suyo

suyo (język hiszpański)

wymowa:

IPA: [ˈsu.ǰo]

IPA: [ˈsu.jo] (dialekty z utożsamieniem ll-y)

^ⓘ

znaczenia:

przymiotnik dzierżawczy

(1.1) (forma akcentowana / mocna) jego, jej, ich, pana, pani, pański, swój

(1.2) (Wyspy Kanaryjskie, Ameryka i zachodnia Andaluzja) (forma akcentowana / mocna) wasz, swój

zaimek dzierżawczy

(2.1) jego, jej, ich, pana, pani, pański, swój

(2.2) (Wyspy Kanaryjskie, Ameryka i zachodnia Andaluzja) wasz, swój

odmiana:

(1) (2)

 

osoba (posiadacz)		rzecz posiadana
		przymiotnik nieakcentowany				przymiotnik akcentowany / zaimek
		liczba pojedyncza		liczba mnoga		liczba pojedyncza		liczba mnoga
		męski	żeński	męski	żeński	męski	żeński	męski	żeński
1.	lp	mi		mis		mío	mía	míos	mías
	lm	nuestro	nuestra	nuestros	nuestras	nuestro	nuestra	nuestros	nuestras
2.	lp	tu		tus		tuyo	tuya	tuyos	tuyas
	lm1	vuestro	vuestra	vuestros	vuestras	vuestro	vuestra	vuestros	vuestras
3.	lp	su		sus		suyo	suya	suyos	suyas
	lm
1W Ameryce, zachodniej Andaluzji i na Wyspach Kanaryjskich wszystkie zaimki 2. os. lm. pokrywają się z formami 3. os. (su, suyo zamiast vuestro).

przykłady:

(1.1) ¿Es suyo este perro, señora? → Proszę pani, czy to pani pies?

(2.1) Yo iré en mi coche y mis padres en el suyo. → Ja pojadę swoim samochodem a moi rodzice swoim.

składnia:

(1) zawsze po określanym rzeczowniku lub grupie imiennej; por. z formą nieakcentowaną (lub tzw. słabą) „su”

(2) zawsze poprzedzony rodzajnikiem określonym: el suyo, la suya, los suyos, las suyas

kolokacje:

synonimy:

(1.1) su

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. su

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. suus

uwagi:

źródła: