Анатоль Альшэўскі

Анато́ль Ада́мавіч Альшэ́ўскі (4 ліпеня [ст. ст. 21 чэрвеня] 1904, мястэчка Бяроза-Картуская Пружанскага павету Гарадзенскай губэрні, цяпер горад Бяроза Берасьцейскай вобласьці — 1937, Менск) — публіцыст, дзяяч рэвалюцыйнага руху ў Заходняй Беларусі. Партыйныя псэўданімы і крыптанімы: Юрка Пружанскі, Ю. Пружанскі, Ю. П..

Анатоль Альшэўскі
Дата нараджэньня	4 ліпеня 1904(1904-07-04)
Месца нараджэньня	Бяроза, Пружанскі павет, Гарадзенская губэрня, Літоўскае генэрал-губэрнатарства, Расейская імпэрыя
Дата сьмерці	1937
Месца сьмерці	Менск, БССР, СССР
Месца вучобы	Камуністычны ўнівэрсытэт імя Я. М. Сьвярдлова[d]
Занятак	пісьменьнік
Псэўданімы	Юрка Пружанскі[1][2]
Сябра ў	Камуністычны саюз моладзі Заходняй Беларусі[d] і Камуністычны саюз моладзі Польшчы[d]

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Альшэўскі.

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і пісара, прадстаўніка зьбяднелай шляхты. Падчас Першай сусьветнай вайны сям’я пераехала ў Арзамас. Анатоль вучыўся ў школе разам з Аркадзем Голікавым (будучы камандзір Чырвонай Арміі і пісьменьнік Аркадзь Гайдар), стваралі разам дзіцячую, пасьля камсамольскую арганізацыю. Цяпер у Арзамасе на доме, у якім жыла сям’я Альшэўскіх, вісіць мэмарыяльная дошка з імем Анатоля Альшэўскага, аднаго зь першых камсамольцаў гораду.

Пасьля сканчэньня вайны бацькі вярнуліся ў родную Бярозу-Картускую, а Анатоль у 15-гадовым узросьце (1919) ўступіў у Чырвоную Армію, ваяваў на Палесьсі; тады ж стаў сябрам РКП(б). Сфармаваў на Пружаншчыне сетку камсамольскіх ячэек, праводзіў запіс у Чырвоную Армію; супрацоўнічаў з чальцамі Пружанскага рэўкаму Засімам, Вінаградавым, Горыным (Калядом). У 1920 быў накіраваны на вучобу ў Камуністычны ўнівэрсытэт імя Сьвярдлова(ru) ў Маскве. Тут пазнаёміўся з Фаінай Аляксандраўнай Цыгельніцкай, таксама актывісткай рэвалюцыйнага руху ў Заходняй Беларусі, будучай жонкай.

Пасьля сканчэньня вучобы, у 1925, як ураджэнец Заходняй Беларусі, накіраваны туды на падпольную работу. Быў сакратаром ЦК КСМЗБ, сябрам ЦК КСМ Польшчы. У 1926 і 1928 выбіраўся сябрам ЦК КПЗБ. Актыўна займаўся публіцыстыкай і рэдактарскай справай — рэдагаваў цэнтральныя органы ЦК КПЗБ «Бальшавік» і «Чырвоны сьцяг». Друкаваўся ананімна і пад псэўданімамі ў падпольных выданьнях. Асноўная тэма яго публіцыстыкі — вострая крытыка палітыкі польскага ўраду ў Зах. Беларусі.

У 1927 арыштаваны польскімі ўладамі і зьняволены ў Макотаўскай турме(pl) ў Варшаве. Праз катаваньні давялося ампутаваць два паламаныя пальцы на руцэ. У 1928 па абмене палітычнымі вязьнямі трапіў у СССР. У 1928—1933 працаваў у рэдакцыі прадстаўніцтва ЦК КПЗБ пры ЦК КП(б)Б у Менску, за выняткам непрацяглага пэрыяду ў 1932, які правёў у заходнебеларускім камуністычным падпольлі. З 1933 на прафсаюзнай рабоце.

Арыштаваны сталінскім рэжымам у 1937. 22 сьнежня 1937 прыгавораны да расстрэлу пастановай камісіі НКВД і пракурора СССР па абвінавачаньні ў «контаррэвалюцыйнай шпіёнскай дзейнасьці на тэрыторыі СССР». 22 сьнежня 1956 году Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суду СССР рэабілітаваны пасьмяротна^[3].

Ушанаваньне памяці

Імя Альшэўскага нададзена вуліцам у Бярозе і Пружанах. У Бярозе захаваўся дом, дзе ён жыў; на ім усталяваная мэмарыяльная шыльда (цяпер яе няма).

Уладзімер Калесьнік прысьвяціў Анатолю Альшэўскаму сваю дакумэнтальную аповесьць «Пасланец Праметэя» (1984), на жаль, значная частка біяграфічных зьвестак цэнзура не прапусьціла, у тым ліку пра тое, што ён быў рэпрэсаваны.

Сям’я

• Жонка Фаіна Аляксандраўна пасьля накіраваньня сям’і ў Заходнюю Беларусь працавала сакратаром Баранавіцкага акружкаму КПЗБ. Арыштаваная, асуджаная адбываць пакараньне ў Віленскай турме на Лукішках. Вызваленая пасьля захопу Заходняй Беларусі Чырвонай Арміяй у 1939 годзе. У пачатку вайны эвакуявалася ў Арэнбурскую вобласьць. Пасьля вайны працавала ў Горадні загадчыцай аддзелу прапаганды ў абкаме партыі.
• Брат Яраслаў таксама застаўся ў Расеі, служыў у Чырвонай Арміі. Калі Анатоль Альшэўскі быў арыштаваны, Яраслава звольнілі з працы, пазбавілі ўсіх званьняў, выгналі з кватэры. Некалькі гадоў да вайны ён працаваў экспэдытарам — развозіў хлеб. Пасьля пачатку Вялікай Айчыннай вайны пайшоў добраахвотнікам на фронт, даваяваўся да лейтэнанта і загінуў пад Курскам.
• Дачка Іна — жонка беларускага пісьменьніка Аляксея Карпюка^[3].