Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Witold Piasecki
polski oficer, ofiara zbrodni katyńskiej Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Witold Piasecki (ur. 18 września 1896 w Serocku, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan intendent Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się 18 września 1896 w Serocku, w rodzinie Kazimierza i Leokadii z Kuklińskich[1][2]. W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i został przydzielony do Legii Akademickiej w Warszawie[1]. Od 20 listopada 1918 do 14 czerwca 1919 był uczniem klasy „H” Szkoły Podchorążych w Warszawie[3][1]. W 1919 został mianowany podporucznikiem[1]. W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 36 pułku piechoty[1].
Później został przeniesiony do 38 pułku piechoty w Przemyślu[4][5][6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem od 1 lipca 1919 i 672. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. 12 lutego 1923 prezydent RP awansował go z dniem 1 stycznia 1923 na porucznika ze starszeństwem z 1 grudnia 1920 i 38. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Z dniem 8 stycznia 1925 został przeniesiony z 38 pp do Korpusu Ochrony Pogranicza[9][10]. Służył w 11 batalionie granicznym w Mizoczu i 14 batalionie granicznym w Borszczowie[1]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany z KOP do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego Kursu 1930/32[11][12]. Ukończył kurs, lecz nie otrzymał dyplomu naukowego oficera dyplomowanego[13]. Z dniem 3 listopada 1932 został powołany na Kurs intendentów w Wyższej Szkole Wojennej 1932/34[14]. Z dniem 1 listopada 1934, po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera intendenta dyplomowanego, został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów intendentów z równoczesnym przeniesieniem do Szefostwa Intendentury Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[15]. 27 czerwca 1935 prezydent RP nadał mu stopień kapitana z dniem 1 stycznia 1935 i 19. lokatą w korpusie oficerów intendentów[16][17]. W marcu 1939 pełnił służbę w Szefostwie Intendentury KOP w Warszawie na stanowisku kierownika referatu budżetowego[18].
W nieznanych okolicznościach, po agresji ZSRR na Polskę, dostał się do niewoli sowieckiej i został osadzony w obozie w Starobielsku[1]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w bezimiennej, zbiorowej mogile w Piatichatkach, gdzie od 17 czerwca 2000 mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[19]. Figuruje na tzw. liście Gajdideja (poz. 2572)[20].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[21]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[22].
Remove ads
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[23][17]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 29 października 1926 „za zasługi położone około zabezpieczenia granic Państwa”[24][25]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
21 czerwca 1938 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia[2]
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads