Dragan Malešević Tapi

Dragan Malešević (Beograd, 22. januar 1949 — Beograd, 29. oktobar 2002), poznat i pod umetničkim pseudonimom Tapi, bio je srpski slikar fotorealizma.

Dragan Malešević Tapi
Tapi
Датум рођења	(1949-01-22)22. јануар 1949.
Место рођења	Beograd, NR Srbija, FNR Jugoslavija
Датум смрти	29. октобар 2002.(2002-10-29) (53 год.)
Место смрти	Beograd, SR Jugoslavija
Правац	fotorealizam

Život

Kao sedmogodišnjak precrtavao je stripove iz ondašnje "Politike".^[1] Diplomirao je na Ekonomskom fakultetu u Beogradu.

Do 1989. živeo je u inostranstvu: Milanu, Beču, Kembridžu, Ženevi, Minhenu, na Bahamima...

Prvu izložbu slika imao je 1985. u Rovinju, gde je izlagao uz Miću Popovića i Olju Ivanjicki.^[1]

Prvu sliku je prodao 1987. u galeriji Prijeko u Dubrovniku za 8.000 DM. Godine 1989. časopis uvrstio ga je među sedam najboljih hiperrealista sveta.^[2]

Osamdesetih i devedesetih godina veka njegove slike izazivaju veliku pažnju medija,^[3] usledile su samostalne i grupne izložbe u Jugoslaviji i inostranstvu: u SAD, Kubi, Belgiji, Francuskoj, Ujedinjenom Kraljevstvu, Nemačkoj, Švajcarskoj, Grčkoj, Kipru, Bugarskoj, Hrvatskoj, Crnoj Gori, Makedoniji, Rusiji, Kini, Japanu... Slike mu se nalaze u brojnim privatnim kolekcijama: Džordža Buša i Henrija Kisindžera, Kakueija Tanake... ali i javnim zbirkama, među kojima je i zbirka Bele kuće.^[4]

Godine 2000. imenovan je za počasnog građanina Džordžije.^[1]

U Beogradu je 2012. godine otvorena prodajna galerija njegovih slika.^[5]

Umetnost

Smatra se vodećim predstavnikom hiperrealizma i magičnog realizma u srpskom slikarstvu.^[6] Neki likovni kritičari njegovo slikarstvo ocenjuju kao eklektično i iluzionističko.^[7]

Slikao je ulja na platnu i drvetu, po uzoru i tehnici sličnoj tehnikama Jana van Ajka i Salvadora Dalija. Zahvaljujući posebnoj tehnici podslikavanja, njegove slike imaju visok stepen materijalizacije. Slikajući samo ono što se vidi, i to što jasnije, sačuvao je vedrinu duha i radost življenja, te ovo neki kritičari vide kao specifičnost njegovog „stila”.^[8] Većina kritičara slaže se u mišljenju da je Tapijevo slikarstvo izvedeno do tehničke perfekcije i da je njegov umetnički jezik svima razumljiv.^[9] U poslednjim godinama života bavio se i skulpturom.

Na njegovim slikama dominiraju scene iz svakodnevnog života koje su predstavljene precizno, gotovo fotografski. Slikao je pejzaže, žanr kompozicije, mrtve prirode, ženske aktove, slike sa istorijskom, religioznom i socijalnom tematikom, kao i prizore sa primesama nadrealnog.

Jedan je od najpopularnijih srpskih slikara, sa velikim brojem prodanih dela.^[10] Za života je naslikao stotinjak slika, među kojima su najpoznatije Polje sreće, Labudovi, Venezuela, 18-ta rupa, Garaža, Duh Tesle (povodom 50 godina od Tesline smrti), Ana Bah, Borba ćurana, Rodezija, Slonište za izbeglice (na omotu kompilacije Bijelog dugmeta Ima neka tajna veza (1994)), Toplo-hladno (na omotu kompilacije ), Žikin bend (na omotu CD-a Muzika za filmove, Gorana Bregovića), Bliher, itd.

Masonstvo

U srpskoj javnosti je važio za uticajnog masona.^[11] Sa istomišljenicima je 1990. revitalizovao Veliku ložu Jugoslavije i postao jedan od najvećih propagatora masonske misli (Slobodnog zidarstva).^[12] Umro je kao mason najvišeg, 33. stepena i kao Grandkomander Vrhovnog saveta Srbije drevnog i prihvaćenog Škotskog reda. Nakon njegove smrti, Velika nacionalna loža Srbije formirala je novu ložu pod imenom Dragan Malešević Tapi.

Samostalne izložbe

• 1989. Muzej u Boru
• 1991. Galerija Jugoslovenskih umetničkih dela, Beograd
• 1992. Galerija Sveti Stefan - Crna Gora; Galerija Panorama, Niš; Vojvođanski muzej, Novi Sad; Galerija Scottish Rite, Los Anđeles, SAD; Milošev dvor, Požarevac; Galerija Leonardo, Beograd;Kafe galerija „Dvorište”, Beograd
• 1993. Herceg Novi; ICC Art Gallery Limasol, Kipar
• 1994. Hotel Vitoša, Sofija, Bugarska; Kulturni centar Kotor; Kulturni centar Podgorica.
• 1995. Caffe Gallery, Kikinda; Galerija Renata, Sombor; Galerija Narodnog fronta, Muzej Grada Beograda, Beograd.
• 1996. Izložba slike „E, moj narode!” u Jugoslovenskoj galeriji umetničkih dela, Beograd; Narodno pozorište „Zoran Radmilović”, Zaječar;
• 1997. Umetnička galerija „Ruski dom“, Beograd.
• 1999. Kulturni centar – Skoplje, Makedonija; Galerija Sveti Stefan - Crna Gora;
• 2001. Vojvođanski muzej u Novom Sadu; Galerija Sveti Stefan - Crna Gora; Hotel „Grand”, Kopaonik;

Grupne izložbe

• 1986. Muzej u Rovinju
• 1987. Galerija Studio 57-Prijeko, Dubrovnik.
• 1989. Galerija Keith Green, Park Avenija, Njujork
• 1990. Galerija Leonardo, Beograd
• 1992. Galerija Rose, Beograd.
• 1994. Galerija Picasso, Pančevo; City galerija, Beograd.
• 1995. Galerija Picasso, Pančevo.
• 1996. Galerija Jugoslovenskih umetničkih dela, Beograd; MSU Beograd, Izložba „Nikola Tesla“
• 1997. Paviljon Cvijeta Zuzorić, Beograd
• 2000. Jugoslovenska galerija umetničkih dela, Beograd.