Akademii Francuskiej w pracowni Bertela Thorvaldsena. W Rzymie przebywał do 1833 r., dużo czasu spędzając w muzeach, galeriach i pracowniach znanych włoskich artystów. Wykonał wtedy wiele szkiców, według malarstwa szczególnie mu bliskiego Rafaela. W 1834 przyjechał do Krakowa, gdzie malował obrazy do kościołów. W Krakowie ożenił się w 1835 r. z Anastazją Głowacką. W 1835 r. przebywając w Medyce wykonał 30 obrazów w cerkwi w Starzawie. W Krakowie przebywał do roku 1839.

W 1839 r. wyjechał do Moskwy. Był profesorem rysunku na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Moskiewskiego w latach 1839–1844. W 1844 przeprowadził się do Warszawy, gdzie w latach 1846–1864 był profesorem w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Wykształcił między innymi: Władysława Czachórskiego, Józefa Brodowskiego (młodszego), Franciszka Kostrzewskiego, Pantaleona Szyndlera, Henryka Redlicha, Ignacego Jasińskiego oraz Alfreda Kowalskiego-Wierusza. W Warszawie przebywał do 1871. Pod koniec życia, w 1871 przeniósł się do Kielc.

Był współzałożycielem „Zachęty”.

Był twórcą portretów i obrazów religijnych, w tym ołtarzowych. Malował też kompozycje historyczne, czerpiąc wzory ze sztuki renesansowej i barokowej Włoch. Interesował się kulturą starożytną.

Jego obrazy znajdują się w kościele Świętego Mikołaja w Szczebrzeszynie. Jest też autorem obrazów przedstawiających ukrzyżowanego Jezusa Chrystusa, Świętego Mikołaja oraz Świętego Józefa) w kościele w Lisowie, które wykonał w 1870. Kilka obrazów Hadziewicza znajduje się w kościele w Siemkowicach i w farze w Łęczycy. Namalował obraz „Wniebowzięcie” w głównym ołtarzu w kościele w Łukowej^{[potrzebny przypis]}. Przypisywany jest mu obraz Chrystusa Ukrzyżowanego w ołtarzu głównym kościoła parafialnego w Adamowie.

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 19-4-23)^[2].

Dzieła

Obrazy Rafała Hadziewicza znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego w Kielcach, Muzeum Narodowego w Lublinie i Lwowskiej Galerii Sztuki we Lwowie^[3].

• Portret Świętego Norberta (1826)
• Portret Antoniny Czyszkowskiej (1828)
• Święty Jan Chrzciciel według Rafaela (1831)
• Portret żony – Anastazji z Głowackich (1834)
• Święty Andrzej Żurawek (1834–1839)
• Salome z głową Świętego Jana Chrzciciela (1835)
• Święta Prakseda – rycina
• Święty Walenty pielęgnujący chorych (1839)
• Ugolino (1843) – ilustracja do Boskiej komedii Dantego – piekło
• Śmierć generała Henryka Kamieńskiego pod Ostrołęką
• Portret Michała Wiszniewskiego
• Portret matki artysty (1850)

Wykonał kilka akwafort według własnych obrazów i rysunków:

• Judyta z głową Holofernesa
• Stary Żyd
• Autoportret

Obrazy zaginione podczas II wojny światowej (1939–1945):

• Portret Józefy z Trukolaskich – Ledóchowskiej (1829)
• Ludwik Rostawiecki (1838)
• Święty Piotr (1855)
• Dysputa Świętego Augustyna
• Portret Antoniego Brodowskiego

Galeria

• Obrazy ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie
• 
  Portret Barbary Brodowiczowej, 1834
• 
  Portret Świdzińskiego
  (1834–1839)
• 
  Święty Andrzej Żurawek (1834–1839)
• 
  Portret Józefa Brodowskiego, 1837