Андрэй Дынько

Андрэй Дынько (нарадзіўся ў 1974 годзе ў Берасьці) — галоўны рэдактар тыднёвіка «Наша Ніва», адзін з рэдактараў часопісу «Arche», палітычны вязень.

Андрэй Дынько лац. Andrej Dyńko
Дата нараджэньня	17 студзеня 1974(1974-01-17) (51 год)
Месца нараджэньня	Берасьце, БССР, СССР
Месца вучобы	Менскі дзяржаўны лінгвістычны ўнівэрсытэт (1996)
Занятак	перакладнік, журналіст, публіцыст, рэдактар
Навуковая сфэра	публіцыстыка[1], рэдагаваньне[d][1] і пераклад[1]
Месца працы	Менскі дзяржаўны лінгвістычны ўнівэрсытэт ARCHE Пачатак Наша Ніва Беларускі ПЭН-цэнтар Наша гісторыя
Сябра ў	Беларускі ПЭН-цэнтар
Узнагароды	Lorenzo Natali Journalism Prize[d] прэмія Oxfam Novib/ПЭН[d] (2006)

Жыцьцяпіс

Пачынаў творчую дзейнасьць як перакладчык, публіцыст.

Выкладчык Менскага дзяржаўнага лінгвістычнага ўнівэрсытэту (1997—2000). Сурэдактар часопісу «Arche» ад 1998 да 2004 году.

З 1999 году рэдактар газэты «Наша Ніва», у 2000 годзе зьмяніў Сяргея Дубаўца на пасадзе галоўнага рэдактара гэтай газэты — аднаго з апошніх бастыёнаў беларускамоўнай прэсы.

У 2002—2004 гадах быў віцэ-прэзыдэнтам Беларускага ПЭН-Цэнтру.

Перакладае з ангельскай, італьянскай, польскай, францускай, украінскай моваў.

8 ліпеня 2021 году разам з іншымі журналістамі «Нашай Нівы» быў арыштаваны нібыта за арганізацыю пратэстаў^[2][3]. 12 ліпеня 2021 году сумеснай заяваю дзесяці арганізацыяў, у тым ліку «Вясны», Беларускай асацыяцыі журналістаў, Беларускага Хэльсынскага камітэту, Беларускага ПЕН-цэнтру, быў прызнаны палітычным вязьнем^[4][5].

Па заканчэньні трох сутак арышту абвінавачваньне за нібыта падрыхтоўку пратэстаў не было высунутае, але затрыманьне працягнутае ўжо паводле ч. 2 арт. 216 Крымінальнага кодэкса («Нанясеньне маёмаснай шкоды без прыкмет раскраданьня»)^[6]. Праваабарончы цэнтар «Вясна» паведаміў, што рэдактараў «Нашай Нівы» трымаюць за кратамі за нібыта нявыплату камунальных паслуг на суму 3500 рублёў^[6]. Увесь час зьняволеньня ў ізалятары на Акрэсьціна рэдактары «Нашай Нівы», як і іншыя палітычныя вязьні, сядзяць без зьменнай бялізны, дадатковай ежы і пітва. Ім не выдаюць матрацы і пасьцельную бялізну, сьпяць яны на падлозе ці голых мэталічных ложках^[7]. 21 ліпеня вызвалены з абавязкам аб яўцы^[8].

Узнагароды

У 2003 годзе Вацлаў Гавэл перадаў яму прэмію за Грамадзянскія заслугі імя Ганна Элэнбогэн (ён стаў першым замежнікам, якому была перададзеная гэтая чэская прэмія).

Ляўрэат прэмій Oxfam-Novib (2006), "За журналісцкую мужнасьць і прафэсіяналізм" (2006), Lorenzo Natali (2007).

Узнагароджаны мэдалём 100 гадоў БНР Рады Беларускай Народнай Рэспублікі^[9].

Асабістае жыцьцё

Жанаты, мае сыноў Якуба і Васіля, ды дачку Ўсьціньню.