Witosław Porczyński

Witosław Antoni Porczyński (ur. 12 czerwca 1892 w Ciechanowie, zm. 3 lutego 1981 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Witosław Porczyński

pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	12 czerwca 1892 Ciechanów
Data i miejsce śmierci	3 lutego 1981 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1918–1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Dowództwo Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii
Stanowiska	szef sztabu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa bitwa pod Gorlicami wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 12 czerwca 1892 w Ciechanowie, ówczesnym mieście powiatowym guberni płockiej, w rodzinie Jana, inżyniera technologa, i Leontyny z Chmielińskich, nauczycielki^[1].

Podczas I wojny światowej uczestniczył w bitwie pod Gorlicami^[2]. W 1918 jako oficer służył w szeregach 3 pułku ułanów w ramach I Korpusu Polskiego w Rosji^[3].

Z dniem 4 listopada 1918 został przydzielony do 3 pułku ułanów^[4]. 1 marca 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 7 listopada 1918^[5]. W szeregach 3 pułku ułanów wziął udział w wojnie z bolszewikami.

W 1921 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu normalnego 1921–1923^[6]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 85. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był nadal 3 pułk ułanów^[7]. 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych^[8][9][10]. 12 kwietnia 1927 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[11]. W listopadzie tego roku został przeniesiony z Oddziału I Sztabu Generalnego do 10 pułku ułanów w Białymstoku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[12][13]. W listopadzie 1928 został mianowany dowódcą tego pułku^[14][15] i pełnił to stanowisko do lutego 1938^[16]. 10 grudnia 1931 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[17]. W Białymstoku mieszkał w budynku na terenie koszar przy ul. Kawaleryjskiej 70/3^[18]. W marcu 1938 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa sztabu^[19].

W czasie kampanii wrześniowej był szefem sztabu etapów Armii „Kraków”. W marcu 1943 był szefem sztabu Dowództwa Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii.

Po wojnie w okresie PRL uczestniczył w uroczystościach rocznicowych 10 pułku Ułanów Litewskich^[20].

Zmarł 3 lutego 1981^[21]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 141-1-5)^[22].

Był żonaty z Ireną z Wallmanów (ok. 1902–1980), z którą miał trzy córki: Marię Janinę Ulatowską (1924–2002), Annę Kazimierę Dajewską (1926–1967), więźniarkę KL Auschwitz i Bergen-Belsen, ofiarę eksperymentów pseudomedycznych, i Zofię Teresę (ur. 1932)^[23][24].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3870^[1] – 1921^[25]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”^[26][27]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 7 listopada 1925 „za zasługi położone na polu organizacji i wyszkolenia armji”^[28][29]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[30]
• Złoty Krzyż Zasługi – 24 maja 1929 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”^[31][32]
• Medal Niepodległości – 23 grudnia 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[33]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[34]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[34]
• Krzyż Komandorski szwedzkiego Orderu Miecza – 1932^[35]
• Medal Zwycięstwa^[30]