Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Wybory prezydenckie w Stanach Zjednoczonych w 1912 roku – trzydzieste drugie wybory prezydenckie w historii Stanów Zjednoczonych. Na urząd prezydenta wybrano Woodrowa Wilsona, a wiceprezydentem został Thomas Marshall.
Remove ads
Kampania wyborcza
Podsumowanie
Perspektywa
Partia Demokratyczna zebrała się na konwencji w Baltimore w dniach 1-2 lipca 1912 roku, gdzie głównym pretendentem do uzyskania nominacji prezydenckiej był spiker Izby Reprezentantów Champ Clark[1]. Wśród ośmiu pretendentów, pojawiało się także nazwisko Wilsona, jednak na faworyta wyrósł dopiero w 35. głosowaniu[1]. Nominację udało mu się uzyskać dopiero w 41. głosowaniu[1]. Kandydatem na wiceprezydenta został Thomas Marshall[1]. W kampanii wyborczej, Wilson przedstawił program reform gospodarczych, zwany „Nową Wolnością”[2]. Zakładał on między innymi, poparcie ustaw antytrustowych, nowych regulacji bankowych i redukcję stawek[3]. Postulował także reformę podatkową i bezpośredni system wyborów do Senatu[3]. W obozie Partii Republikańskiej istniały podziały pomiędzy zwolennikami Williama Tafta i Theodore’a Roosevelta, którzy od 1911 roku pozostawali w ostrym konflikcie[4]. Niezadowolony polityką urzędującego prezydenta, na początku 1912 roku Roosevelt ogłosił, że będzie się ubiegał o nominację prezydencką[4]. Reformatorskie skrzydło partii chciało nominować trzeciego kandydata – Roberta La Follette’a, lecz manewr ten się nie powiódł[4]. Dzięki działaniom bossów partyjnych, na konwencji partii w Chicago w pierwszym głosowaniu poparcia udzielono Taftowi, w wyniku czego Roosevelt opuścił ugrupowanie i założył Partię Postępową[4]. Został jej oficjalnym kandydatem prezydenckim, a w kampanii („Nowy Nacjonalizm”) zapowiadał ustalenie płacy minimalnej dla kobiet, emerytury, ubezpieczenia od wypadków, zatrudnianie nieletnich, a także poparcie dla obywatelskich inicjatyw ustawodawczych i referendów[5]. Kandydatem Partii Socjalistycznej po raz kolejny został Eugene Debs[6]. Nominację Partii Prohibicji uzyskał Eugene Chafin[7]. Urzędujący prezydent nie wziął aktywnego udziału w kampanii, co, w połączeniu z rozbiciem w obozie republikańskim, umożliwiło zwycięstwo demokratom[8].
Remove ads
Kandydaci
Partia Demokratyczna
Woodrow Wilson
Thomas Marshall
Partia Postępowa
Theodore Roosevelt
Hiram Johnson
Partia Prohibicji
Eugene Chafin
Partia Republikańska
William Taft
Nicholas Butler
Socjalistyczna Partia Ameryki
Eugene Debs
Wyniki głosowania
Podsumowanie
Perspektywa
Głosowanie powszechne odbyło się 5 listopada 1912[7]. Wilson uzyskał 41,8% poparcia, wobec 27,4% dla Roosevelta, 23,2% dla Tafta, 6% dla Debsa i 1,4% dla Chafina[7]. Ponadto, około 35 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[7]. Frekwencja wyniosła 58,8%[9]. W głosowaniu Kolegium Elektorów Wilson uzyskał 435 głosów, przy wymaganej większości 266 głosów[10]. Na Roosevelta zagłosowało 88 elektorów, a na Tafta – 8[10]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Marshall, uzyskując 435 głosów, wobec 88 dla Hirama Johnsona i 8 dla Nicholasa Butlera[10].
Woodrow Wilson został zaprzysiężony 4 marca 1913 roku[2].
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads