Włodzimierz Missiuro

Włodzimierz Jan Missiuro (ur. 10 grudnia 1892 w Witebsku, zm. 11 kwietnia 1967 w Warszawie) – podpułkownik lekarz doktor Wojska Polskiego, specjalista fizjologii, wykładowca akademicki.

Nagrobek Włodzimierza Missiuro na cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Włodzimierz Missiuro

mjr dr Włodzimierz Missiuro (przed 1929)
podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia	10 grudnia 1892 Witebsk
Data i miejsce śmierci	11 kwietnia 1967 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	7 Batalion Sanitarny, CWSGiS, CBLL, CIWF → AWF
Stanowiska	lekarz szkoły, wykładowca
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 10 grudnia 1892^[1] w rodzinie Hipolita i Marii z Mieżunów. Uczęszczał do szkoły średniej w Witebsku. W 1915 ukończył studia na wydziale lekarskim Uniwersytetu w Saratowie^[2] uzyskując tytuł doktora wszech nauk lekarskich. Specjalizował się w fizjologii. W latach 1915–1917 służył w wojsku rosyjskim, następnie w polskich oddziałach ochotniczych w Chinach i Armii Polskiej we Francji^[2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia majora lekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[3][4][5]. W 1923, 1924 jako oficer nadetatowy 7 batalionu sanitarnego z Poznania, gdzie pełnił od listopada 1922 funkcję lekarza, a później także wykładowcy w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów^[6][7][8]. Jednocześnie pracował jako asystent w Studium Wychowania Fizycznego przy Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. W 1924 przebywał we Francji na studiach w Joinville-le-Pont, a w późniejszym czasie zachorował i odszedł do służby w Instytucie Badań Lotniczych (od maja 1925 został zastąpiony w CWSGIS przez kpt. dr. Alojzego Pawełka^[9]. W 1928 został zastępcą kierownika Centrum Badań Lotniczo-Lekarskich^[10][11]. W 1932 służył w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie^[12]. Później awansowany do stopnia podpułkownika lekarza. Od 1933 do 1938 był wykładowcą Pracowni Fizjologicznej Wychowania i Sportu w Zakładzie Fizjologii Człowieka Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1931 do 1939 pełnił stanowisko kierownika Zakładu Fizjologii w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie^[13]. W 1937 współorganizował Polskie Towarzystwo Medycyny Sportowej. Był członkiem Stowarzyszenia Mieszkaniowego Spółdzielczego Profesorów Uniwersytetu Warszawskiego.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 podczas kampanii wrześniowej wziął udział w ewakuacji WCBLL. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 dzień później został aresztowany przez Sowietów. Był przetrzymywany w obozie jenieckim w Kozielsku od 1939 do 1940. Następnie przebywał w obozie w Pawliszczew Borze. Od 24 czerwca 1940 do 31 września 1941 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu^[14][15]. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa.

Od 1942 do 1946 był profesorem Polskiego Wydziału Lekarskiego na Uniwersytecie w Edynburgu^[16]. Po wojnie powrócił do Polski. W 1946 został profesorem Uniwersytetu Łódzkiego. Wkrótce został profesorem AWF w Warszawie, gdzie od 1946 do 1967 ponownie był kierownikiem Zakładu Fizjologii^[13], a także od 1947 do 1950 sprawował stanowisko dziekana uczelni^[17]. Od 1950 był także profesorem Akademii Medycznej w Warszawie. W 1951 został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Był organizatorem i od 1953 kierownikiem Instytutu Naukowego Kultury Fizycznej. W 1962 został kierownikiem Zakładu Fizjologii Pracy Polskiej Akademii Nauk^[18]. Jego asystentami w ZF AWF byli Eligiusz Preisler, Krystyna Nazar^[19]. W listopadzie 1961 został wybrany pierwszym prezesem Polskiego Towarzystwa Medycyny Sportowej^[20].

Publikował prace naukowe z zakresu fizjologii sportu, lotnictwa i pracy. Od 1929 był redaktorem kwartalnika naukowego „Przegląd Fizjologii Ruchu”^[2] oraz w latach 1929–1931, wspólnie z Gustawem Szulcem, redagował kwartalnik „Przegląd Sportowo-Lekarski” (czasopismo poświęcone fizjologii, patologii i higienie sportu, wychowania fizycznego i pracy)^[21].

Dwukrotnie żonaty. W 1922 ożenił się z Ludmiłą z Grzelichowskich (ur. 1901). Drugą żoną, poślubioną w 1947, była Janina z Etelów (1918–2013)^[2][22][23].

Zmarł 11 kwietnia 1967 w Warszawie^[24], pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera C2-4-1)^[23].

Publikacje

• Laboratorium fizjologiczne na usługach wychowania fizycznego i sportu^[25]
• „Przegląd Sportowo-Lekarski” (wydania z lat 1929–1931)
• Psychotechnika w lotnictwie (1928, współautor: Bohdan Zawadzki)
• Studium przemiany oddechowej podczas intensywnej pracy (1930, współautor: Gustaw Szulc)
• Wpływ anoksemii wytwarzanej przy oddychaniu w systemie zamkniętym na przemianę oddechowa i krążenie u człowieka (1932)
• Fizjologia pracy. Podstawy teoretyczne (1936)
• Laboratoria Akademii Wychowania Fizycznego ośrodkiem badania pracy i wydajności ludzkiej (1948)
• Znaczenie twórczości Pałowa dla wiedzy o czynności mózgu. W 100-letnią rocznicę urodzin I. P. Pawłowa (1949)
• Zarys fizjologii pracy (1965)
• Who's who in physical culture. List of institutions, research centres, schools, persons and periodicals in sports and physical education (1967, współautor: Zygmunt Majewski)
• Znużenie. O fizjologicznych podstawach racjonalizacji pracy (1947)

Ordery i odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1938)^[26]
• Krzyż Walecznych^[2]
• Medal Niepodległości (20 lipca 1932)^[27]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (13 stycznia 1955)^[28]