Siergiej Sokołow

Siergiej Leonidowicz Sokołow, ros. Сергей Леонидович Соколов (ur. 18 czerwca^?/1 lipca 1911 w Eupatorii, zm. 31 sierpnia 2012 w Moskwie^[1]) – radziecki dowódca wojskowy, marszałek Związku Radzieckiego (1978), Bohater Związku Radzieckiego (1980), minister obrony ZSRR (1984–1987), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 7., 8., 9., 10. i 11. kadencji.

Ten artykuł dotyczy radzieckiego marszałka. Zobacz też: Siergiej Sokołow – radziecki lekkoatleta.

Siergiej Sokołow

Сергей Леонидович Соколов

marszałek Związku Radzieckiego
Data i miejsce urodzenia	1 lipca 1911 Eupatoria, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	31 sierpnia 2012 Moskwa, Rosja
Przebieg służby
Lata służby	1932–1992
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	I z-ca d-cy Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, d-ca Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, minister obrony ZSRR
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa interwencja w Afganistanie
Późniejsza praca	doradca ministra obrony Federacji Rosyjskiej
Odznaczenia

Siergiej Sokołow

Data i miejsce urodzenia	1 lipca 1911 Eupatoria
Data i miejsce śmierci	31 sierpnia 2012 Moskwa
Minister obrony ZSRR
Okres	od 22 grudnia 1984 do 30 maja 1987
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego
Poprzednik	Dmitrij Ustinow
Następca	Dmitrij Jazow

Życiorys

Urodził się we Eupatorii na Krymie. Od 1927 pracował jako robotnik. W 1930 został wybrany sekretarzem organizacji komsomolskiej w kombinacie przemysłowym w obwodzie kirowskim.

W 1932 powołany do Armii Czerwonej i skierowany do Gorkowskiej Szkoły Pancernej, którą ukończył w 1934. Następnie dowódca plutonu, kompanii i batalionu czołgów na Dalekim Wschodzie. W 1938 uczestniczył w walkach z Japończykami nad jeziorem Chasan. Uczestniczył w walkach przeciw Finlandii, prowadzonych celem utrzymania i powiększenia zdobyczy terytorialnych ZSRR z okresu wojny zimowej, agresji na Finlandię z lat 1939-40.

Po ataku Niemców na Związek Radziecki pełnił funkcję szefa sztabu pułku czołgów, szefa oddziału a następnie zarządu samochodowo-pancernego armii. W styczniu 1943 został szefem sztabu Zarządu Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych Frontu Karelskiego, a w marcu 1944 dowódcą wojsk pancernych i zmechanizowanych 32 Armii, wchodzącej w skład Frontu Karelskiego.

W 1945 będąc pułkownikiem został skierowany do Akademii Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych, którą ukończył w 1947. Został mianowany dowódcą pułku czołgów, a następnie kolejno pełnił funkcje: szefa sztabu dywizji pancernej, dowódcy dywizji zmechanizowanej. W tym czasie ukończył w 1951 Wojskową Akademię Sztabu Generalnego. Od 1960 I zastępca dowódcy Moskiewskiego Okręgu Wojskowego. W 1964 mianowany I zastępcą dowódcy Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a w 1965 został dowódcą Leningradzkiego Okręgu Wojskowego.

W 1967 mianowany I zastępcą ministra obrony ZSRR. W 1978 mianowany Marszałkiem Związku Radzieckiego. W dniu 28 kwietnia 1980 wyróżniony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego za osobiste męstwo i umiejętne dowodzenie wojskami podczas interwencji wojsk radzieckich w Afganistanie^[2]. W dniu 22 grudnia 1984 mianowany ministrem obrony ZSRR, funkcję pełnił do 30 maja 1987, kiedy to został zdymisjonowany przez Michaiła Gorbaczowa pod pretekstem dopuszczenia do wdarcia się przez niemieckiego pilota-amatora Mathiasa Rusta w przestrzeń powietrzną ZSRR i wylądowania na Placu Czerwonym. Dymisja dała początek usuwaniu ze stanowisk w armii przeciwników pieriestrojki. Następnie S. Sokołow znalazł się w grupie generalnych inspektorów ministerstwa obrony ZSRR, a od 1992 był doradcą ministra obrony Federacji Rosyjskiej.

Odznaczenia

• Medal „Złota Gwiazda” Bohatera Związku Radzieckiego (1980)
• Order „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy (2001, Federacja Rosyjska)
• Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy (1996, Rosja)
• Order Żukowa (1995, Rosja)
• Order Honoru (2006, Rosja)
• Order Lenina – trzykrotnie (1971, 1980, 1986)
• Order Czerwonego Sztandaru – dwukrotnie (1953, 1968)
• Order Suworowa I klasy (1982)
• Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (1985,)
• Order Czerwonej Gwiazdy – dwukrotnie (1943, 1947)
• Order „Za służbę Ojczyźnie w Siłach Zbrojnych ZSRR” III stopnia
• Medal „Za Odwagę”
• Medal „Za zasługi bojowe”
• Medal „Za wyróżnienie w ochronie granic państwowych ZSRR”
• Medal „Za obronę Radzieckiego Obszaru Podbiegunowego”
• Medal „100-lecia urodzin Lenina”
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
• Medal jubileuszowy „50-lecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Rosja)
• Medal jubileuszowy „60-lecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Rosja)
• Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
• Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”)
• Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
• Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
• Medal „Za nienaganną służbę” I stopnia (ZSRR)
• Order Czerwonego Sztandaru (1982, Afganistan)
• Order Georgi Dimitrowa – dwukrotnie (1985, 1986, Bułgaria)
• Order Bułgarskiej Republiki Ludowej I klasy (1974, Bułgaria)
• Order Klementa Gottwalda (1985, CSSR)
• Medal „Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych” I stopnia (1972, CSSR)
• Order Suche Batora – dwukrotnie (1971, 1986, Mongolia)
• Order Czerwonego Sztandaru (1982, Mongolia)
• Order Karla Marksa (1986, NRD)
• Medal Braterstwa Broni (1980, NRD)
• Medal „30 lat Narodowej Armii Ludowej” (1986, NRD)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1971)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
• Komandoria z Gwiazdą Orderu Zasługi PRL (1985)
• Order „23 sierpnia” I klasy (1974, Rumunia)
• Order Flagi Węgierskiej Republiki Ludowej z rubinami II klasy (1986, Węgry)
• Order Hồ Chí Minha (1985, Wietnam)
• Order Wojskowy „Za Waleczność” I klasy (1983, Wietnam)
• Krzyż Wielki Orderu Białej Róży (Finlandia)