Witold Obidowicz

Witold Jan Obidowicz^[a] ps. „Wit”, „Wiktor”, „Orszak” (ur. 7 stycznia 1900 w Krakowie, zm. 17 marca 1944 w KL Auschwitz) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Witold Obidowicz

Wit, Wiktor, Orszak

major piechoty
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1900 Kraków
Data i miejsce śmierci	17 marca 1944 KL Auschwitz
Przebieg służby
Lata służby	1919–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	167 Bytomski Pułk Piechoty → 75 Pułk Piechoty Pułk KOP „Wilejka” 2 Brygada Górska Strzelców
Stanowiska	kwatermistrz brygady
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 7 stycznia 1900 w Krakowie^[1]. Był synem Stanisława i Agnieszki z domu Wałęga^[1][2]. W 1914 ukończył II klasę w V Gimnazjum w Krakowie^[3]. Od 1912 do 1 listopada 1918 działał w drużynach harcerskich^[4].

Po wybuchu I wojny światowej od sierpnia (wzgl. 1 września) 1914 do stycznia 1915 służył jako harcerz w szeregach Legionów Polskich^[5]. Był przydzielony w intendenturze, potem w biurze werbunkowym LP^[6]. W 1916 ukończył VI klasę w macierzystym krakowskim V Gmnazjum^[2][7]. Od grudnia 1918 do 15 lutego 1918 służył w 16 kompanii batalionu zapasowego II Brygady^[4]. Według innej wersji 1 grudnia 1917 zgłosił się w Krakowie do służby w Polskim Korpusie Posiłkowym, a 7 stycznia 1918 został odkomenderowany do tamtejszej Stacji Zbornej w Krakowie i przydzielony do służby w piechocie^[8].

1 listopada 1918 jako ochotnik zgłosił się do Wojska Polskiego^[9][2]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach ówczesnego 167 bytomskim pułku piechoty^[1]. W jego szeegach był adiutantem pułku, a potem dowódcą kompanii^[10]. 4 lipca 1920 pod Filipowem został ciężko ranny^[11] i był leczony w szpitalach polowych^[2]. Dostał się do niewoli bolszewickiej, z której został uwolniony w 1921 w drodze wymiany jeńców^[10].

Po odzyskaniu wolności wrócił do macierzystego pułku^[10]. Za swoje czyny odznaczony został Orderem Virtuti Militari^[2]. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1922^[12][13][14]. W latach 20. pozostawał oficerem 75 pułku piechoty w garnizonie Królewska Huta^{[15][16][17][2]}. Został awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 74. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[18][19]. W 1932 pozostawał w dyspozycji szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych^[20][2]. Od grudnia 1934 w stopniu kapitana służył w Korpusie Ochrony Pogranicza w pułku KOP „Wilejka”^[10][2]. Był adiutantem tej jednostki^[1]. Potem pełnił służbę w Rembertowie i w Sosnowcu^[2]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 70. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[18][21]. W tym samym czasie pełnił służbę w macierzystej jednostce, przemianowanej na 75 pułk piechoty na stanowisku dowódcy 7 kompanii^[22].

Latem 1939 był w sztabie pododcinka obrony granicy południowej „Nowy Sącz”^[2]. Po wybuchu II wojny światowej w kampanii wrześniowej walczył na stanowisku kwatermistrza 2 Brygady Górskiej Strzelców w rejonie Jasła i Krosna^[2]. Nie oddał się do niewoli i po nastaniu okupacji niemieckiej zaangażował w działalność konspiracyjną^[23]. Najpierw działała w Służbie Zwycięstwu Polski, następnie w Związku Walki Zbrojnej – od lipca 1940 jako inspektor Inspektoratu ZWZ Jasło^[23]. Sprawując to stanowisko przebywał w Krośnie, a potem w Orzechówce^[23]. Po objęciu przez niego stanowiska rozpoczęto wydawanie w tym rejonie gazetki konspiracyjnej od grudnia 1940^[24][25]. W czasie fali aresztowań w pierwszej połowie lutego 1942 wprawdzie wyjechał z Orzechówki, lecz został zatrzymany w Białobrzegach^[26]. W lutym 1942 został aresztowany przez Gestapo w ramach zatrzymania całego Inspektoratu ZWZ Jasło (Krosno)^[27][28][29]. Przetrzymywany w więzieniu w Krośnie, a potem poddawany śledztwu w Jaśle^[26]. Według niektórych wersji jego zeznania miały spowodować dalsze aresztowania^[26]. Po prawie 6-miesięcznym pobycie w Jaśle został przewieziony do więzienia w Tarnowie, a następnie do KL Auschwitz^[30]. Tam został rozstrzelany w grupowej egzekucji 17 marca 1944^[30]. Z materiałów przechowywanych w Oddziałowym Archiwum IPN w Rzeszowie wynikają inne okoliczności śmierci majora Obidowicza. Według pierwszej wersji został zamordowany w siedzibie gestapo w Jaśle. Według drugiej zastrzelono go w rowie przy drodze Jasło-Krosno (k. Warzyc)^[31].

Już po wstąpieniu do wojska ukończył VIII klasę gimnazjalną^[11]. W latach 30. był kawalerem^[11].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5886 – 24 listopada 1922^{[32][1][2][33]}
• Srebrny Krzyż Zasługi^[34][35]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[36]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[36]

30 maja 1936 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”^[37].

Uwagi

1. 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie imienia z „Witold” na „Witold Jan”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 39, 26 stycznia 1934.