Wincenty Tymieniecki

Wincenty Tymieniecki (ur. 3 kwietnia 1871 w Piotrkowie Trybunalskim, zm. 10 sierpnia 1934 w Łodzi) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup diecezjalny łódzki w latach 1921–1934.

Wincenty Tymieniecki

In sudore vultus W pocie czoła
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	3 kwietnia 1871 Piotrków Trybunalski
Data i miejsce śmierci	10 sierpnia 1934 Łódź
Miejsce pochówku	bazylika archikatedralna św. Stanisława Kostki w Łodzi
Biskup diecezjalny łódzki
Okres sprawowania	1921–1934
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	6 stycznia 1895
Nominacja biskupia	11 kwietnia 1921
Sakra biskupia	29 czerwca 1921
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	29 czerwca 1921
Konsekrator	Aleksander Kakowski
Współkonsekratorzy	Stanisław Zdzitowiecki Henryk Przeździecki
Współkonsekrowani biskupi Kazimierz Tomczak 3 kwietnia 1927 Włodzimierz Jasiński 5 października 1930 Józef Gawlina 19 marca 1933

Grób biskupa Wincentego Tymienieckiego w krypcie katedry łódzkiej

Tablica upamiętniająca biskupa Wincentego Tymienieckiego w obejściu archikatedry łódzkiej

Życiorys

Urodził się 3 kwietnia 1871 w Piotrkowie Trybunalskim^[1]. W 1891 wstąpił do seminarium duchownego w Warszawie, a 6 stycznia 1895 otrzymał święcenia kapłańskie. Najpierw posługiwał w Skierniewicach. Stąd, jako wikariusz, skierowany ok. połowy listopada 1895 r. do parafii Podwyższenia Świętego Krzyża w Łodzi^[2].

W czasie I wojny światowej został wiceprezesem Komitetu Niesienia Pomocy Biednym w Łodzi^[3], był pełnomocnikiem Obywatelskiego Komitetu Wykonawczego Obrony Państwa na miasto Łódź i wiceprzewodniczącym Obywatelskiego Komitetu Obrony Państwa na województwo łódzkie w 1920^[4].

Od czasu powołania diecezji łódzkiej 10 grudnia 1920 pełnił funkcję wikariusza generalnego. Bullą papieską z 11 kwietnia 1921 został powołany na pierwszego biskupa diecezjalnego diecezji łódzkiej. Sakrę biskupią przyjął 29 czerwca 1921. Konsekrował go kardynał Aleksander Kakowski^{[potrzebny przypis]}. Na zawołanie biskupie przyjął słowa „In sudore vultus” (W pocie czoła)^[5]. Zorganizował kurię, seminarium duchowne, sąd kościelny oraz kapitułę katedralną. Rozwinął działalność charytatywną i oświatową wśród robotników.

Został pochowany w krypcie łódzkiej katedry.

Odznaczenia, upamiętnienie

Dekretem z 2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski^[6] „w uznaniu zasług, położonych dla Rzeczypospolitej Polskiej na polu pracy filantropijnej i społecznej”^[7].

Otrzymał również Złotą Odznakę Honorową Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[8].

Jego imieniem nazwano dawną ulicę Emilii w Łodzi^[9].