Джаваньні Бакачча

Джаваньні Бакачча (па-італьянску: Giovanni Boccaccio; 16 чэрвеня 1313 – 21 сьнежня 1375) — італьянскі паэт і празаік, яскравы прадстаўнік гуманізму Раньняга Адраджэньня. Пазашлюбны сын флярэнтынскага купца. Дзяцінства правёў у Флярэнцыі, потым вывучаў права і гандаль у Нэапалі. Пасьля навучаньня вярнуўся ў Флярэнцыю. Сябраваў з Пэтраркам. Быў вялікім знаўцам клясыкі, перш за ўсё Тацыта і Тытуса Лівіюса. Пачаў пісаць вершы і паэмы для арыстакратычнай публікі каралеўскага двара, якія зрабілі яго вядомым паэтам.

Джаваньні Бакачча
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	1313[1][2][3][…] Флярэнцыя, Флярэнтыйская рэспубліка[d][1][4][3][…]
Памёр	21 сьнежня 1375[5][2][6][…] Чэртальда[d], Флярэнтыйская рэспубліка[d][5][2][7][…]
Пахаваны	Царква Сан-Якопа-э-Філіпа[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	навэліст, паэт, дыплямат, перакладнік, біёграф, мітограф, пісьменьнік
Гады творчасьці	1323[8] — 1373[8]
Мова	італьянская мова[9] і лацінская мова[6]
Джаваньні Бакачча ў Вікісховішчы

Джаваньні Бакачча.

Genealogia deorum gentilium, 1532.

Бібліяграфія

• Il Filocolo (1336—1338)
• Il Filostrato (1335)
• Teseida (1339—1341)
• Commedia delle ninfe fiorentine (1341—1342)
• L’amorosa visione (1342)
• Elegia di Madonna Fiammetta (1343—1344)
• Дэкамэрон (Decameron) (1349—1352, 1370—1371)
• Il trattatello in laude di Dante (1357)