Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Władysław Kaliszek
polski oficer, ofiara zbrodni katyńskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Władysław Kaliszek (ur. 10 października 1895 w Kałudze, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 10 października 1895 w Kałudze, ówczesnej stolicy guberni kałuskiej, w rodzinie Jana Wojciecha i Walerii z Jabłońskich[1][2][3]. Po ukończeniu szkoły realnej w Kijowie (1912) rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Kijowskiej. Dwa lata później przeniósł się na Wydział Rolniczy, na którym ukończył agronomię[3]. Od 1916 roku wcielony do armii rosyjskiej, gdzie ukończył szkołę oficerską. W 1917 roku w III Korpusie Polskim w Rosji. Od lipca do września 1918 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie[4].
W 1918 roku, wstąpił na ochotnika do Wojska Polskiego. Został przydzielony do 1 pułku artylerii polowej Legionów jako adiutant I Brygady Artylerii. Został mianowany dowódcą baterii w 1 pap, a następnie w 6 dywizjonie artylerii konnej. Za bohaterstwo w czasie walk w wojnie polsko-bolszewickiej został odznaczony Orderem Virtuti Militari.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Służył w 3 dywizjonie artylerii konnej, a następnie w 1 pułku artylerii polowej Legionów, gdzie w 1928 roku został awansowany do stopnia majora i był dowódcą II dyonu. W styczniu 1931 został wyznaczony na stanowisko dyrektora nauk Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu[5]. W marcu 1935 objął dowództwo 12 dywizjonu artylerii konnej w Ostrołęce[6], a 1 stycznia 1937 dowództwo 1 dywizjonu artylerii konnej w Warszawie. W 1939 został mianowany dowódcą 24 pułku artylerii lekkiej w Jarosławiu. Był także przedostatnim przedwojennym prezesem klubu sportowego Legia Warszawa, którym kierował od kwietnia 1938 do lipca 1939.
W sierpniu 1939, w czasie mobilizacji, objął stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty. Po agresji ZSRR na Polskę pod koniec września dostał się w ręce Sowietów podczas próby przedostania się w rejon Lwowa. Wraz z grupą żołnierzy i oficerów został umieszczony w obozie jenieckim w Starobielsku[3]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[2], gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[7].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[8][9][10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[11][12][13].
Był żonaty z Michaliną z Kowalewskich, z którą miał dwie córki: Krystynę (ur. 19 maja 1925) i Hannę (ur. 26 lipca 1929)[14][3].
Remove ads
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3271 – 1922[15][1][3]
- Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1936 „za zasługi w służbie wojskowej”[16][17]
- Medal Niepodległości – 25 stycznia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[19]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[19]
- łotewski Medal Pamiątkowy 1918-1928 – 6 sierpnia 1929[20][19]
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads