Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa

Will Genia

australijski rugbysta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Will Genia
Remove ads

Will Genia (ur. 17 stycznia 1988 w Port Moresby) – australijski rugbysta pochodzący z Papui-Nowej Gwinei, grający na pozycji łącznika młyna w zespole Reds oraz w reprezentacji narodowej. Zwycięzca Super Rugby i Pucharu Trzech Narodów w sezonie 2011 oraz zdobywca srebrnego i brązowego medalu podczas pucharu świata, juniorski mistrz świata.

Szybkie fakty Pełne imię i nazwisko, Data i miejsce urodzenia ...

W szczycie formy uważany był za jednego z najlepszych łączników młyna na świecie[1][2][3][4][5]. Jego umiejętności sprawiły, że już w wieku 23 lat porównywany był do legend australijskiego rugby na tej pozycji: George’a Gregana, Nicka Farr-Jonesa, Kena Catchpole'a, Johna Hipwella i Cyrila Burke’a[6][7][8]. Wśród nich wymieniane były szybkie myślenie i ocena sytuacji, nieprzewidywalność, sportowy spryt i umiejętność wyszukiwania luk w obronie przeciwnika przy przegrupowaniach[9][10], a także siła, szybkość, balans ciała, zdolności przywódcze i świetne czytanie gry[11][12], jak również szybkie i dokładne podania, gra nogą, wykorzystywanie strony zamkniętej oraz doskonałe zarządzanie formacją młyna[8][10]. Umiejętności przywódcze zostały dostrzeżone zarówno w klubie, jak i w reprezentacji, i zaowocowały nominacją na kapitana drużyny.

Jego partnerstwo z Quade’em Cooperem na pozycji łączników młyna i ataku porównywane było natomiast do osiągających znaczące sukcesy, włącznie z Pucharem Świata, takich duetów jak Nick Farr-Jones i Michael Lynagh czy George Gregan i Stephen Larkham[2][13][14][15]. Niemały wpływ na ich obopólne zrozumienie miał fakt, iż pierwszy raz na boisku spotkali się w drużynie U-15[16][17].

Remove ads

Kariera klubowa

Podsumowanie
Perspektywa

Genia został ściągnięty do Queensland Reds przez nowo powołanego trenera tej drużyny, Eddiego Jonesa, wprost z drużyn juniorskich[18]. W barwach Reds zadebiutował w listopadzie 2006 roku w sparingowym meczu z reprezentacją Japonii[19][20]. Został przyjęty do Akademii Reds na sezon 2007[21][22], a swoje pierwsze spotkanie w Super 14 rozegrał już w inauguracyjnej kolejce przeciwko Hurricanes – nie wystąpiwszy wcześniej w żadnym seniorskim meczu swojego klubu, GPS Rugby[23][24]. W całym sezonie nie wyszedł na boisko tylko w dwóch spotkaniach[18], a pierwsze punkty zdobył przed własną publicznością w meczu przeciwko południowoafrykańskim Lions. W lecie 2007 roku zagrał we wszystkich ośmiu spotkaniach zespołu Ballymore Tornadoes w jedynym rozegranym sezonie rozgrywek Australian Rugby Championship również zdobywając jedno przyłożenie[24][25]. W tym samym roku otrzymał także nagrodę dla najlepszego juniora Queensland[26][27].

W sezonie 2008 ze zmiennym szczęściem walczył o miejsce w składzie Reds z Samem Cordingley i Benem Lucasem[28][29], natomiast przełomowy okazał się być dla niego sezon 2009[30]. Pomimo miesięcznej kary za niebezpieczną szarżę[31][32] zyskał stałe miejsce w meczowej kadrze Reds oraz uznanie w oczach selekcjonera reprezentacji kraju[33][34]. Z powodu zerwanego ścięgna w dłoni opuścił ostatnie trzy mecze sezonu zakończonego przez Reds na dwunastej lokacie[35], w sierpniu udał się jednak na szkoleniowy wyjazd do Europy[36]. W tym czasie związał się również z klubem Norths[37], do którego po jednym sezonie gry przeszedł z Wests[29].

W październiku 2009 roku przedłużył kontrakt z Reds o kolejne dwa lata[38], a w styczniu 2010 został mianowany wicekapitanem zespołu. Kontuzja kolana Jamesa Horwilla odniesiona w drugiej rundzie rozgrywek zakończyła sezon dotychczasowego kapitana drużyny, w wyniku czego nowy trener, Ewen McKenzie, przekazał jego obowiązki Genii, który tym samym został najmłodszym od 35 lat przywódcą Reds[39][40]. W nowej roli rozegrał pełne osiemdziesiąt minut we wszystkich pozostałych spotkaniach sezonu, we dwóch wcześniejszych opuściwszy jedynie po pięć ostatnich minut[41]. Jego drużyna zaś zakończyła sezon na piątym miejscu[42] – najlepszym od 2002 roku – a ostatni mecz, przeciwko Highlanders, zawodnik kończył z naderwanym więzadłem w kolanie[43][44]. Dobra gra w sezonie 2010 została doceniona przyznawanym przez samych graczy Reds medalem Pileckiego dla najlepszego zawodnika klubu[45][46], a także ustanowioną w tym roku nagrodą fanów zespołu[47], zaś nagrodę dla najlepszego australijskiego zawodnika Super 14 jednym głosem przewagi nad Genią wygrał Quade Cooper[48][49].

Po zakończeniu rehabilitacji Horwilla Genia powrócił do roli wicekapitana na sezon 2011[50][51]. Wystąpił następnie we wszystkich osiemnastu meczach sezonu opuszczając ponownie tylko dziesięć minut gry[52][53], Reds zaś zdobyli pierwszy w historii klubu tytuł Super Rugby pokonując w finale nowozelandzkich Crusaders[54]. Sam Genia walnie przyczynił się do tego sukcesu uczestnicząc przy pierwszym oraz zdobywając decydujące o zwycięstwie przyłożenie po 65-metrowym sprincie[55][56]. Znakomity sezon Super Rugby zaowocował otrzymaniem nagrody dla najlepszego australijskiego gracza tych rozgrywek, wyprzedzając Quade’a Coopera i odwracając tym samym kolejność z sezonu poprzedniego[57][58], a także drugi rok z rzędu medalu Pileckiego[46][59].

W sezonie 2012 zagrał pełne osiemdziesiąt minut w każdym ze spotkań Reds[60], a w przegranym meczu play-off z Sharks wystąpił w roli łącznika ataku[61], pod koniec kampanii pełniąc ponownie rolę kapitana[62]. Drugi rok z rzędu uznany został za najlepszego australijskiego gracza Super Rugby, znów wygrywając jednym punktem, tym razem przed Scottem Higginbothamem[63][64]. Ponownie znalazł się też w pierwszej trójce walczących o medal Pileckiego oraz zdobył po raz drugi nagrodę kibiców[65]. Pod koniec kwietnia 2012 roku ogłosił przejście od nowego sezonu do drużyny Western Force[66] oferującej mu wyższy o połowę kontrakt – 550-600 tysięcy AUD za sezon[67][68]. Trzy dni później przedłużył jednak kontrakt z Reds o kolejne trzy lata[69][70] otrzymując wcześniej sygnalizowane przez menedżerów zawodnika 400 tysięcy AUD[71]. W październiku tego roku pojawiły się jednak doniesienia prasowe, iż wskutek niepodpisania z Australian Rugby Union dodatku dla reprezentantów rozważana jest opcja jego występów w japońskiej lidze[72], umowę jednak udało się sfinalizować pod koniec listopada[73][74]. W kwietniu przeniósł się także do lokalnego zespołu Sunshine Coast Stingrays[75][76].

Po kontuzji kolana powrócił do rozgrywek Super Rugby w połowie marca 2013 roku meczem z Western Force[77]. Pod koniec sezonu zasadniczego zmagał się z niegroźnymi kontuzjami[78], zagrał jednak w przegranym pojedynku play-off z Crusaders[79][80]. Zaliczywszy dwanaście pojedynków w tym sezonie[81] wraz z George’em Smithem uplasował się na drugiej pozycji w plebiscycie na najlepszego zawodnika tych rozgrywek, zwyciężył zaś Michael Hooper[82][83]. Kolejny sezon był wyjątkowo słaby w wykonaniu Reds, którzy okupowali ostatnią pozycję w tabeli[84][85], Genia zaś wykazywał jedynie przebłyski dobrej formy[86][87]. Pod koniec maja zaliczył swój setny występ w stanowych barwach jako dwudziesty dziewiąty zawodnik w historii Queensland[88][89], z końcówki sezonu Super Rugby wyeliminowała go jednak kontuzja kostki[90]. Jego powrót z rehabilitacji nastąpił w nowo powstałych rozgrywkach National Rugby Championship[91], gdzie został przydzielony do zespołu Brisbane City[92][93]. Genia pojawił się na boisku w trzech spotkaniach, a jego drużyna pomimo trzeciej pozycji po fazie zasadniczej triumfowała w inauguracyjnym sezonie[94]. W związku z kończącym się rok później kontraktem media sugerowały zainteresowanie zawodnikiem ze strony angielskiego Bath[95] oraz francuskich klubów Stade Français, LOU, RC Toulonnais czy Stade Toulousain[96][97], a następnie podpisanie trzyletniej umowy z paryskim klubem[98][99]. Richard Graham wybierając grupę liderującą na sezon 2015 pominął w niej całkowicie Genię[100].

Remove ads

Kariera reprezentacyjna

Podsumowanie
Perspektywa

Genia był stypendystą ogólnokrajowych programów National Talent Squad[101][102] oraz Australian Institute of Sport[103][104]. W stanowych barwach występował w kadrze U-16 w 2004 roku plasując się z Quade’em Cooperem, James Hansonem i Davidem Pocockiem na trzecim miejscu mistrzostw kraju[105][106], a następnie wraz z Cooperem oraz Mitchellem Wattem w zespole U-18[107]. Z tą drużyną w 2005 roku zdobył drugie miejsce w mistrzostwach kraju[108][109] oraz wystąpił w meczu przeciwko japońskim rówieśnikom[110], po czym został powołany do kadry Australian Schoolboys A[111][112][113]. Następnie reprezentował Queensland w drużynie U-19[18][114], a z kadrą narodową w tej kategorii wiekowej, która obejmowała między innymi takich zawodników jak przyszli reprezentanci Australii Anthony Faingaʻa, Saia Faingaʻa, David Pocock, Lachie Turner i Włoch Luke McLean[115][116], zwyciężył w Dubaju w MŚ 2006[20][117][118][119]. Będąc zmiennikiem Josha Holmesa wystąpił w dwóch z pięciu meczów tego turnieju nie zdobywając punktów[120][121][122][123][124]. W roku następnym został nominowany do drużyny, która miała bronić tytułu na kolejnych mistrzostwach świata[125][126], jednak ostatecznie nie znalazł się w kadrze wylatującej do Belfastu z powodu zobowiązań klubowych[127]. Z reprezentacją U-20[128] natomiast zajął piąte miejsce na MŚ juniorów w 2008[129], dodatkowo w spotkaniu z Anglikami otrzymując nagrodę dla zawodnika meczu[130]. Zagrawszy w pierwszych trzech meczach i zdobywając jedno przyłożenie[131] wraz z dwoma innymi zawodnikami powrócił do kraju z powodu kontuzji[132][133].

Szansę na debiut w seniorskiej reprezentacji Genia otrzymał już w kolejnym sezonie, odniesiona podczas sezonu ligowego kontuzja nie pozwoliła mu jednakże na stawienie się na zgrupowaniu kadry przed czerwcowymi meczami[134]. Robbie Deans podtrzymał jednak jego nominację do składu na Puchar Trzech Narodów 2009[23][135]. Pierwszy raz w koszulce Wallabies Genia wystąpił 18 lipca, kiedy to pojawił się na boisku pod koniec inaugurującego rozgrywki spotkania z Nową Zelandią[136]. W kolejnych trzech meczach również wchodził z ławki rezerwowych, jednak już w ostatnich dwóch spotkaniach znalazł się w podstawowym składzie, spychając do rezerwy Luke’a Burgessa[137][138]. Umocnił swoją pozycję podczas jesiennej wyprawy do Japonii i próby zdobycia Wielkiego Szlema na Wyspach Brytyjskich, a w szczególności spotkaniem z Anglią, gdzie został wybrany graczem meczu oraz zdobył swoje pierwsze w kadrze przyłożenie[139][140][141]. Sezon, w którym wystąpił w jedenastu meczach kadry[142], zakończył zwycięskim występem w barwach Barbarians przeciwko All Blacks[143].

Powołany na testmecze w czerwcu 2010 powracający po kontuzji kolana zawodnik wystąpił tylko w jednym z nich, przeciwko Anglikom, podczas którego złamał kciuk[144][145]. Szybsza niż zakładano rehabilitacja[146], podczas której trenował w swoim lokalnym klubie Norths[147], pozwoliła mu jednak na wzięcie udziału w Pucharze Trzech Narodów[148]. Uczestniczył we wszystkich spotkaniach turnieju zdobywając przyłożenia w dwóch meczach ze Springboks[149][150]. Wraz z australijską reprezentacją udał się również na kończącą sezon wyprawę do Hongkongu i Europy[151], gdzie zagrał w czterech z pięciu meczów tournée, w tym w pierwszym od dziesięciu spotkań zwycięstwie nad Nowozelandczykami[152]. Łącznie wystąpił zatem w jedenastu testmeczach tego sezonu[153]. Podobnie jak rok wcześniej został wybrany do drużyny Barbarians, która tym razem pokonała reprezentantów RPA[154].

Reprezentacyjny sezon 2011[155][156] rozpoczął pierwszym od debiutanckiego sezonu występem w roli zmiennika w niespodziewanie przegranym meczu z Samoa[157]. Zagrał następnie we wszystkich spotkaniach Pucharu Trzech Narodów, już w pierwszym z nich zostając zawodnikiem meczu[158]. Ponownie to wyróżnienie otrzymał powracając po niegroźnej kontuzji[159] w ostatnim, decydującym o tytule meczu tego turnieju[160][161] – zdobył wówczas przyłożenie i przyczynił się do kolejnego – a Wallabies pierwszy raz od dziesięciu lat zwyciężyli w tych rozgrywkach[162][163]. Dzięki tym występom otrzymał powołanie na Puchar Świata w Rugby 2011[164], gdzie zagrał w sześciu z siedmiu meczów swojego zespołu, nie pojawiając się tylko w spotkaniu z najsłabszą w grupie Rosją[165][166] i był to jego jedyny opuszczony mecz w tym sezonie[167]. Dodatkowo został 78 kapitanem drużyny narodowej, gdy poprowadził ją do zwycięstwa nad USA[168][169], a Australijczycy w całym turnieju zdobyli brązowe medale po wygranej nad Walią w meczu o trzecie miejsce[170][171]. Przeciwko Walijczykom wystąpił jeszcze podczas jesiennego zwycięskiego minitournée[172], które obejmowało także mecz z Barbarians[173]. W trakcie sezonu reprezentacyjnego Genia otrzymał nominację do wyróżnienia dla najlepszego gracza roku 2011 przyznawanego przez IRB[174][175], a także nagrodę dla reprezentanta roku według australijskich kibiców[176].

Wobec kontuzji Jamesa Horwilla był jednym z kandydatów do objęcia funkcji kapitana Wallabies podczas zaplanowanych na czerwiec 2012 roku testmeczów ze Szkocją i Walią[177], otrzymał ją jednak David Pocock[178]. Zagrał we wszystkich czterech spotkaniach[179], szczególnie pozytywne recenzje otrzymując za pierwszy mecz z Walijczykami[180][181][182], a następnie w pierwszych trzech spotkaniach inauguracyjnej edycji The Rugby Championship[183]. Rolę kapitana objął w drugim meczu tego turnieju[184], w kolejnym zaś doznał kontuzji więzadła krzyżowego przedniego w prawym kolanie, która wyeliminowała go z gry na pół roku[185][186]. Opuścił zatem kolejnych osiem testmeczów rozegranych w tym roku, stwierdził jednak, iż dojdzie do pełni formy na tournée British and Irish Lions 2013[187][188].

Po zakończeniu rehabilitacji otrzymał powołanie na pierwszą od dwunastu lat wizytę British and Irish Lions w Australii[189]. Był wyróżniającym się australijskim zawodnikiem w pierwszych dwóch spotkaniach[190][191][192], w trzecim zaś, decydującym o wyniku serii, Australijczycy doznali dotkliwej porażki[193][194]. Jego wkład w przyłożenie, które zdobył Israel Folau w pierwszym meczu serii, został doceniony podczas gali John Eales Medal[195]. Po objęciu funkcji selekcjonera kadry przez Ewena McKenzie pozostał w składzie na The Rugby Championship 2013[196]. Zagrał w obu otwierających turniej spotkaniach z Nowozelandczykami[197][198], na mecz ze Springboks przejął zaś po kontuzji Horwilla funkcję kapitana[199]. Zniżkująca podczas zawodów forma[200][201] spowodowała, iż w pierwszym spotkaniu z Argentyną znalazł się poza wyjściowym składem[202][203], nie wszedł jednak na boisko, bowiem Nic White zagrał pełne osiemdziesiąt minut[204]. Na ławce rezerwowych rozpoczął także rewanż z Południowoafrykańczykami[205], szansę gry otrzymał jednak w drugiej połowie, a jego wejście ożywiło nieco grę Australijczyków[206][207]. Powrócił zatem do podstawowej piętnastki na kończący turniej pojedynek z Argentyńczykami[208][209]. Dwa tygodnie później, w trzecim meczu Bledisloe Cup, rozegrał swój pięćdziesiąty mecz w kadrze, będąc trzydziestym dziewiątym reprezentantem, który osiągnął tę barierę[210][211]. Wystąpił następnie we wszystkich pięciu testmeczach w Europie – po bardzo słabym występie przeciwko Anglikom[212][213] jego gra poprawiła się w kolejnych czterech spotkaniach[192][214][215]. W całym sezonie zagrał zatem w czternastu z piętnastu meczów kadry[216].

Przed sezonem 2014, w związku z rezygnacją z występów w kadrze Bena Mowena, był ponownie typowany na kapitana reprezentacji[217]. Na jego pozycji zwiększyła się jednak konkurencja[218][219] i po słabym sezonie ligowym Genia znalazł się poza meczowym składem na otwierający czerwcową serię testmecz, a rolę łączników młyna przejęli Nic White i Nick Phipps[220][221]. Podobnie było w drugim spotkaniu[222], zaś następne osiem tygodni zawodnik spędził na operacji i rehabilitacji[223][224]. Do szerokiej kadry powrócił na dwa ostatnie spotkania The Rugby Championship 2014[225], nie znalazł się jednak w meczowych składach, podobnie jak na trzeci testmecz o Bledisloe Cup[226][227]. Nowy selekcjoner, Michael Cheika, powołał go na listopadowe tournée[228] i pierwszą szansę gry w tym roku otrzymał w towarzyskim meczu z Barbarians[229][230]. Pojawił się następnie z ławki rezerwowych na kilkanaście minut w trzech z czterech testmeczów[231][232], tracąc to miejsce na pojedynek z Anglią[233].

Remove ads

Varia

Osiągnięcia

Przypisy

Bibliografia

Loading related searches...

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads
Remove ads