Азярніца

Азярні́ца^[1] — вёска ў Беларусі, на рацэ Іванаўцы. Цэнтар сельсавету Слонімскага раёну Гарадзенскай вобласьці. Насельніцтва на 2010 год — 411 чалавек. Знаходзіцца за 18 км на захад ад Слоніма, за 1,5 км ад чыгуначнага прыпынку Азярніца (лінія Баранавічы — Ваўкавыск).

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Азярніца (неадназначнасьць).

Азярніца лац. Aziarnica
Царква Сьвятога Мікалая
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Гарадзенская
Раён:	Слонімскі
Сельсавет:	Азярніцкі
Плошча:	3,8 км²
Вышыня:	170 м н. у. м.
Насельніцтва (2010)
колькасьць:	411 чал.
шчыльнасьць:	108,16 чал./км²
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1562
Паштовы індэкс:	231807
Нумарны знак:	4
Геаграфічныя каардынаты:	53°4′0″ пн. ш. 24°58′0″ у. д.
Азярніца на мапе Беларусі ± Азярніца Азярніца
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Азярніца — даўняе мястэчка гістарычнай Слонімшчыны (частка Наваградчыны).

Гісторыя

Вялікае Княства Літоўскае

Першы пісьмовы ўпамін пра Азярніцу датуецца 1478 году ў ліку «прысёлкаў» маёнтку Дзярэчына, якім валодалі Копачы. У канцы XV — пачатку XVI стагодзьдзяў паселішча знаходзілася ў валоданьні Б. Мілашэвіча, па ягонай сьмерці ў 1509 годзе — вялікіх князёў.

3 1510 году маёнткам у Азярніцы валодаў падскарбі земскі Б. Багавіцінавіч. Згодна з дакумэнтам за 1569 год, паселішча мела статус мястэчка ў Слонімскім павеце Наваградзкага ваяводзтва і знаходзілася ў валоданьні І. Гарнастая. На 1604 год тут было 55 двароў і 10 корчмаў

Пад уладай Расейскай імпэрыі

У выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Азярніца апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, у Слонімскім павеце Гарадзенскай губэрні. На 1886 год у мястэчку было 39 двароў, дзеялі царква і сынагога, працавала школа, штогод праводзіліся 2 кірмашы.

За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1915 годзе Азярніцу занялі войскі Нямецкай імпэрыі.

Найноўшы час

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Азярніца абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году ў адпаведнасьці з пастановай І зьезду КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Беларускай ССР^[2]. Згодна з Рыскай мірнай дамовай 1921 году Азярніца апынулася ў складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, у Слонімскім павеце Наваградзкага ваяводзтва.

У 1939 годзе Азярніца ўвайшла ў БССР, дзе ў 1940 годзе стала цэнтрам сельсавету. Статус паселішча панізілі да вёскі. На 1969 год тут было 155 двароў, на 1990 год — 187, на 1994 год — 173. У 2000-я гады Азярніца атрымала афіцыйны статус «аграгарадку».

• Мястэчка на старых здымках
• 
  Вежа пры станцыі, 1925 г.
• 
  Чыгуначная станцыя, 1928 г.
• 
  Царква-мураўёўка, 1930-я гг.
• 
  Перад царквой, 1944 г.

Насельніцтва

Дэмаграфія

• XIX стагодзьдзе: 1830 год — 272 муж., зь іх шляхты 2, духоўнага стану 1, мяшчанаў-юдэяў 58, мяшчанаў-хрысьціянаў і сялянаў 210, жабракоў 1^[3]; 1878 год — 808 чал. (375 муж. і 422 жан.), у тым ліку 350 юдэяў^[4]; 1886 год — 418 чал.
• XX стагодзьдзе: 1969 год — 496 чал.; 1990 год — 431 чал.^[5]; 1994 год — 442 чал.^[6]; 1999 год — 453 чал.
• XXI стагодзьдзе: 2010 год — 411 чал.

Інфраструктура

У Азярніцы працуюць дзяржаўная агульнаадукацыйная сярэдняя школа, лякарня сястрынскага догляду, лекарская амбуляторыя, вясковыя клюб і бібліятэка, пошта, АТС, аптэка, крама, комплексна-прыёмны пункт.

Турыстычная інфармацыя

Царква Сьвятога Мікалая

Славутасьці

• Могілкі юдэйскія
• Царква Сьвятога Мікалая (1867; мураўёўка)

Прыкладна за 200 м на паўночны захад ад Азярніцы знаходзіцца гарадзішча пэрыяду раньняга жалезнага веку, якое адносяць да 1-га тысячагодзьдзя н. э. Гэтая знакавая мясьціна трапіла ў Сьпіс гістарычна-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь.