Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Sarkopenia

spadek masy i siły mięśniowej związany ze starzeniem się organizmu Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Sarkopenia
Remove ads

Sarkopenia (sarcopaenia z grec. σάρξ „sárx” ciało, mięśnie; πενῐ́ᾱ „penia” utrata, ubóstwo) – związany z wiekiem zespół charakteryzujący się utratą masy mięśniowej i funkcji mięśni szkieletowych[1]. Choroba ta najczęściej diagnozowana jest u osób starszych, jednak może występować w przypadku innych chorób niezwiązanych z wiekiem[1]. Sarkopenia jest skorelowana z niepełnosprawnością ruchową, niską jakością życia i przedwczesną śmiercią[1]. Pierwszymi objawami jest spadek siły i pogorszenie sprawności fizycznej. Termin sarkopenia został zaproponowany w 1988 roku przez doktora Irwina Rosenberga[2].

Szybkie fakty ICD-10 ...

Praktycznym kryterium rozpoznania sarkopenii jest[3]:

  • niska masa mięśniowa
  • niska siła mięśniowa (dynapenia[4])
  • niska sprawność fizyczna
Remove ads

Epidemiologia

Sarkopenia diagnozowana jest przede wszystkim u osób starszych. Rozpowszechnienie sarkopenii w grupie 60-70 lat szacuje się od 5 do 13%, a w grupie osób powyżej 80 roku życia od 11 do 50%[1]. Częstość przypadków sarkopenii rośnie u osób w trakcie leczenia, przebywających w domach opieki i samotnych.

Thumb
Sarkopenia jest szczególnie widoczna w przypadku zmiany przekroju największego i najsilniejszego zespołu mięśni w ciele człowieka - mięśni uda.

Od 3 dekady życia następuje widoczny spadek masy mięśniowej[5], pierwsze objawy spadku masy mięśniowej postępujące w sposób lawinowy mogą pojawić się już w 4 dekadzie życia, prowadząc do utraty nawet 50% masy mięśniowej do 8 dekady życia[6]. Biorąc pod uwagę, ze mięśnie w szczytowym momencie mogą stanowić 60% masy ciała[6] i zarazem zapasów białka w ciele[1], patologiczne zmiany związane z tą ważną metabolicznie tkanką mają poważne konsekwencje dla zdrowia w każdym wieku.

Remove ads

Przyczyny i czynniki ryzyka sarkopenii

Podsumowanie
Perspektywa

Mechanizm rozwoju sarkopenii jest wieloczynnikowy i nie do końca poznany.

  • brak aktywności lub mała aktywność fizyczna prowadzi do: oporności anabolicznej (ang. anabolic resistance) włókien mięśniowych typu II, insulinooporności, rozwoju ogólnoustrojowego stanu zapalnego, redukcji komórek pomocniczych (satelitarnych) włókien mięśniowych[7] oraz spadku gęstości naczyń włosowatych[8][3]. Stan nieważkości – najbardziej podatne na zanik są włókna mięśniowe typu I (zanik z nieużywania).
Remove ads

Skutki sarkopenii

  • obniżenie jakości życia, subiektywne uczucie zmęczenia, wolny chód - jeden z kryteriów rozpoznania
  • główny objaw zespołu słabości
  • niezamierzona utrata masy ciała (wyjątek stanowi otyłość sarkopeniczna)
  • zwiększona liczba upadków zwłaszcza w przypadku osłabienia mięśni nóg[16]
  • niepełnosprawność, brak samodzielności w wykonywaniu codziennych czynności
  • zwiększona śmiertelność - utrata masy mięśniowej, a zwłaszcza siły mięśniowej jest istotnym czynnikiem ryzyka zgonu w średnim i podeszłym wieku.
  • większe ryzyko infekcji, zwłaszcza w przypadku zakażeń szpitalnych
  • rozwój insulinooporności[1], mięśnie są największym „receptorem” insulinowym w organizmie
  • zwiększone ryzyko cukrzycy typu 2
  • zwiększony rozwój stanów zapalnych
  • rozwinięcie otyłości sarkopenicznej, otłuszczenie mięśni (marmurkowatość[17])[6]
  • osteoporoza[18][10][13]
  • osłabienie przepony może zwiększyć ryzyko przepukliny roztworu przełykowego[10]
  • utrata masy mięśniowej wpływa na zaburzenie termoregulacji, przy zakażeniu może dojść do utraty reakcji obronnej organizmu w postaci gorączki[19][20].

Profilaktyka i leczenie

Podsumowanie
Perspektywa

Celem leczenia jest poprawa siły mięśniowej i zapobieganie powikłaniom.

  1. kinezyterapiaćwiczenia oporowe oraz połączenie ćwiczeń oporowych w programach multimdalnych z aerobowymijedyna udokumentowana, skuteczna terapia zespołu sarkopenicznego[1][5][18].
    Thumb
    Ćwiczenia izometryczne mięśni w wodzie – hydroterapia.
  2. suplementacja białkowa – rola wspomagająca
    • regularna suplementacja aminokwasów egzogennych rozgałęzionych BCAA i spożywanie pokarmów bogatych w te aminokwasy, zwłaszcza leucyny[21][22][23], wpływa korzystnie m.in. na stymulację biosyntezy białek mięśni szkieletowych[1].
    • minimalna podaż białka na poziomie 1,2 g/kg masy ciała/doba[8].
    • 20 do 40 g białka przed, w trakcie lub po treningu powinno wpłynąć na stymulację syntezy białek[3]. Preferowane są źródła zawierające dużo leucyny[24] np. białka serwatki, białka mleczne[25].
    • białko nie powinno być zjadana wraz z tłuszczami i węglowodanami (dieta rozdzielna)[26], ponieważ rzekomo nie uzyska się odpowiedniego efektu stymulującego syntezę białek mięśniowych[18].
    • dieta wysokotłuszczowa jest niekorzystna dla chorych[18].
  3. suplementacja innych składników odżywczych, adaptogenów i środków ergogenicznych (podnoszących wydolność) – rola wspomagająca
  4. leczenie farmakologiczne – rola wspomagająca
    • leczenie przyczynowe – np. właściwa kontrola chorób zapalnych, leczenie zaburzeń endokrynologicznych, unikanie polipragmazji.
    • u mężczyzn z hipogonadyzmem leczenie testosteronem jest skuteczną metodą na zachowanie masy mięśniowej, jednak następstwo długotrwałego stosowania egzogennego testosteronu na zdrowie nie są znane.
    • DHEA, hormon wzrostu, miostatyna – znaczenie niejednoznaczne lub wątpliwe.
  5. fizykoterapia (elektrostymulacja, magnetoterapia, masaż klasyczny, wibracja całego ciała (ang. Whole body vibration) - nowa obiecująca metoda wzmacniania mięśni[30])[18] – rola wspomagająca
  6. Metody eksperymentalne i alternatywne
    • badania na myszach wykazały, że usunięcie starzejących się komórek[31] lub krótkotrwała indukcja czynników Yamanaka[32] aktywująca komórki macierzyste może opóźniać lub odwracać starzenie się organizmu i mięśni szkieletowych.
    • umiarkowana restrykcja kaloryczna, przy jednoczesnym niedopuszczeniu do niedożywienia wpływa korzystnie za zachowanie masy mięśniowej[33].
Remove ads

Kryteria rozpoznania, podział

W roku 2010 Europejska Grupa Robocza ds. Sarkopenii (ang. The European Working Group on Sarcopenia in Older People - EWGSOP), zaproponowała kryteria rozpoznania sarkopenii[1].

Rozpoznanie sarkopenii wymaga obiektywnego potwierdzenia obniżenia wskaźników masy mięśniowej i siły mięśni lub sprawności fizycznej.

  1. Badanie masy mięśniowej metodą absorpcjometrii dwóch wiązek promieni rentgenowskich o różnych energiach (DEXA) lub metodą bioimpedancji elektrycznej (BIA).
  2. Ocena siły mięśniowej – dynamometr do oceny siły uścisku ręki. Ocena sprawności fizycznej – np. test "wstań i idź na czas" (timed get-up-and-go, TGUG).

Podział sarkopenii[34]

  1. Pierwotna – utrata masy i siły mięśniowej związana z wiekiem
  2. Wtórna – obniżenie masy mięśni, utrata sprawności fizycznej w wyniku innych czynników niż tylko starzenie się organizmu

Etapy sarkopenii

  • I. presarkopenia — izolowane zmniejszenie masy mięśni szkieletowych;
  • II. sarkopenia właściwa — utrata masy mięśniowej w połączeniu z osłabieniem mięśni lub spadkiem sprawności fizycznej;
  • III. ciężka postać sarkopenii — u chorego występują 3 składowe: spadek masy i siły mięśniowej oraz obniżenie sprawności ruchowej.
Remove ads

Otyłość sarkopeniczna

Otyłość sarkopeniczna jest współwystępowaniem otyłości i sarkopenii[35][1]. Do powstania otyłości sarkopenicznej dochodzi w wyniku szybkiej utraty masy tkanki mięśniowej, podczas gdy masa tkanki tłuszczowej ulega zachowaniu lub nawet zwiększeniu. Objawem otyłości sarkopenicznej jest wyraźny spadek siły[1][36]. Sarkopenia jest związana z pogorszeniem jakości życia, większym ryzykiem chorób współistniejących oraz większą śmiertelnością[1]. Wykazano, że otyłość sarkopeniczna jest związana z większą śmiertelnością, chorobami narządu krążenia[37], niepełnosprawnością, cukrzycą, marskością wątroby, PCOS, zwiększoną częstością powikłań okołooperacyjnych[38].

Z uwagi na trudności w leczeniu następstw otyłości sarkopenicznej istotna jest profilaktyka skupiona przede wszystkim na utrzymaniu urozmaiconej aktywności fizycznej oraz wystarczającej podaży białka w diecie. Do czynników ryzyka otyłości sarkopenicznej należą m.in[1].:

  • nadmierne spożycie energii
  • brak aktywności fizycznej
  • stany zapalne o niskim natężeniu
  • insulinooporność
Remove ads

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads