Władysław Kabsch

Władysław Kabsch (ur. 5 kwietnia 1891 w Grodzisku Wielkopolskim, zm. 15 lipca 1977 w Ołoboku) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Władysław Kabsch

kapitan
Data i miejsce urodzenia	5 kwietnia 1891 Grodzisk Wielkopolski
Data i miejsce śmierci	15 lipca 1977 Ołobok
Przebieg służby
Lata służby	do 1931
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	3 pułk strzelców wielkopolskich
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Późniejsza praca	burmistrz Krzywinia
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w robotniczej rodzinie Władysława i Pauliny Szubert. Ukończył szkołę powszechną, następnie uczył się w zawodzie gorzelnika w majątku ziemskim w Ujeździe, w powiecie śmigielskim. W latach 1905–1907 był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Grodzisku Wielkopolskim. W latach 1911–1912 pełnił służbę w pułku grenadierów armii niemieckiej w Świdnicy. Po wybuchu I wojny światowej wcielony do armii niemieckiej, w szeregach 107 pułku grenadierów walczył na froncie zachodnim. Był dwukrotnie ranny.

W 1918 powrócił do Grodziska i zaczął organizować oddziały powstańcze. W powstaniu wielkopolskim walczył pod rozkazami ppor. Skrzydlewskiego^[1]. Na froncie polsko bolszewickim walczył w szeregach 56 pułku piechoty wielkopolskiej. 17 marca 1920 został ranny dowodząc 7 kompanią w czasie walki pod Słobodą Jakimowską^[2].

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej^[1]. Pełnił służbę w 56 pułku piechoty w Krotoszynie^[3][4], a następnie 84 pułku piechoty w Pińsku^[5]. W 1921 był przydzielony do Szkoły Podoficerów Piechoty nr VII^[6]. 31 marca 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 94. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[7]. Z dniem 30 września 1931 został przeniesiony w stan spoczynku^[8].

W latach 1933–1939 był burmistrzem Krzywinia. We wrześniu 1939 zgłosił się do Brygad Robotniczych w Warszawie, walcząc na Pradze i Żoliborzu. Po kapitulacji wrócił do Wielkopolski. Działał w konspiracji, tworzył struktury ZWZ w Ostrowie Wielkopolskim. Latem 1940 został wysiedlony przez Niemców do Generalnej Guberni^[9]. Po 1945 pracował w budownictwie, a w 1956 przeszedł na emeryturę.

Był dwukrotnie żonaty. Z Antoniną z Malińskich miał troje dzieci i z Barbarą z Dutkowskich także troje^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (13 kwietnia 1921)^[10]
• Krzyż Niepodległości^[1]
• Krzyż Walecznych
• Srebrny Krzyż Zasługi (24 grudnia 1928)^[11]
• Wielkopolski Krzyż Powstańczy (1 sierpnia 1958)^[12]