Васіль Гарбацэвіч

Васіль Савельевіч Гарбацэвіч (19 красавіка 1893, вёска Дукарка (цяпер Дукора), Пухавіцкі раён — 17 верасьня 1985, Дукора) — беларускі драматург, мэмуарыст, пэдагог. Адзін з заснавальнікаў беларускай савецкай драматургіі. Заслужаны настаўнік БССР (1947)^[1].

Васіль Гарбацэвіч
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	7 (19) красавіка 1893 Дукора, Ігуменскі павет, Менская губэрня, Расейская імпэрыя
Памёр	17 верасьня 1985(1985-09-17) (92 гады) Дукора, Пухавіцкі раён, Менская вобласьць, БССР, СССР
Пахаваны	Дукора
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	мэмуарыст, драматург, настаўнік
Узнагароды
Васіль Гарбацэвіч у Вікісховішчы

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Гарбацэвіч.

Жыцьцяпіс

Нарадзіўся ў сялянскай сям’і. У 1913 годзе скончыў Рагачоўскую настаўніцкую сэмінарыю. Працаваў настаўнікам Лютаўскай земскай школы пад Сянно (1913—1915). Скончыў Менскі настаўніцкі інстытут (1918) і Беларускі дзяржаўны вышэйшы пэдагагічны інстытут (1933). Настаўнічаў у Дукорскай школе (1918—1924), выкладаў беларускую мову і літаратуру ў Магілёўскім пэдагагічным тэхнікуме (1924—1929).

Арганізатар і кіраўнік Магілёўскай філіі «Маладняк» (1925–1928).

Удзельнік Вялікай Айчыннай вайны. У 1943 г. пад горадам Каневам быў цяжка паранены. Настаўнічаў ў вёсцы Дукора на Меншчыне (1933—1941, 1945–1957).

Сябра СП СССР з 1981 году.

Творчасьць

Друкаваўся з 1923 г. Яго п’еса «Вясельле», напісаная на аснове беларускага вясельнага абраду, пастаўлена БДТ у 1921 годзе. Іншыя п’есы: «Чырвоныя кветкі Беларусі» (пра дзейнасьць дукорскіх партызан супраць польскіх жаўнераў) апублікавана і пастаўлена ў 1923 годзе, асобнае выданьне ў 1959; «К бяздоньню» (пастаўлена ў 1922 годзе), «Пад вішнёвымі садкамі» (апублікавана ў 1927 годзе), «Песьні нашых дзён» (прысьвечана калектывізацыі, 1930).

У 1983 годзе выйшаў зборнік п’ес «Чырвоныя кветкі Беларусі». Аўтар успамінаў пра сустрэчы з Максімам Багдановічам у Яраслаўлі («Шлях паэта», 1975).

Для творчасьці характэрна адчуваньне сучаснасьці, насычанасьць маляўнічымі фальклёрнымі матывамі, яркая сцэнічнасьць, глыбокае веданьне народнай мовы^[2].