Włodzimierz Latawiec

Włodzimierz Andrzej Latawiec (ur. 1 kwietnia 1896 w Sieteszy, zm. 21 października 1985 w Londynie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika.

Włodzimierz Latawiec

Włodzimierz Latawiec (przed 1934)
major piechoty
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1896 Sietesz
Data i miejsce śmierci	21 października 1985 Londyn
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie Armia Polska w ZSRR Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	1 Pułk Piechoty, 32 Pułk Piechoty, 35 Pułk Piechoty, 6 Pułk Piechoty 50 Pułk Piechoty 21 Pułk Piechoty Departament Piechoty 16 Pułk Piechoty 16 Lwowski Batalion Strzelców
Stanowiska	dowódca batalionu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 1 kwietnia 1896^[1] w Sieteszu, w ówczesnym powiecie łańcuckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Piotra^[2][3].

Po wybuchu I wojny światowej służył w Legionach Polskich w szeregach II batalionu 1 pułku piechoty w składzie I Brygady^[4].

3 września 1919 Naczelny Wódz mianował go z dniem 1 września 1919 podporucznikiem w piechocie^[5]. W tym czasie jako podoficer byłych Legionów Polskich służył w 5 Pułku Piechoty Legionów^[5][6]. Później został przeniesiony do 32 pułku piechoty i w jego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, za co otrzymał Order Virtuti Militari^[7]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1923 lokata 42)^[8], a następnie na stopień kapitana piechoty z dniem 1 lipca 1923^[9]. W latach 20. był oficerem 35 pułku piechoty w Łukowie, a później w Brześciu^[10][11][12] (w 1923, 1924 oficerem w tym pułku był kpt. Celestyn Piotr Latawiec (ur. 1894), potem przydzielony do KOP)^{[13][14][15][16]}. Następnie w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Zambrowie na stanowisku dowódcy 5. kompanii^[3]. W 1932 był oficerem Korpusu Ochrony Pogranicza^[17]. Służył w Batalionie KOP „Skałat” na stanowisku dowódcy 3 kompanii granicznej „Toki”^[3]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[18]. W marcu 1939 pełnił służbę na stanowisku zastępcy komendanta Korpusu Kadetów Nr 1^[19].

Po wybuchu II wojny światowej 1939, w okresie kampanii wrześniowej był kwatermistrzem pułku Strzelców Pieszych. Po agresji ZSRR na Polskę znalazł się na obszarze Związku Sowieckiego, a po zawarciu układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 został oficerem Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. Był dowódcą III batalionu 16 pułku piechoty (istniejącym na przełomie 1941/1942)^[20]. Później, w ramach Polskich Sił Zbrojnych od 1 listopada 1942 do 7 lipca 1943 sprawował stanowisko dowódcy 16 Lwowskiego Batalionu Strzelców^[21][22].

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii^[1]. Został awansowany przez władze RP na uchodźstwie na stopień podpułkownika^[1]. Zmarł 21 października 1985 w Londynie^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[23] nr 3440 (1921)^[24][25]
• Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)^[3][26]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1976)^[27]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie, przed 1924)
• Srebrny Krzyż Zasługi (14 października 1934)^[28]
• Odznaka Pamiątkowa Więźniów Ideowych^[29]