Tadeusz Leszek Wierzbicki

Tadeusz Leszek Wierzbicki (ur. 16 lutego 1932 w Siemianowicach Śląskich, zm. 21 marca 2017 w Białymstoku^[1][2]) – polski profesor nauk technicznych, inżynier chemik, specjalista z zakresu technologii wody i ścieków, były prorektor Politechniki Białostockiej.

Tadeusz Leszek Wierzbicki

Data i miejsce urodzenia	16 lutego 1932 Siemianowice Śląskie
Data i miejsce śmierci	21 marca 2017 Białystok
profesor nauk technicznych
Specjalność: chemia sanitarna, technologia wody, ścieków i osadów
Alma Mater	Politechnika Śląska
Doktorat	1962
Profesura	1976
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Śląska Politechnika Białostocka
Odznaczenia

Życiorys

Dzieciństwo i lata szkolne spędził w Tarnobrzegu. W latach 1950–1956 studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach, gdzie w 1962 roku uzyskał stopień naukowy doktora. Był uczniem prof. Wacława Leśniańskiego, prof. Adolfa Joszta i prof. Andrzeja Grossmana. W 1968 obronił pracę habilitacyjną na Wydziale Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej. Tytuł profesora uzyskał w 1976, a stanowisko profesora zwyczajnego w 1991 roku. Od 1975 roku związany był z Białymstokiem i Politechniką Białostocką. Był twórcą, organizatorem i kierownikiem utworzonego w 1976 roku Zakładu Inżynierii Środowiska. W latach 1975–1979 pełnił funkcję prorektora do spraw studenckich i dydaktyki Politechniki Białostockiej, a równocześnie do 2007 roku kierownika Katedry Technologii Wody, Ścieków i Osadów tejże uczelni. W latach 1983–1998 pracował w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, a w 1994–2002 w Akademii Techniczno-Rolniczej im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy. Był członkiem Międzynarodowego Zrzeszenia Ozonu, Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych PZITS oraz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich SIMP. W 2007 roku uroczysta sesja plenarna inaugurująca XIV Konferencję Naukowo-Techniczną w Białowieży została poświęcona jego jubileuszowi 75 urodzin i 50-lecia pracy zawodowej, badawczej i naukowo-dydaktycznej^[3].

Dorobek naukowy

Był promotorem 22 zakończonych przewodów doktorskich, w tym pierwszej pomyślnie obronionej na Politechnice Białostockiej rozprawy doktorskiej. Był autorem 40 recenzji prac doktorskich, habilitacyjnych i wniosków o tytuł, dwóch patentów, kilkudziesięciu ekspertyz oraz opiekunem ponad 400 prac inżynierskich i magisterskich. W prasie krajowej i zagranicznej umieścił ponad 250 swoich publikacji. Był twórcą i pomysłodawcą serii konferencji naukowo-technicznych z cyklu „Problemy gospodarki wodno ściekowej w regionach rolniczo przemysłowych”.

Działalność poza uczelnią

Był członkiem Międzynarodowego Zrzeszenia Ozonu, Polskiego Zrzeszenia Inżynierów i Techników Sanitarnych PZITS oraz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich SIMP. Jako miłośnik wspinaczki wysokogórskiej i górskiej turystyki pieszej był zdobywcą wszystkich odznak GOT. W 1993 roku – będąc instruktorem ZHP w stopniu harcmistrza – otrzymał Srebrny Krzyż Za Zasługi dla ZHP.

Odznaczenia

• Srebrny Krzyż Zasługi (1970)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1978)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1979)
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1983)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1988)
• Srebrny Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” (1993)
• Odznaka Honorowa „Zasłużony Politechnice Białostockiej” (2001)^[4]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2001)^[5]