Дакурнішкі

Даку́рнішкі^[2] — вёска ў Ашмянскім раёне Гарадзенскай вобласьці. Уваходзіць у склад Жупранскага сельсавету. На поўдзень ад вёскі знаходзіцца чыгуначная станцыя Ашмяны.

Дакурнішкі
трансьліт. Dakurniški
Краіна:	Беларусь
Вобласьць:	Гарадзенская
Раён:	Ашмянскі
Сельсавет:	Жупранскі
Насельніцтва:	126 чал. (2009)[1]
Часавы пас:	UTC+3
Тэлефонны код:	+375 1593
Паштовы індэкс:	231101
Нумарны знак:	4
Геаграфічныя каардынаты:	54°31′54″ пн. ш. 26°5′37″ у. д.
Дакурнішкі на мапе Беларусі ± Дакурнішкі Дакурнішкі

Гісторыя

У 1840-я гады маёнтак Дакурнішкі набыў ад Брыгіты Дмахоўскай з Сабанскіх Гіпаліт Жылінскі (1800—1882), бацька геадэзіста Ёсіфа Жылінскага. Пасьля сьмерці Гіпаліта Жылінскага разьвівае гаспадарку ў Дакурніскім маёнтку яго малодшы сын Станіслаў (1842—1915). Пры ім уводзяцца новыя сучасныя падыходы вядзеньня сельскай гаспадаркі. З гэтай мэтай у 1889 годзе закладваецца Дакурніскі вінакураны завод №317. Жылінскі набывае вядомасьць пасьпяховага гаспадара завода па вытворчасьці сьпірту. У пачатку ХХ стагодзьдзя ён становіцца сябрам рады Віленскага сельскагаспадарчага таварыства, а ў 1903 годзе яго абіраюць старшынём вінакуранага камітэту, які аб’ядноўвае сьпіртазаводчыкаў Віленшчыны. Па зьвестках за 1910 год вытворчасьць дакурніскага заводу складала 17 200 вёдзер сьпірту (1 вядро — 12,3 літру), на ім працавала 6 рабочых, меўся адзін рухавік на 10 конскіх сіл. Гадавая вытворчасьць прадпрыемства ацэньвалася 15 тысячамі рублёў — значнай па тым часе грашовай сумай^[3].

Потым гаспадаркай у Дакурнішках займаўся сын Станіслава — Аляксандар Жылінскі (1880—1941). Ён праводзіць там сьціплыя палявыя дасьледаваньні, дзе экспэрымэнтуе з гатункамі і насеньнем бульбы, прыстасоўвае да іх патрэбныя мінэральныя ўгнаеньні. Актыўна займаецца жывёлагадоўляй: разводзіць элітныя пароды хатняй жывёлы.

21 чэрвеня 1930 году маёнтак наведаў прэзыдэнт Польшчы Ігнацы Масьціцкі. Тут ён правёў вячэру і начлег. Гэты факт стаў адной з падставаў, па якой Жылінскі 16 чэрвеня 1941 году быў арыштаваны і сасланы ў лягер пад Архангельск, дзе і загінуў.

Чыгуначная станцыя

Да Першай сусьветнай вайны каля маёнтку знаходзілася чыгуначная станцыя 4 клясы з назвай Солы. У самім мястэчку Солы тады існаваў чыгуначны разьезд з назвай «Ашмянскі разьезд №12». Тут знаходзіўся драўляны будынак вакзала, некалькі жылых і гаспадарчых пабудоваў. У 1915—1917 гадах каля разьезду нямецкія вайскоўцы будуюць вялікі чыгуначны вузел з новым дэпо, складамі і ваенным гарадком. Неадпаведнасьць назваў мясьцінам немцы вырашаюць наступным чынам. Ранейшую станцыю Солы ў Дакурнішках яны вызначылі як Солы-Захад, а разьезд №12 стаў станцыяй Солы-Ўсход. У пасьляваенны час адбываецца канчатковая зьмена назваў, калі чыгуначная станцыя ў мястэчку набывае аднолькавую з паселішчам назву Солы, а дакурніская станцыя з гэтага часу становіцца станцыяй Ашмяны^[4].

Насельніцтва

• 2009 год — 126 чалавек^[1]
• 1999 год — 156 чалавек