Stanisław Turek (oficer)

Stanisław Jan Turek, ps. „Zbaraż” (ur. 17 grudnia 1891^[a] w Stanisławowie, zm. 1940^[2]) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Ten artykuł dotyczy oficera. Zobacz też: inne osoby o tym imieniu i nazwisku.

Stanisław Turek

Zbaraż

pułkownik dyplomowany artylerii
Pełne imię i nazwisko	Stanisław Jan Turek
Data i miejsce urodzenia	17 grudnia 1891 Stanisławów
Data śmierci	1940
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Sztab Główny
Stanowiska	delegat SG przy DOKP Lwów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 17 grudnia 1891 w Stanisławowie, w rodzinie Jana i Marii z Kuderkiewiczów^[3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[4]. W szeregach 12 pułku artylerii polowej uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

W 1922 roku pełnił obowiązki szefa sztabu 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu, pozostając oficerem nadetatowym 12 pap. Z dniem 15 października 1922 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi na stanowisko szefa Oddziału IV^[5]. Ukończył II Kurs Doszkolenia od 3 listopada 1922 do 15 października 1923 w Wyższej Szkole Wojennej. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 92. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[6][7][8]. W latach 20. pozostawał z przydziałem do 12 pułku artylerii polowej w garnizonie Złoczów; w 1923 był przydzielony do Sztabu Generalnego^[9], a w 1924 pełnił funkcję szefa sztabu 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie^[10]. 12 stycznia 1927 roku został przeniesiony do 7 pułku artylerii polowej w Częstochowie na stanowisko dowódcy I dywizjonu^[11]. W 1928 roku był dowódcą III dywizjonu w 12 pułku artylerii polowej^[12]. W marcu 1932 został przeniesiony ze Sztabu Głównego na stanowisko delegata Sztabu Głównego przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych we Lwowie^[13][14]. Służbę na tym stanowisku pełnił do 1939 roku^[15]. Na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[16].

Podczas II wojny światowej działając pod pseudonimem „Zbaraż” w stopniu pułkownika był szefem Wydziału III Komendy Obszaru nr IV Krakowsko-Śląskiego Związku Walki Zbrojnej, po czym 18 kwietnia 1940 został aresztowany^[17].

Był żonaty z Anną ze Szkielskich, z którą miał dwie córki: Krystynę Janinę (ur. 3 maja 1921) i Ewę Barbarę (ur. 5 sierpnia 1928)^[18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 877^[3] – 26 marca 1921^[19]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”^[20][21]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[22][23]
• Złoty Krzyż Zasługi – 25 lutego 1939 „za zasługi w służbie wojskowej”^[24]
• Srebrny Krzyż Zasługi – 16 stycznia 1926 „za zasługi położone z narażeniem życia w akcji ratowniczej w czasie powodzi”^[25][26]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[23]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[23]

Uwagi

1. 24 lipca 1928, na podstawie metryki urodzenia, ogłoszono sprostowanie daty urodzenia z „18 grudnia 1892” na „17 grudnia 1891”^[1].