Widlicz Isslera

Widlicz Isslera, widłak Isslera, (Diphasiastrum × issleri (Rouy) Holub) – gatunek rośliny z rodziny widłakowatych^[3]. Jest mieszańcem widlicza alpejskiego (D. alpinum) i spłaszczonego (D. complanatum)^[4].

Widlicz Isslera

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	telomowe
Gromada	naczyniowe
Klasa	widłaki
Rząd	widłakowce
Rodzina	widłakowate
Rodzaj	widlicz
Gatunek	widlicz Isslera
Nazwa systematyczna
Diphasiastrum × issleri (Rouy) Holub Preslia 47(2): 108 108 1975[3]

Rozmieszczenie geograficzne

Największy ośrodek występowania znajduje się w górach Europy Środkowej oraz wschodnich regionów Europy Zachodniej. Ponadto występuje na rozproszonych stanowiskach w Austrii, Belgii, Czechach, Francji, Niemczech, Polsce, Węgrzech, Szwajcarii, w ukraińskich Karpatach, w niektórych miejscach na Wyspach Brytyjskich i na jednym stanowisku w Ameryce Północnej. Podawany jest także z trzech stanowisk na Kaukazie, Wschodniej Syberii i południowej części Półwyspu Kola, jednak nie ma pewności, czy nie chodzi tutaj o inne gatunki. W Polsce jest rzadki. Znany jest z kilkunastu stanowisk w Karkonoszach oraz w Karpatach Zachodnich: w Beskidzie Żywieckim (przełęcz Glinka, Butorówka, Babia Góra, przełęcz Brona, grzbiet między Izdebczyskami a Kościółkami, Szeroki Żleb), w Gorcach (Obidowa, dolina potoku Lepietnica, Bukowina Obidowska, Przełęcz Knurowska, Dolina Robowa koło Kowańca, dolina potoku Jamne), na północnym stoku Gubałówki i w Tatrach (w Kużnicach, na Toporowej Cyrhli i poniżej Niżniego Toporowego Stawu)^[5].

Morfologia

Łodyga

Pęd główny płożący się po powierzchni. Pędy nadziemne dychotomicznie rozgałęzione, do 12 cm wysokości^[5].

Liście

Liście brzuszne siedzące, równowąskie lub rozszerzone u nasady. Ich wolne części są równe ok. 4/5 długości międzywęźla^[5].

Kłosy zarodnionośne

Pojedyncze, siedzące lub na szypułkach o długości do 2,5 cm^[5].

Biologia i ekologia

Bylina, chamefit. Zarodniki dojrzewają w sierpniu i wrześniu. Gatunek rośnie głównie w bliźniczyskach, borówczyskach, murawach wysokogórskich i skrajach borów świerkowych^[5]. Liczba chromosomów 2n = 46^[5].

Zagrożenia i ochrona

Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową od 1946 roku^[6][7].

Kategorie zagrożenia gatunku:

• Kategoria zagrożenia w Polsce według Czerwonej listy roślin i grzybów Polski (2006)^[8]: V (narażony na wyginięcie); 2016: CR (krytycznie zagrożony)^[9].
• Kategoria zagrożenia w Polsce według Polskiej czerwonej księgi roślin^[10]: CR (critical, krytycznie zagrożony).