Pierwszą jego pewną i pełną datą jest wzmianka spod 13 grudnia 1433, Urzędnicy województwa ruskiego XIV – XVIII wieku (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy, oprac. K, Przyboś, Wrocław 1987, s. 158.
Informacja podana przez Kaspra Niesieckiego w jego Herbarzu polski na temat śmierci M. Tęczyńskiego podczas wyprawy bukowieńskiej za Jana I Olbrachta jest nieprawdziwa. Również błędna jest widomość nt. sprawowania urzędu wojewody ruskiego przez Jana Fredrę (w spisie, w artykule wcześniej widniał Andrzej Fredo), gdyż nie znajduje ona potwierdzenia źródłowego, Urzędnicy województwa ruskiego XIV – XVIII wieku (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy, oprac. K, Przyboś, Wrocław 1987, s. 159.
W publikacji K. Maleczyńskiego, pt. Urzędnicy grodzcy i ziemscy lwowscy w latach 1352–1783 autor połączył dwóch Stanisławów w jednego Stanisława Odrowąża, Urzędnicy województwa ruskiego XIV – XVIII wieku (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy, oprac. K, Przyboś, Wrocław 1987, s. 160.
Hieronim Sieniawski w 1575, wówczas jeszcze kasztelan kamieniecki, został wybrany przesz szlachtę ruską podczas sejmiku w Wiszni (31 grudnia) jako nowy wojewoda ruski. Działanie to podyktowane wielką potrzebą jaką były zagrożenia bezkrólewia, wywołane ucieczką Henryka III Walezego do Francji, a także potrzebą udania się pospolitego ruszenia pod wodzą wojewody do Warszawy. Jego elekcja miała zostać potwierdzona podczas zjazdu w Andrzejowie (1 lutego 1576) i króla elekta (Stefana Batorego), Urzędnicy województwa ruskiego XIV – XVIII wieku (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy, oprac. K, Przyboś, Wrocław 1987, s. 161.
W Herbarzu polskiKaspra Niesieckiego pojawia się wzmianka jakoby w 1586 wojewodą ruskim miał być Mikołaj Lanckoroński nie znajduje poświadczenia w źródłach, Urzędnicy województwa ruskiego XIV – XVIII wieku (ziemie halicka, lwowska, przemyska, sanocka). Spisy, oprac. K, Przyboś, Wrocław 1987, s. 161.